Ο θεόπνευστος διχασμός του ανθρώπου σε άρρεν και θήλυ, ο τόσο ζευγαρωτός και κυκλικός, ουδόλως πηγάζει στενά από την αναπαραγωγική ‘‘λειτουργία’’, παρόλο που την περιέχει. Υπερβαίνει τη βιολογία ή την ανατομία και αγκαλιάζει μια κοσμολογία της ύπαρξης. Χωρίζει την οντολογία του ανθρώπου, ώστε να την ολοκληρώσει. Είναι όμορφη η έμφυλη σχάση, καθώς οδηγεί γαλήνια στην ανθρώπινη σχέση.
Ακόμη και μια άγονη, αμιγώς ιατρική εξήγηση της υπόστασης των δύο φύλων, ως αλληλουχία γενετικών ορμονών, συσκοτίζει το αναπάντητο ερώτημα: γιατί άνδρας και γυναίκα. Προς τι τόσο περιπλοκή για τη διαιώνιση του είδους· εκείνη θα μπορούσε να εξασφαλιστεί με απλούστερα μέσα, χωρίς τον αμαρτωλό πόλεμο ‘‘μητριαρχίας-πατριαρχίας’’.
Ας προχωρήσουμε πιο προκλητικά το στοχασμό μας. Γιατί στις σελίδες του πνεύματος η γυναίκα ενσαρκώνει τον ομφαλό της δημιουργίας, τη ζωοδόχο πηγή της ζωής. Γιατί προικίζεται με την ανομολόγητη τούτη ‘‘εξουσία’’ επί της ανθρώπινης κατάστασης. Συλλογιστείτε κάπως ανοιχτόμυαλα. Επειδή το θηλυκό σύμπαν ακτινοβολεί μια μυσταγωγική λάμψη, ερωτική και πλαστουργό.
Η θηλυκή φιγούρα φέγγει στην ανθρώπινη μοίρα. Χαράσσει στον ιστορικό φόντο, ζωγραφίζοντας και εμπνέοντας την ‘‘ασύδοτη’’ ανθρώπινη περιπέτεια. Την περιβάλλει ένας μεταφυσικός μύθος, βαθύτατα αισθησιακός και ρομαντικός. Είναι η ιέρεια που αφηγείται το γένος μας από το βήμα της αυτογνωσίας του.
Το θηλυκό τούτο μεσουράνημα αφ’ ενός καταπάτησε ο αναιδής ανδρικός σατραπισμός, αφ’ ετερου απεμπόλησε ο ρηχός σύγχρονος φεμινισμός. Πάντοτε με καλοπροαίρετη συμπάθεια προς τον τελευταίο. Προς θεού, δεν ψέγουμε τη καθολική αξίωση περί ισότητας και ποιοτικής αναβάθμισης της γυναικείας παρουσίας στο κοσμικό γίγνεσθαι-ορθώς διεκδικείται-αλλά επισημαίνουμε ότι αυτοτελώς είναι ελλιπής. Επείγει δηλαδή επικουρικά, μια υπερβατική αναγέννηση της γυναικείας αυτό-ανάγνωσης.
Από την καρτερική Πηνελόπη, τη μοιραία Πανδώρα, τη σκανδαλώδη Ελένη, τη μάνα του δημοτικού τραγουδιού, την έκπτωτη Εύα, τη φεγγαροντυμένη του ναυαγού, τη μούσα των απανταχού καλλιτεχνών έως τη Παρθένο, η γυναίκα υφαίνει τα νήματα της Ιστορίας με σαγηνευτική μαεστρία. Τέμνει με τα ενεργήματα της το ανθρώπινο προορισμό.
Ενσαρκώνει τη λεοντόκαρδη ψυχή, τη σκοτεινή anima του ηρωισμού. Καθίσταται το ποιητικό υποκείμενο, με το ανεξερεύνητο και γοητευτικό ψυχολογικό βάθος, όπως γνωμάτευσε ο πατέρας της ψυχανάλυσης, το οποίο λυτρώνει.
Κάθε γυναίκα ανά την υφήλιο, αν κοιτάξει φευγαλέα τον πολιτισμό, θα διαπιστώσει ότι σμιλεύει έναν μυθικό μαργαρίτη, ανεκτίμητο και χρυσοφόρο. Φυλάει στα μύχια της, ένα σολομικό και διαυγή θησαυρό που ωριμάζει τη καλαίσθητη γυναικεία εξαιρετικότητα. Κείμενο αφιερωμένο στην ημέρα της γυναίκας.
