Γιατί ο Ερντογάν αγνοεί τη διεθνή κατακραυγή – Πού πάσχει η ελληνική στρατηγική της “ακινησίας” & των εθνικών μύθων

Το μήνυμα που στέλνει στη Δύση είναι ότι κάνει αυτά που λέει και δεν ενδιαφέρεται για το διεθνές δίκαιο, πόσο μάλλον για τον ευρωπαϊκό κώδικα αρχών και αξιών. Η τουρκική οικονομία θα χάσει τεράστια έσοδα από αυτή την εξέλιξη, καθώς η είσοδος θα είναι ελεύθερη για τους επισκέπτες, αλλά ούτε η κακή κατάσταση της τουρκικής οικονομίας τον σταμάτησε.

Γιατί;

• Ο Ρ.Τ.Ερντογάν ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη διασφάλιση της εξουσίας του επ αόριστον και γι αυτό έχει τεράστια σημασία γι αυτόν να ανακτήσει την επιρροή του στην Κωνσταντινούπολη που την έχασε στις δημοτικές εκλογές από τον Ε. Ιμάμογλου, ο οποίος διαφοροποιήθηκε όσο μπορούσε από τη συγκεκριμένη απόφαση με την οποία ο Τούρκος πρόεδρος παίρνει την κοινωνική πλειοψηφία μαζί του. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ενώ η κεμαλική αντιπολίτευση ακινητοποιήθηκε. Ολοι αναγκάζονται να συμφωνήσουν μαζί του. Κανείς δεν τολμά να εκφράσει αντίθεση και ο Τούρκος ηγέτης επανασυσπειρώνει το ακροατήριό του με όρους θρησκευτικού εθνικισμού.
• Ο Ρ.Τ.Ερντογάν αλλάζει στρατηγική και δεν ενδιαφέρεται πια επί της ουσίας για τη σχέση του με τη Δύση. Φιλοδοξεί να γίνει ο ηγέτης του ριζοσπαστικού ισλάμ από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία. Εάν το Ισραήλ κάνει προσάρτηση των εδαφών της Γάζας θα πάρει πάνω του και το παλαιστινιακό. Οραματίζεται μια σύγκρουση των πολιτισμών στην οποία αυτός θα είναι ο επικεφαλής του ενός, και μεγαλύτερου πληθυσμιακά, στρατεύματος. Μέσα από αυτό το σχέδιο αναζητά και την οικονομική λύση από ροές χρήματος που ήδη έρχονται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και στην πορεία του χρόνου θα πολλαπλασιαστούν.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για εμάς;

• Το πρώτο που αποδεικνύεται είναι ότι οι δημοφιλείς στο εσωτερικό θεωρίες περί διεθνούς απομόνωσης και οικονομικής κατάρρευσης της Τουρκίας που καθιστούν πολιτικά αδύναμο τον Ρ.Τ.Ερντογάν ήταν εντελώς έωλες. Πάσχει στη βάση της η κυρίαρχη ανάλυση για το τι συμβαίνει στην Τουρκία.
• Υπάρχει ανάγκη για τη χάραξη νέας εθνικής γραμμής στα ελληνοτουρκικά. Δεν αρκεί πια το δόγμα της κοινοτικοποίησης των διμερών διαφορών, ενώ η αναζήτηση συμμαχιών στη βάση μιας νέας διαπραγμάτευσης είναι αναπόφευκτη.
• Η στρατηγική της ακινησίας εξαντλεί τα όριά της. Ο “καταραμένος” εφόλης της ύλης ελληνοτουρκικός διάλογος προβάλλει πια, όχι απλώς σαν ρεαλιστική λύση, αλλά σαν επιθυμητή, προκειμένου να μειωθούν οι εστίες έντασης με τον βουλιμικό γείτονα που αποδεικνύεται ικανός για τα πάντα.
• Η μικρή χώρα μας με τον μεγάλο πολιτισμό δεν έχει την πολυτέλεια εσωτερικού διχασμού με όρους Μιωνή και Καλογρίτσα. Η έλλειψη ειλικρινούς διαύλου επικοινωνίας μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης δυσχεραίνει την απολύτως απαραίτητη εθνική συνεννόηση στα ελληνοτουρκικά και βλάπτει το εθνικό συμφέρον.
• Η ελληνική κοινή γνώμη είναι εκπαιδευμένη σε μια λαϊκιστική-θυμική προσέγγιση των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής, βολεύεται σε απλοϊκά κλισέ και σε συναισθηματικές αναγνώσεις μιας διπλωματικής-γεωπολιτικής πραγματικότητας σκληρών συμφερόντων. Αλλά τελειώνει ο καιρός των παρηγορητικών μύθων. Το 2021 έχουμε προγραμματίσει να γιορτάσουμε την επέτειο 200 χρόνων από το 1821. Ισως δεν θα είναι ακριβώς γιορτή.

Πηγή: Economico.gr