Ακούγοντας την κυβέρνηση να μιλά για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μου δίνεται πάντα η εντύπωση ότι πρόκειται για έναν καλεσμένο που έχει πάψει να είναι ευπρόσδεκτος στο σπίτι μας, αλλά για κάποιο λόγο αρνείται να το αντιληφθεί.
Είναι όμως έτσι; Αφενός, το Ταμείο είναι το κλειδί για να εξασφαλίσει η Ελλάδα κάποιου είδους αναδιάρθρωση του χρέους, αν λοιπόν αυτό αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση, τι πετυχαίνει κοντράροντάς το με κάθε ευκαιρία;
Αφετέρου, ως αποτέλεσμα λαθών των προηγούμενων δεκαετιών, για το ποιος μπαίνει, μένει και βγαίνει από το σπίτι μας δυστυχώς δεν αποφασίζουμε σε αυτή τη φάση μόνο εμείς.
Οι Ευρωπαίοι θέλουν το ΔΝΤ μέσα στο πρόγραμμα και το ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους, με τελευταίο τον Πρόεδρο του Eurogroup Jeroen Dijsselbloem. Το ΔΝΤ δεν είναι διατεθειμένο να μας “εγκαταλείψει”, όπως ξεκαθάρισε ξανά η Christine Lagarde.
Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να βάλει εναντίον του Ταμείου, αυτή τη φορά μέσα από άρθρο του στους FT, χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο τι ελπίζει να πετύχει. Οι κινήσεις αυτές δημιουργούν όλο και πιο βάσιμες υποψίες ότι οι τόνοι έχουν ανέβει για εσωτερική μονάχα κατανάλωση.
