Οι ευκαιρίες δεν είναι πουθενά ίσες για όλους τους ανθρώπους. Σε καμιά χώρα του κόσμου και σε κανένα επάγγελμα. Όταν είσαι από ψηλή γενιά και από μεγάλο τζάκι έχεις προβάδισμα. Η καταγωγή και το ηχηρό όνομα του πατέρα ή της μητέρας κατά περίπτωση, είναι σπουδαίος βατήρας στην εκκίνηση.
Ο γόνος ξεκινάει με ένα τεράστιο άλμα που ο αυτοδημιούργητος όταν βρεθεί δίπλα του χρειάζεται να καταβάλει δεκαπλάσια προσπάθεια για να τον συναντήσει κάπου στη διαδρομή. Αυτή είναι η ζωή αυτοί είναι οι άνθρωποι. Και συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα.
Το όνομά όμως αποκτά πολλαπλάσια αξία όταν πρόκειται για επαγγέλματα ή δραστηριότητες που ανήκουν στη δημόσια σφαίρα. Τα παιδιά των πολιτικών, των μεγάλων δημιουργών, τραγουδιστών, των μεγάλων ηθοποιών, των γνωστών δημοσιογράφων, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδικηγόρων, των αρχιτεκτόνων και των μηχανικών που έχουν αφήσει έργο, προφανώς ξεκινούν από ένα πολύ ψηλό σκαλοπάτι στην κοινωνική και επαγγελματική ιεραρχία. Μέχρις εδώ συμφωνούμε όλοι, γιατί είναι πράγματα γνωστά και έχουμε παραδείγματα.
Για να διατηρηθείς όμως σ’ αυτό το ψηλό σκαλοπάτι που σου κληροδοτήθηκε πρέπει να μπορείς. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις καλοζωισμένων παιδιών ,που όχι μόνο δεν κατάφεραν να διατηρήσουν το όνομα και την κοινωνική και οικονομική προίκα που παρέλαβαν αλλά τα διέλυσαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία. Η ενδιάμεση. Είναι αυτοί που παρέμειναν στο στίβο, ως χρυσές μετριότητες αλλά η βαριά σκιά του ονόματος που κληρονόμησαν τους οδηγεί μοιραία σε μια καθημερινή άδικη σύγκριση με τους ανθρώπους του επαγγελματικού τους περιβάλλοντος. «Καλός είναι αυτός, αλλά δεν πρόκειται να φθάσει τον πατέρα του» Αυτή ακριβώς την κατηγορία αντιπροσωπεύει η λαϊκή ρήση που λέει ‘’κάτω από τον πλάτανο χορτάρι δεν φυτρώνει ‘’.
Υπάρχει και μία τρίτη, λαμπρή κατηγορία. Άνθρωποι με ισχυρούς ή πλούσιους γονείς, οι οποίοι έκτισαν την δική τους ιστορία και προχώρησαν ένα ή περισσότερα βήματα πιο πέρα από εκεί που ξεκίνησαν. Όποιος δεν το παραδέχεται είναι κομπλεξικός . Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους και έχω παρακολουθήσει προσεκτικά τη διαδρομή τους. Γιατί πράγματι υπάρχουν και είναι άδικο να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλα τα παιδιά των επωνύμων. Και εγώ μπορώ να το λέω, χωρίς φόβο και πάθος γιατί κατάγομαι από φτωχή αγροτική οικογένεια. Πιο ταπεινή καταγωγή δεν γίνεται .Ένα τρανταχτό παράδειγμα, το πιο συμβολικό ίσως αυτής της κατηγορίας, είναι η πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου. Ξεπέρασε τον πατέρα του, τον θρυλικό γερό της Δημοκρατίας.
Φοβάμαι ότι η Μυρσίνη Λοΐζου δεν εντάσσεται σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Μέχρι την ηλικία που βρίσκεται δεν μπόρεσε, ή δεν θέλησε να διακριθεί σε κάτι. Κουβαλάει ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία και μ’ αυτό περνάει τη ζωή της. Ίσως αυτό να είναι επιλογή της. Είναι απολύτως θεμιτό να θέλει κάποιος να ζει από τα δικαιώματα μεγάλων μουσικών δημιουργιών του πατέρα του. Αυτό είναι νόμιμη κληρονομιά. Αλλά να παίρνεις επί πεντέμισι χρόνια τη σύνταξη της νεκρής μητέρας σου, ενώ είσαι η κόρη του Λοΐζου είναι βαρύ.
Αυτό που συνέβη είναι από τις περιπτώσεις που με κάνουν να λυπάμαι τους πολιτικούς αρχηγούς. Πληρώνουν την μανία και τις κακές συμβουλές των επιτελείων τους να αναζητούν παιδιά ανθρώπων που έχουν γράψει ιστορία για να τους περιφέρουν στις εξέδρες, ως σύμβολα του παρελθόντος. Εντελώς λάθος ο σχεδιασμός. Παλιομοδίτικος και αναποτελεσματικός. Άσε που πρόκειται για την αποθέωση της οικογενειοκρατίας, την οποία καταγγέλει η Αριστερά ως παθογένεια της δεξιάς, ενώ είναι παθογένεια όλου του συστήματος.
Από την άλλη όμως, όσο ανόητο και να είναι ένα παιδί που κουβαλάει ένα βαρύ όνομα, έχει στοιχειώδη ευθύνη απέναντι στον αρχηγό τον τιμάει με την πρότασή του να μπει στην πρώτη γραμμή. Όταν έχεις και σκελετούς στην ντουλάπα λες «Ευχαριστω κύριε πρόεδρε για την τιμή αλλά δεν μπορώ να υπηρετήσω αυτό που μου ζητάτε για λόγους προσωπικούς». Δεν γίνεται να παίρνεις σύνταξη που δεν σου ανήκει στα μουλωχτά και να θέλεις να γίνεις και ευρωβουλευτής .
Ακούω πολλούς να λένε ότι θα έπρεπε τα επιτελεία των αρχηγών να κάνουν φύλλο και φτερό τις ζωές των υποψηφίων πριν τους τοποθετήσουν. Αυτό πράγματι γίνεται σε ένα βαθμό. Αλλά, πρώτον δεν είναι πράκτορες τα στελέχη κομμάτων για να βρουν τα πάντα και, δεύτερον πού να πάει ο νους τους στην σύνταξη αν δεν τους το σφυρίξει κάποιος. Σε μια περίοδο μάλιστα, που εδώ και 10 χρόνια έχει γίνει πολλές φορές κεντρικό θέμα αυτή η απάτη πολλών γιων και θυγατέρων. Γιατί δεν τολμώ να πιστέψω ότι οι επιτελείς του Μαξίμου γνώριζαν τι είχε συμβεί και το αγνόησαν .
Το ηθικό δίδαγμα από αυτήν την ιστορία ,είναι το σοβαρό τραύμα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει μάθημα στο πολιτικό σύστημα. Να τελειώσει κάποτε αυτή η μπούρδα με την αναζήτηση γόνων με ιστορικά ονόματα που θα μπαίνουν στην μαρκίζα των ψηφοδελτίων . Κανείς ψηφοφόρος δεν γοητεύεται επειδή ο γιος και η κόρη του τάδε ή του δείνα πολιτεύονται. Η νέα εποχή απαιτεί ανθρώπους με κοινωνική και επαγγελματική παρουσία. Πρόσωπα που έχτισαν συχνά από το μηδέν, την δική τους ιστορία μέσα από δύσκολες διαδρομές. Αυτοί αξίζουν και την ψήφο και το χειροκρότημα. Το «τα βρήκα έτοιμα, περνάω καλά κι επειδή έχω βαρύ όνομα ψηφίστε», δεν πείθει κανέναν.Ακόμη και να έπειθε ακόμη, κάποιους λίγους, έκαψε οριστικά το εγχείρημα η Μυρσίνη Λοΐζου
.