Ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία της έκφρασης “έντιμος συμβιβασμός” στη σημερινή πραγματικότητα. Στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ο επιτεύξιμος ή ρεαλιστικός συμβιβασμός, όλα τα άλλα ηχούν πιο πολύ σαν ευχολόγια, παρά ως οτιδήποτε άλλο. Το λέω αυτό γιατί ο αντιπρόεδρος της Βουλής, Αλέξης Μητρόπουλος, δήλωσε σήμερα πως “ο έντιμος συμβιβασμός είναι ανέφικτος” καθώς “οι δανειστές μας φαίνεται πως επιμένουν να εφαρμόσει η κυβέρνησή μας μνημόνιο και μέτρα”.
Μα, προφανώς και επιμένουν, γίνεται να μας εκπλήσσει αυτό; Είμαστε σε πολύ χειρότερη θέση από αυτούς διαπραγματευτικά, η κατάσταση των κρατικών ταμείων είναι οριακή και έχουμε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη τη σύναψη μιας συμφωνίας. Η θέση της κυβέρνησης είναι δύσκολη. Πριν καλά καλά κλείσει 100 μέρες στην εξουσία θα κληθεί να φέρει στη Βουλή ένα πρώτο πακέτο μεταρρυθμίσεων (μέτρων, πεταλούδων – όπως θέλετε πείτε τις) εξαιρετικά επώδυνο για την κοινοβουλευτική της ομάδα. Αλλά μόνο με χειροπιαστές κινήσεις από την πλευρά μας θα εξασφαλιστεί στη συνεδρίαση του Εurogroup της 24ης Απριλίου η αποδέσμευση τμήματος της χρηματοδότησης που μας είναι τόσο απαραίτητη.
Ο συμβιβασμός μπορεί λοιπόν να μην είναι “έντιμος” είναι όμως επιτακτικός, καθώς η πάροδος του χρόνου δυσχεραίνει τη θέση μας. Πιστεύω δε πως στον συμβιβασμό αυτό θα φτάσουμε γιατί κανείς στο Μέγαρο Μαξίμου δεν επιθυμεί να διαχειριστεί τις ανεξέλεγκτες επιπτώσεις του να μην τα βρούμε με τους εταίρους μας. Το πώς θα φτάσουμε εκεί όμως είναι ένα πολύ καλό ερώτημα. Μάλλον με δύο βήματα μπρος, ένα πίσω και πολλά δεξιά και αριστερά, αν κρίνουμε από τις αντιφατικές δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης, οι οποίες κάθε άλλο παρά σιγουριά αποπνέουν.
