Έχασα τον πατέρα μου πολύ νέο. Ήμουν παιδί. Βασανίστηκα, πέρασα πέτρινα χρόνια και εγώ και ο αδελφός μου. Τελικά έφυγε και εκείνος νωρίς. Μόνη μου ανάσα δυο υπέροχα αγόρια και μια αφοσιωμένη σύζυγος. Πάντα το συναίσθημα για τον πατέρα μου το ακουμπούσα σε ένα από τα 8 αδέλφια του. Τον Σπύρο. Του μοιάζει πολύ. Λιγομίλητος, όμορφος, ντροπαλός, δίκαιος, σοβαρός, έντιμος, εργατικός και αφοσιωμένος στα αδέλφια και στα ανίψια του. Σε όλα τα ανίψια. Χωρίς διακρίσεις.
Του Γιάννη Πολίτη
Είναι Καθηγητής στην Αμερική. Κατάφερε να ξεφύγει από τη φτωχή μοίρα των υπολοίπων. Πήγε παιδάκι στις ΗΠΑ, δούλευε και σπούδαζε. Δίδαξε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο 50 χρόνια. Μου τηλεφώνησε όταν εκλέχτηκα από την Βουλή αντιπρόεδρος του ΕΣΡ.
-Γιάννη ξέρεις δεν μιλάω πολύ, είμαι όπως ο πατέρας σου. Πάντα διάβαζα τα άρθρα σου και τα έστελνα στους φίλους. Πάντα σε παρακολουθούσα στην τηλεόραση και καμάρωνα. Θέλω τώρα να σου πω πως είμαι περήφανος για σένα. Όπως θα ήταν ο πατέρας σου.
Άγγιξε την πιο λεπτή χορδή μου. Μου είπε αυτό που είχα ανάγκη να ακούσω από τον πατέρα μου. Αυτή την επιβεβαίωση ήθελα από εκείνον. Δεν πρόλαβε, έφυγε και άφησε δυο φτωχά παιδιά σε μια νοικιασμένη γκαρσονιέρα στου Ζωγράφου να αναζητούν την τύχη τους στην Αθήνα.
Έκλαψα μετά από πολλά χρόνια ξανά για εκείνον τον υπέροχο άνθρωπο. Το Λάμπρο που σεβόταν όλοι στο νησί. Ένιωσα ότι ήρθε να μου μιλήσει με τη φωνή και το συναίσθημα του αγαπημένου μου θείου.
Θείε, μακάρι να σε έχω για πολλά χρόνια στη ζωή μου. Σε αγαπώ και σε ευχαριστώ.
