Μην απαξιώνετε το «Πολυτεχνείο». Είναι σημαντικό, για να κάνετε μπάχαλο τη μνήμη του

Το «Πολυτεχνείο» ήταν η κορύφωση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος. Μια  μοναδική στιγμή ενός ακηδεμόνευτου, δημοκρατικού ξεσηκωμού των φοιτητών απέναντι στη χούντα των Συνταγματαρχών, σε συνθήκες τυραννίας, σιωπής και συμβιβασμού των πολλών.

Οι φοιτητές με το «Πολυτεχνείο» – όπως πριν και στη «Νομική» και μάλιστα σε συνθήκες στρατιωτικού νόμου – δεν έριξαν τη δικτατορία. Της έβγαλαν όμως τη γλώσσα. Την έφτυσαν κατάμουτρα. Και τη χτύπησαν εκεί που πονούσε, χαλώντας τους σχεδιασμούς της ( ίσως μάλιστα όχι μόνο τους δικούς της) και αποσταθεροποιώντας το οικοδόμημά της :

• Την απόπειρα να εδραιώσει ένα φασιστικό, απάνθρωπο, αναχρονιστικό, παράνομο καθεστώς με τη μετάλλαξή του σε σιδηρόφραχτη κοινοβουλευτική οπερέτα. Να εξελιχθεί δηλαδή με τους Μαρκεζίνηδες, τους καιροφυλακτούντες απόντες από τους δημοκρατικούς αγώνες και τους κρυμένους επαγγελματίες της πολιτικής σε καρικατούρα κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας».

Οι φοιτητές, απελπιστικά μόνοι,με τους αγώνες τους στη δικτατορία, έσωσαν την τιμή της δημοκρατίας. Και αυτό είναι η σπουδαία συμβολή τους στην πρόσφατη ιστορία του τόπου.

Ο σημειολογικός σφετερισμός εκείνης της ιστορικής στιγμής από «δυναμικές» μειονότητες αριστεριστών και αναρχικών μόνο απελπιστική άγνοια της ιστορίας και χυδαία έλλειψη σεβασμού στη δημοκρατία αναδεικνύει. Η δε αξιοποίησή του «εκρηκτικού» θορύβου τους από κάποιες πλευρές της Αριστεράς, ενώ φτάνουμε στην επέτειο της 17ης Νοεμβρίου, μόνο κοντόφθαλμη και ανιστόρητη πολιτική σκοπιμότητα προδίδει.

Ιστορικά ιδιαίτερο και σημαντικό, το «Πολυτεχνείο» είναι πολύ Μεγάλη Υπόθεση για να επιχειρούν να του βάλουν κάποιοι τον πολιτικό κορσέ που τους ταιριάζει ή να συνδέουν τη μνήμη του με το πολιτικό μπάχαλο που εξυπηρετεί κοντόφθαλμες πολιτικές.