Εν αναμονή της Αθηναϊκής πρεμιέρας του Spectre την Πέμπτη που μας έρχεται, ξεκινάμε την εβδομάδα σε ρυθμούς 007, παραδίδοντας τη σκυτάλη του editorial στον Marcel Cremer, για το πρώτο μέρος της περιήγησης που ετοίμασε για μας στον κόσμο του θρυλικού πράκτορα.
Ήμουν ανέκαθεν επιφυλακτικός απέναντι στους υπερήρωες. Δεν συμπάθησα ποτέ τον Batman ή τον Superman, για την ακρίβεια, όλο το υπερρεαλιστικό κομμάτι των υπερφυσικών δυνατοτήτων με άφηνε αδιάφορο ή με ένα ειρωνικό χαμόγελο απέναντι στους “αφελείς” που ταυτίζονταν με εξωπραγματικά πρότυπα. Για μένα το ίνδαλμα ήταν -και είναι- ο James Bond. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι το “ώριμο” Bond girl Monica Belucci πρόσφατα τον περιέγραψε ως τον ιδανικό άνδρα, προσθέτοντας βεβαίως, ευθύς αμέσως, ότι του αποδίδει τον χαρακτηρισμό αυτόν ακριβώς επειδή είναι φανταστικός και όχι πραγματικός! Και όμως, από το 1962 και την ατάκα στο Dr. No, “do you play any other games, I mean besides chemin de fer?”, εκατομμύρια ανδρών έχουν ταυτιστεί με τον “φανταστικό” αυτόν κύριο και έχουν μετατρέψει σε απόλυτο σύμβολο τις ταινίες του.
Οι λόγοι ποικίλλουν. Ίσως είναι το ότι ενώ όλοι περπατούν, αυτός τρέχει, δρα και θέλει τον κόσμο όλο δικό του όπως πολύ εύστοχα αναφέρει στους στίχους του Thunderball. Ίσως πάλι επειδή, όπως λέει και το Bond family crest, “orbis non sufficit” (the world is not enough). Η γοητεία του έγκειται στην πολυμάθειά του και στον κοσμοπολιτισμό του, που τον καθιστά διαφορετικό από τους περισσότερους άλλους ήρωες που βασίζονται κυρίως στις σωματικές ικανότητες και λιγότερο στην κρίση και την οξυδέρκειά τους. Δεν υστερεί όμως ούτε στη σωματική δύναμη, απλώς ποτέ αυτό δεν προβάλλεται ως το βασικό χαρακτηριστικό για να επικρατήσει έναντι των εκατοντάδων αντιπάλωνπου έxει αντιμετωπίσει στις 24 ταινίες του. Σε αυτό βέβαια προσθέτει και η φίνα ισορροπία ιπποτισμού και καθαρού Βρετανικού φλέγματος… Πάντοτε ακαταμάχητος, περιστοιχίζεται από υπάρξεις με ονόματα όπως Pussy Galore, Plenty ‘o’ Toole και Xenia Onatop, τις οποίες πάντα κατακτά αβίαστα.
Ως καθαρόαιμο τέκνο της Βρετανικής αποικιοκρατίας, ο Bond επινοήθηκε και άκμασε σε ένα κόσμο όπου τον ρόλο του παγκόσμιου τοποτηρητή είχε μόλις πάψει να παίζει η αυτοκρατορία στην οποία δεν έδυε ποτέ ο ήλιος, υποκαθιστάμενη από το πνευματικό της τέκνο, τις ΗΠΑ. Το απομεινάρι όμως του εμπεδωμένου κοσμοπολιτισμού προσέδωσε στις ταινίες την αυτονόητη διάσταση της δράσης του πράκτορα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων εκ των ωραιότερων γωνιών του πλανήτη…
