Τρία ηθικά διδάγματα σε 15 λεπτά
Ανθρωπιά, αδιαφορία και ανοργανωσιά… Όλα χώρεσαν σε μια ιστορία δεκαπέντε λεπτών που συνέβη το βράδυ των Φώτων, λίγα μέτρα μακρυά από το κέντρο της Αθήνας. Όλα ξεκίνησαν στις 19.30, από το σταθμό των λεωφορείων των Κάτω Πατησίων. Πλησιάζω στη στάση. Έχει έρθει υπεραστικό λεωφορείο (η στάση είναι κοινή) και ξεφορτώνει κόσμο. Ως συνήθως ταξί έχουν αράξει πίσω, ελπίζοντας σε επιβάτη, αδιαφορώντας για τη νόμιμη πιάτσα απέναντι. Το Γ9 που περιμένουμε έρχεται, δεν μπορεί να προσεγγίσει τη στάση (τα ταξί βλέπετε), κόβει την κυκλοφορία και εμείς περνάμε ανάμεσα στα αμάξια για να επιβιβαστούμε.
Ως εδώ τίποτα σπουδαίο. Η συνέχεια όμως, διαφέρει. Λίγες στάσεις πιο πέρα, περιμένει το λεωφορείο μια κυρία σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν βλέπω καμία κίνηση για κατέβασμα ράμπας και πάω μπροστά στον οδηγό μήπως δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει. Εκείνος προσπαθεί να κατεβάσει τη ράμπα. Αντ’ αυτού, μπλοκάρουν όλα τα συστήματα. Και οι πόρτες. Ο άνθρωπος προσπαθεί, κάποια στιγμή οι πόρτες ανοιγοκλείνουν, ο κόσμος παρακολουθεί παγωμένος (και από το κρύο), ίσως και αδιάφορος. Ένας μετανάστης ασιατικής καταγωγής είναι ο μόνος που πετάγεται έξω για να την βοηθήσει αμέσως μόλις λυθεί το πρόβλημα.
Οι πόρτες κλείνουν και κολλάνε. Προσεγγίζει άλλο λεωφορείο και ο οδηγός του κάνει σήμα να κατεβάσει ράμπα. Ο μετανάστης την βοηθά να ανέβει και έρχεται πίσω στο δικό μας όχημα. Οι πόρτες όμως δεν ανοίγουν! Στην αρχή χαμογελάει, μετά δυσανασχετεί και ξεκινά περπατώντας να πάει στον προορισμό του. Τρεις πιτσιρικάδες δίπλα μου αντιμετωπίζουν όλη την κατάσταση ήδη από την αρχή με τη ράμπα ως “απίστευτο χαβαλέ”. Στο επόμενο άνοιγμα της πόρτας πετάγομαι κι εγώ έξω. Το κρύο έξω είναι λιγότερο και ας είναι τσουχτερό… Προτιμώ να περπατήσω στο κρύο για λίγα μέτρα.
Η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη. Όσοι κινούνται καθημερινά στο κέντρο ίσως έχουν παρόμοιες να διηγηθούν. Ωστόσο, συμπυκνώνει σε λίγο χρόνο, τις παθογένειές μας. Η επικαιρότητα επιτρέπει τους συνειρμούς. Έρχονται εκλογές. Ό,τι κι αν ψηφίσετε, προτιμήστε εκείνα τα πρόσωπα που γνωρίζουν τις κοινωνικές παθογένειες, που γνωρίζουν τον κακό εαυτό όλων μας και θέλουν να τον αλλάξουν. Ψάξτε τους. Υπάρχουν.
(η φωτογραφία στην αρχή του κειμένου είναι αρχείου).
