Δεν είναι εύκολα τα πράγματα για τον πρωθυπουργό εν όψει του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, το οποίο θα πραγματοποιηθεί αύριο το μεσημέρι με ατζέντα το ασφαλιστικό, την προσφυγική κρίση και το ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεν ανάγκη τη στήριξη έστω κάποιων εκ των παριστάμενων, έχει όμως σπαταλήσει την όποια “καλή θέληση” είχαν απέναντί του, δεν τους εμπνέει εμπιστοσύνη και το κυριότερο, δεν είναι η πρώτη φορά που ζητά τη βοήθειά τους.
Την προηγούμενη φορά που ζητήθηκε από κόμματα της αντιπολίτευσης να στηρίξουν την εθνική προσπάθεια για να περάσει η συμφωνία με τους δανειστές ήταν το καλοκαίρι, αυτή η βοήθεια δόθηκε αλλά δεν μετουσιώθηκε ποτέ σε ευρύτερη συναίνεση και συνεργασία. Στη συνέχεια, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ο κύριος Τσίπρας δεν θέλησε να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο βάζοντας στην κυβέρνηση περισσότερα κόμματα του φιλοευρωπαϊκού τόξου, επέμεινε στους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Μόνο τώρα, με την κυβερνητική πλειοψηφία να αιμορραγεί έκρινε ότι είναι η σωστή στιγμή να ενημερώσει τους αρχηγούς. Είτε λόγω τακτικισμών, είτε εξαιτίας γνήσιας καχυποψίας, πολύ φοβάμαι ότι ο πρωθυπουργός δεν θα βρει ευήκοα ώτα στο αυριανό Συμβούλιο. Λέω φοβάμαι γιατί συνεχίζω να πιστεύω ότι για να περάσουμε “απέναντι” σε κάτι πιο στέρεο, πιο ασφαλές πρέπει επιτέλους να το κάνουμε όλοι μαζί. Οι σόλο ημί-προσπάθειες έχουμε άλλωστε δει πού οδηγούν…
Όμως ούτε ο πρωθυπουργός έχει δείξει πραγματική διάθεση για κάτι τέτοιο, ούτε οι ηγέτες των κομμάτων που θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να τον στηρίξουν φαίνεται να νιώθουν αυτή τη στιγμή οιαδήποτε υποχρέωση να το πράξουν. Άλλωστε στην πολιτική, όπως και τη ζωή, δύσκολα μπορεί κανείς να τα έχει όλα: αν θέλει να μοιράσει την ευθύνη σε περισσότερους “στυλοβάτες”, πρέπει να είναι διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί τους και την εξουσία. Καλώς ή κακώς, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποστεί πολιτικό κόστος χωρίς κάποιο πολιτικό όφελος.
