Τα τελευταία επεισόδια των Mad Men, πριν πέσει η αυλαία και οι διαφημιστές της Madison Avenue “συνεχίσουν” τις φανταστικές ζωές τους χωρίς εμάς, με έχουν βάλει σε σκέψεις. Χωρίς να κάνω spoil οτιδήποτε, μπορώ να σας αποκαλύψω πως κεντρικό theme στην τελευταία σεζόν της εικονικής τηλεοπτικής σειράς του Matthew Weiner είναι ένα αρχαίο αλλά διαχρονικό ερώτημα: αλλάζουν οι άνθρωποι; Είμαστε ικανοί να μάθουμε από τις εμπειρίες μας και να γίνουμε καλύτεροι ή είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια μοτίβα, σε έναν φαύλο κύκλο δίχως περιθώρια “σωτηρίας”;
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω πως στο χέρι του καθενός είναι να εξελιχθεί, να βελτιωθεί, να αποβάλει στοιχεία και συμπεριφορές που βλέπει ξανά και ξανά ότι είναι επιβλαβή για τον ίδιο. Και όμως, κοιτάζοντας γύρω μας αυτή την εποχή, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που συνηγορούν για το αντίθετο. Ένα άλλο theme το οποίο εντοπίζω είναι αυτό των εκτιμήσεων για το μέλλον. Στη (fictional) Νέα Υόρκη του 1970, όταν η (15χρονη πια!) Sally Draper λέει στον πατέρα της ότι έχει κουραστεί να ακούει ανθρώπους να τη ρωτούν τι θέλει να κάνει στη ζωή της, ο Don απαντά: “Well, if you’re lucky enough to think of it, you should write it down, ’cause when you get older, you’re gonna forget”.
Μπορεί στην Αθήνα του 2015 η αβεβαιότητα να έχει βραχυκυκλώσει ελαφρώς τη δυνατότητά μας να κάνουμε προβλέψεις για το άμεσο μέλλον, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να θέσουμε πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Ίσως να είναι αυτοί που θα μας κάνουν ικανούς να ανταπεξέλθουμε στο απαιτητικό παρόν.
