Τι μάθαμε στη Ρίγα; Ότι η Angela Merkel μας έστειλε πίσω στους θεσμούς (τρόικα) και ότι ο Jean-Claude Juncker, μισο-φορώντας γραβάτα στον Αλέξη Τσίπρα, αρίστευσε για άλλη μια φορά στις ασκήσεις δημιουργίας φιλικού κλίματος, που διευκολύνει την κατάποση του “φαρμάκου”. Εξυπακούεται ότι η θηλιά της γραβάτας (έλλειψη ρευστότητας) θα συνεχίσει να σφίγγει μέχρι την υπογραφή της νέας συμφωνίας.
Γιατί όμως όλα αυτά μας εκπλήσσουν; Μετά από δέκα σχεδόν χρόνια στην καγκελαρία θα έπρεπε να έχουμε ήδη μάθει κάτι για την διαπραγματευτική μεθοδικότητα της Angela Merkel. Στο διάστημα αυτό μεσολάβησαν άλλωστε 5 διαφορετικοί Έλληνες πρωθυπουργοί, Κύπρος και Ελλάδα έφτασαν να υποστηρίζουν στις αντίστοιχες κρίσεις των δύο χωρών τις θέσεις της καγκελαρίου, και η επικοινωνιακή δεινότητα των εκάστοτε Ελλήνων διαπραγματευτών μετατράπηκε κάθε φορά σε περίστροφο που κατέληξε στον δικό τους κρόταφο.
Πώς συμβαίνει αυτό; Η Angela Merkel αναλύει πάντα τις επόμενες κινήσεις και τις πραγματικές δυνατότητες του αντιπάλου. Σκέπτεται πολύ πριν δράσει και μένει αταλάντευτη στο πλαίσιο που έχει θέσει. Μετά από τα συνήθη καλά λόγια, το πρόβλημα χωρίζεται σε επί μέρους θέματα και οι συμμαχίες οικοδομούνται μεθοδικά, έτσι ώστε η άλλη πλευρά να καταλήγει τελικά απομονωμένη. Με ό,τι κάνουμε εμείς δηλαδή… καμία σχέση. Γι’ αυτό και τα έχει καταφέρει με πολύ πιο δύσκολους αντιπάλους από τους Έλληνες. Χαρακτηριστικό επεισόδιο (από το blog του Harvard για τις τεχνικές διαπραγμάτευσης) η φορά που ο Putin προσπάθησε δημόσια το 2007 να την εκφοβίσει, αφήνοντας ελεύθερο τον τρομακτικής όψης σκύλο του δίπλα της και αρνούμενος να τον ανακαλέσει (σημειώστε ότι η καγκελάριος φοβάται παθολογικά τα σκυλιά). Όταν τελείωσε το επεισόδιο, η Merkel σχολίασε στους δημοσιογράφους: “I understand why he has to do this – to prove he’s a man […] He’s afraid of his own weakness. Russia has nothing, no successful politics or economy. All they have is this.”
