Το Eurogroup της Παρασκευής, το οποίο οδήγησε σε καταρχήν συμφωνία για την τετράμηνη παράταση του ελληνικού προγράμματος, με μια όμως ουσιαστική εκκρεμότητα: την αποστολή από την ελληνική πλευρά μιας λίστας μεταρρυθμιστικών προτάσεων τις οποίες η κυβέρνηση δεσμεύεται να φέρει εις πέρας.
Η λίστα εστάλη τελικά αργά χθες το βράδυ και, σύμφωνα με πηγές της Κομισιόν, κρίνεται “επαρκώς περιεκτική” ώστε να αποτελέσει σημείο εκκίνησης για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Την άποψη αυτή μοιάζει να συμμερίζεται εν τέλει και ο επικεφαλής του Eurogroup, Jeroen Dijsselbloem, ο οποίος μιλώντας στην επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής δήλωσε ότι η πρώτη αποτίμηση της Επιτροπής είναι θετική, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι η διαδικασία θα προχωρήσει. Επισήμανε εντούτοις ότι η λίστα είναι μόνο ένα πρώτο βήμα και πως θα χρειαστεί χρόνος για να εξειδικευθεί.
Τώρα, όσον αφορά τη συμφωνία, δεδομένης της δραματικής κατάστασης στην οποία κινδύνευε να περιέλθει η χώρα, αν την Παρασκευή δεν έκλεινε έστω κάτι προκαταρκτικό με τους εταίρους της (και την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός φαίνεται να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα για να πείσει τους εξ αριστερών στο κόμμα του πως δεν είχε άλλη επιλογή), να πούμε απλά πως εδώ που φτάσαμε ήταν μάλλον μονόδρομος.
Οι γκρίνιες και η τριβή στο στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώ πως θα συνεχιστούν τους επόμενους μήνες, καθώς η “ωρίμανση” από την ρομαντική (στην καλύτερη περίπτωση) παροχολογία στον ωμό ρεαλισμό δεν είναι ποτέ αναίμακτη. Ρίχνοντας δε μια ματιά στο email Βαρουφάκη για τα διαρθρωτικά, πιστεύω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση είναι πως θα αναγκαστεί να κάνει πράγματα τα οποία δεν πιστεύει καθόλου.
Στα θετικά της συμφωνίας προσμετρώ το γεγονός ότι άλλη μια “αντιμνημονιακή” δύναμη (μετά τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, πάλαι ποτέ αρχιτέκτονα του αντιμνημονιακού αγώνα) έρχεται αντιμέτωπη με τις εύηχες υποσχέσεις της.
