Ηλικιωμένοι και ασθενείς που είναι μόνοι. Οι ευπαθέστεροι των ευπαθέστερων στην εποχή του κορωνοϊού

της Αγγελικής Σπανού

Τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα για τους ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και είναι μόνοι. Για να μείνουν στο σπίτι όσο περισσότερο γίνεται, ακούγοντας τις οδηγίες των ειδικών, θα πρέπει να αντέχουν τον εαυτό τους και τη ζωή τους στους τέσσερις τοίχους. Αν διαβάζουν σώζονται. Αν όχι, θα υποστούν τηλεοπτικό πρόγραμμα αμφίβολης συχνά ποιότητας και, αν έχουν συνομιλήτές, ομοιοπαθείς ενδεχομένως, θα κρεμαστούν στο τηλέφωνο.

Αν έχουν χάσει τον σύντροφό τους, θα τον θυμηθούν πολλές φορές και θα πονέσουν. Αν δεν έχουν, θα αναλογιστούν γιατί συνέβη αυτό και ίσως θα ψάξουν να βρουν δύσκολες απαντήσεις. Αν έχουν επιλέξει να ζουν μόνοι μπορεί να το μετανιώσουν. Και αν έχουν παιδιά που δεν προλαβαίνουν να νοιαστούν, θα κλάψουν. Αν πάλι τους δείχνει ενδιαφέρον η κόρη τους ή ο γιος τους, πόσο μάλλον τα εγγόνια, θα νιώσουν ευτυχισμένοι.

Ηλικιωμένοι και ασθενείς. Αυτές είναι οι δύο μεγάλες κατηγορίες που συνθέτουν τις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Οι υπόλοιποι μπορεί να κολλήσουν αλλά θα το περάσουν ελαφρά. Δεν έχουν και πολλά να φοβηθούν. Η υπευθυνότητά τους απλώς δείχνει ενσυναίσθηση απέναντι στους ευάλωτους. Οπως και η αδιαφορία τους δείχνει την απανθρωποποίησή τους.

Οι ηλικιωμένοι και όσοι έχουν προβλήματα υγείας δικαιούνται να ανησυχούν όχι μόνο για τον κορωνοϊό αλλά και για τη δοκιμασία του συστήματος δημόσιας υγείας. Γιατί χρειάζονται πρόσβαση στα νοσοκομεία και αύριο μπορεί να χρειαστούν ακόμη περισσότερη. Οπότε η προσοχή του υγιούς πληθυσμού αποτελεί προϋπόθεση για τη σταθερότητα του κράτους πρόνοιας.

Ηλικιωμένοι και ασθενείς που είναι μόνοι. Οι ευπαθέστεροι των ευπαθέστερων. Το “μένω στο σπίτι” είναι μια πολύ σκληρή συνθήκη γι αυτούς. Είναι μια αναμέτρηση με την απουσία, την απώλεια, το κενό. Κάτι που δεν θα σκεφτούν ποτέ οι ανεύθυνοι, επιπόλαιοι, εγωιστές και ανόητοι συμπολίτες τους που αντιμετωπίζουν τον κορωνοϊό χαλαρά γιατί δεν κινδυνεύουν.