Παραδοσιακά, το γαλλικό πολιτικό θέατρο, κατασκευάζει το πιο προηγμένο ιδεολογικό εργαστήριο των δυτικών τάσεων. Οι πολιτικοί πειραματισμοί στη Πόλη του Φωτός, μεταγγίζονται αναπόδραστα και δραστήρια, στις λοιπές ευρωπαϊκές μητροπόλεις, σφραγίζοντας ανεξίτηλα τους εθνικούς στίβους.
Ποια είναι η πρωτογενής και οφθαλμοφανής τάση, που δεσπόζει στη γαλλική εκλογική νοοτροπία όπως παλμογραφήθηκε στη καρδιά της κάλπης; Ο αντισυστημισμός. Στα ψηφοδέλτια πλειοψήφησαν οι αντισυμβατικές φωνές, οι φορείς των οποίων πολεμούν μετά πάθους το στρατόπεδο του αυτόκλητου ορθολογισμού.
Συγκροτούν ένα συμπαγές μέτωπο στιγματισμένου εξτρεμισμού-σύμφωνα με τις αντίπαλες γνωματεύσεις-κομματικά πολύμορφο και ιδεολογικά πολυπρόσωπο, το οποίο αλώνει τα χειμαζόμενα κοινωνικά οχυρά των μεσοαστών, μισθωτών και εργατών. Ως εκ τούτου, απαρτίζουν μια διαταξική συμμαχία εναντίωσης στον περιβόητο νέο-φιλελεύθερο μεταρρυθμισμό της παγκοσμιοποίησης.
Είτε λοιπόν συσπειρωθεί πέριξ της Εθνικής Συσπείρωσης, είτε αποκεντρωθεί προς όφελος του νυν σκηπτούχου των Ηλυσίων Πεδίων, ο εκθεμελιωτικός τούτος διαστρωματικός συνασπισμός θα βασιλεύει την επαύριον των εκλογών, χαρίζοντας στον Μακρόν μια πύρρειο νίκη, εγκλωβισμένη και ναρκοθετημένη.
Όταν το κομματικό τόξο, της περίφημης αντίδρασης αθροίζει άνω του 51%, σε απόλυτο ποσοστό, τότε προφανώς το κοινωνικοπολιτικό ακροατήριο δεν αγκαλιάζει δαφνοστεφάνωτό, έναν πολιτειακό άρχοντα, γεννημένο στα τεχνοκρατικά σπλάχνα του ελιτισμού.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο, κατά τα λοιπά συμπαθής στον γράφοντα, νυν Γάλλος πρόεδρος, χρειάζεται να αφαιρέσει τις παρωπίδες της αγοραίας αναλγησίας, ιδίως εν μέσω πληθωριστικής καταιγίδας και οικονομικής δυσπραγίας. Ειδάλλως, θα τρέξει σε έναν έντονα αγκάθινο δρόμο, υπό τη σκέπη μιας άκρως όξινης βροχής.
Χρήστος Γκιάτας
