Οι Wham! μπορεί να μην έμειναν για πολύ καιρό στα πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν άφησαν πολλές ιστορίες πίσω τους να λέγονται και να πλέκονται σαν θρύλοι μαζί με τη νοσταλγία για τη δεκαετία του 80, μια ξέφρενη δεκαετία με φλούο, περμανάντ και σοβαρή εξωστρέφεια.
Το επερχόμενο ντοκιμαντέρ του Netflix, με τίτλο WHAM!, έχει ήδη κυκλοφορήσει το επίσημο τρέιλερ, ενώ η πρεμιέρα του θα γίνει στις 5 Ιουλίου και φιλοδοξεί να πει αυτή την ιστορία με τρόπο μαγικό μιας η απόσταση από τα πράγματα άλλοτε τα ωραιοποιεί και άλλες φορές τα ξεδιαλύνει.
Ας ακούσουμε μια μουσική ιστορία με μπόλικο ποπ ήχο
Ο George Michael και ο Andrew Ridgeley δημιούργησαν τους Wham! το 1982 όταν ήταν και οι δύο ακόμα έφηβοι- τον Ιούνιο του 1986 έδωσαν την τελευταία τους συναυλία στο στάδιο Wembley. Το ντοκιμαντέρ WHAM! έχει ως στόχο να καταγράψει την «τετραετή καταιγίδα τους» με τα λόγια του Michael και του Ridgeley, αντλώντας από τα προσωπικά τους αρχεία με σπάνιο και αδημοσίευτο υλικό και συνεντεύξεις.
«Η εποχή τους στο προσκήνιο ήταν αστραφτερή, καθώς έγιναν το πρώτο δυτικό ποπ συγκρότημα που έπαιξε στην Κίνα» αναφέρει το επίσημο σλόγκαν του ντοκιμαντέρ. «Ήταν μια εποχή που συνόψισε και ενσάρκωσε όχι μόνο τα νιάτα τους, αλλά και αυτά των πολλών εκατομμυρίων θαυμαστών που τους λάτρεψαν… Το WHAM! καταγράφει το απίστευτο ταξίδι τους από δύο σχολικούς φίλους σε δύο σούπερ σταρ».
«Όταν ήμουν με τον Andrew, ήμασταν απολύτως αποφασισμένοι να περάσουμε φανταστικά» λέει ο Michael, σε αρχειακό υλικό στο τρέιλερ, ο οποίος πέθανε το 2016. Η εποχή τους ως δίδυμο δεν ήταν πάντα εύκολη, αλλά το να περνάς το rollercoaster της διασημότητας είναι σίγουρα πιο υποφερτό να συμβαίνει με τον «κολλητό» σου στο πλευρό σου.
Δείτε το τρέιλερ του WHAM!
Το πιο παρεξηγημένο συγκρότημα της δεκαετίας του 1980
«Φορούσαν την καρδιά τους σαν καρφίτσα στο πέτο και τραγουδούσαν για την ανεργία, πώς λοιπόν οι Wham! έφτασαν να θεωρούνται η μουσική ενσάρκωση του θατσερισμού;» αναρωτιέται ο Bob Stanley στην The Guardian.
Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα, οι Wham! θεωρήθηκαν ως καθαρόαιμο παράδειγμα της δεκαετίας του ’80, της Βρετανίας των λαμπερών προαστίων – μαυρισμένοι και πλούσιοι, ηδονιστές, προκλητικά απολιτίκ σε μια εποχή αλλαγής. Εκ των υστέρων, τρεις δεκαετίες μετά, γνωρίζοντας ότι ο Τζορτζ Μάικλ χάριζε άπειρα εισιτήρια συναυλιών σε νοσοκόμες του NHS, γνωρίζοντας ότι ηχογράφησε ένα σινγκλ κατά του πολέμου του Ιράκ και υπενθυμίζοντας ότι οι Wham! έπαιξαν σε μια συναυλία για τους ανθρακωρύχους στο απόγειο της φήμης τους, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ένα συγκρότημα που να έχει παρεξηγηθεί περισσότερο.
Η νέα ποπ και τα συμπαρομαρτούντα της
Οι Wham! έγιναν διάσημοι το 1982, την εποχή της Νέας Ποπ, έναν όρο που επινόησε ο κριτικός Paul Morley για μια καλλιτεχνική ανάκτηση των charts και της ελαφριάς ψυχαγωγίας. Κυκλοφόρησαν από την «tichy indie» εταιρεία Innervision -το 1982 το ντεμπούτο τους Wham! Rap ήταν το single της εβδομάδας του NME, και η κριτική το εκτιμούσε για την «κραυγή καρδιάς» του: «I’m a soul boy! I’m a dole boy!».
Ο George Michael και ο Andrew Ridgeley χρησιμοποιούσαν ένα πρότυπο «γαλανομάτας soul», όπως οι σεβαστοί επαγγελματίες της Νέας Ποπ , οι ABC ή οι Associates, αλλά το πάντρεψαν με στίχους και δημόσιες εμφανίσεις που είχαν πάντα να κάνουν με τη διασκέδαση. Ο χρόνος αποκάλυψε ότι ο Michael ήταν ένας πολύ πιο πολύπλοκος άνθρωπος, ένας ευγενικός επαναστάτης όσον αφορά την πολιτική ποπ και ένας μπαλαντέρ που ταίριαζε σχεδόν με οποιονδήποτε, αλλά με το φίλο του Ridgeley ως συνοδοιπόρο, τα συναισθήματα ήταν όλα θετικά με τους Wham! Το σύνθημα του γκρουπ ήταν «Choose Life», γραμμένο σε μεγάλα γράμματα σε υπερμεγέθη λευκά μπλουζάκια.
Ξύπνα με πριν φύγεις!
Το εύκολο χιούμορ του Michael ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εργαλεία του, και αργότερα θα χρησιμοποιούνταν για πολιτικούς σκοπούς με το Shoot the Dog, και για να κλείσει το μάτι στις αρχές στο Outside. Το Wake Me Up Before You Go Go θα μπορούσε να είναι από μιούζικαλ, ένα σκηνικό από το Summer Holiday του Κλιφ Ρίτσαρντ. Το καλύτερο κομμάτι στο ντεμπούτο τους Fantastic, του 1983, ονομαζόταν A Ray of Sunshine, και πραγματικά ήταν αυτό που λέει η φράση, μια ακτίνα φωτός, τυφλώνοντας οπαδούς και κριτικούς για την κατάρριψη του καταναλωτισμού που τραγουδούσαν στο δεύτερο άλμπουμ τους, με Credit Card Baby, ή την εύθραυστη απογοήτευση του Everything She Wants.
«Οι Wham! δεν έκρυβαν το φως τους κάτω από έναν έντεχνο μπούσουλα, όμως – πήγαν το γλέντι σε ευαγγελικά επίπεδα. Από αυτή την άποψη, ήταν το πιο κοντινό βρετανικό συγκρότημα που έχει έρθει πιο κοντά στους Beach Boys» γράφει ο Bob Stanley στην Guardian.
Και, όπως και με τους πρώιμους Beach Boys, το σκοτάδι και η αμφιβολία ήταν εκεί, αν κοιτούσες πέρα από τις γελαστές φωτογραφίες του George και του Andrew με τα σορτσάκια τους, έβλεπες κλασικά κομμάτια όπως το A Different Corner που κουβαλούσαν πλούσια, βροχερή δυστυχία.
Γύρω στο 1984, ο George Michael βγήκε στην παιδική τηλεόραση και δήλωσε ότι ο αγαπημένος του δίσκος ήταν το Closer των Joy Division. Αυτό μπορεί να μη φαίνεται ιδιαίτερα εξωπραγματικό τώρα, αλλά εκείνη την εποχή φαινόταν τόσο απίθανο που ήταν δύσκολο να το επεξεργαστεί κανείς.
Δεν τους κατάλαβαν ποτέ
Η εμφάνισή τους σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση για την απεργία των ανθρακωρύχων στο Royal Festival Hall του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο του 1984 αντιμετωπίστηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σαν λάθος: «Ντυμένοι στα λευκά και ποζάροντας γελώντας», έγραψε το Melody Maker «οι Wham! ικανοποίησαν πολύ τις τρεις σειρές νεαρών κοριτσιών στο πίσω μέρος της αίθουσας και άφησαν όλους τους υπόλοιπους με πέτρινο πρόσωπο και αμηχανία».
«Κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι η θέση τους ήταν η επανεφεύρεση της αισιοδοξίας, το σπάσιμο του σκοταδιού με το δυνατό γέλιο. Ωστόσο, οι Wham! είχαν την ίδια επίγνωση του πόσο τρομερή ήταν η κυβέρνηση με κάθε θλιβερό, indie συγκρότημα» γράφει ο Bob Stanley στην Guardian.
Η αδυσώπητη θετικότητα των Wham!
«Το στυλ τους δεν ταίριαζε εύκολα με άλλους δίσκους όπως το Nelson Mandela των Special AKA ή ένα σωρό επιτυχίες πυρηνικής λήθης – το Dancing With Tears in My Eyes των Ultravox, το Two Tribes του Frankie και το 99 Red Balloons της Nena – που θόλωσαν τα charts το 1984 και το 1985. Το Panic των Smiths φέρεται να γράφτηκε από τον Morrissey αφού άκουσε το I’m Your Man των Wham! να ακολουθεί ένα ιδιαίτερα μελαγχολικό δελτίο ειδήσεων στο Radio 1» γράφει ο Bob Stanley.
Αποδείχθηκε ότι το στυλ τους δεν ήταν καθόλου ανόητο. Η στάση των Wham συνοψίζεται στο ρεφρέν του Ray of Sunshine – «Sometimes, wake up in the morning with a bassline, a ray of sunshine». Ο George Michael έβλεπε τη μουσική ως τρόπο ζωής, ήταν χαρούμενη και μπορούσε να σε βοηθήσει να βγεις από τα πιο σκοτεινά μέρη. Όταν ηχογραφούσε διασκευές – το Love Machine των Miracles στο Fantastic, σόλο ηχογραφήσεις του Somebody To Love των Queen και του Don’t Let the Sun Go Down On Me του Elton John – ήταν νότα προς νότα πιστές, όχι από έλλειψη φαντασίας, αλλά από σεβασμό.
Όταν ανακοινώνει «κυρίες και κύριοι, ο κύριος Elton John!» στο τελευταίο, είναι σαφές στη φωνή του ότι με δυσκολία μπορεί να πιστέψει ότι μοιράζεται τη σκηνή με τον ήρωά του, ένα άλλο ανασφαλές fanboy του Hertfordshire που έγινε σούπερ σταρ. Στην εποχή των Wham! αυτή η θετικότητα θεωρούνταν συχνά άκομψη- με την πάροδο των χρόνων έγινε εξαιρετικά συμπαθητική. Ο George Michael διατηρούσε την πίστη του στη δύναμη της ποπ, κατανοούσε τις θεραπευτικές της δυνάμεις και δεν φοβόταν να μοιραστεί αυτή την αγάπη.