Υπέρμαχος του περιορισμού του κράτους, στις περιπτώσεις που οι υπηρεσίες του δεν ανταποκρίνονται στις εισφορές των πολιτών και διχασμένος για την παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ εμφανίζεται ο Τομ Πάλμερ, αμερικανός συγγραφέας, ακαδημαϊκός και δηµόσιος διανοούµενος (public intellectuals) του σύγχρονου κινήµατος για την Ελευθερία.
Ο κ. Πάλμερ, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος για τα διεθνή προγράµµατα του Atlas Network, επιστηµονικός συνεργάτης του Cato Institute και διευθυντής του Cato University μίλησε στο in.gr για την ελληνική κρίση, το ρόλο των αγορών αλλά και τις προοπτικές εξόδου από αυτήν.
Για τον Πάλμερ, ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο των επιθέσεων είναι επειδή η κυβέρνηση έδωσε ψευδή εικόνα για την κατάσταση των ομολόγων και στη συνέχεια δανείστηκε με χαμηλά επιτόκια
Όπως εξηγεί, πολλές γερμανικές τράπεζες αγόρασαν ελληνικό χρέος, το οποίο όμως αποδείχθηκε προβληματικό. Στη συνέχεια, το γερμανικό δημόσιο διέσωσε την Ελλάδα προκειμένου με αυτό τον τρόπο να σώσει τις γερμανικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Η κίνηση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις των φορολογουμένων, παρά το γεγονός ότι εν τέλει τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για τη διάσωση των γερμανικών τραπεζών.
Μάλιστα, τονίζει ότι «όταν λήφθηκε η απόφαση για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όλοι γνώριζαν ότι η χώρα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις».
Στον αντίποδα, δεν ενστερνίζεται την άποψη ότι οι αγορές έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
«Είναι σαν να ρίχνεις την ευθύνη στα καναρίνια για τις καταστροφές στα ορυχεία. Οι αγορές μας είπαν ότι υπήρχαν δομικά προβλήματα και το να τις κατηγορεί κανείς επειδή μας εφέστησαν την προσοχή σε αυτό το πρόβλημα είναι γελοίο. Είναι σαν να κατηγορείς την πυροπροστασία για τις φωτιές» τονίζει χαρακτηριστικά.
Όσο για το αντίδοτο στην κρίση, για τον Πάλμερ, υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν στο κομμάτι των μεταρρυθμίσεων.
«Μέχρι στιγμής, μιλάμε για διαδικασίες μεταρρύθμισης και ότι για τις μεταρρυθμίσεις καθεαυτές, που απαιτούν δύσκολες αποφάσεις». Οι πολιτικοί πρέπει να κάνουν δύσκολες επιλογές, καθώς η προσέγγιση των οριζοντίων περικοπών είναι κοντόφθαλμη. «Μοιράζει με μεταρρύθμιση, αλλά δεν αντιμετωπίζει τα δομικά προβλήματα».
Για τον ίδιο, η μείωση του κράτους είναι μονόδρομος, φτάνοντας ακόμη και στο κλείσιμο ολόκληρων υπουργείων αν αυτά δεν προσφέρουν στον πολίτη.
«Αν πρέπει να πληρώσω χρήματα κάπου, με ενδιαφέρει η αξία που θα πάρω με βάση αυτά. Είναι σαν να πηγαίνεις σε εστιατόριο και να σε χρεώνουν χωρίς να σου προσφέρουν φαγητό. Αντίστοιχα, για κάθε δράση του κράτους, το ερώτημα είναι αν όντως προσθέτει αξία. Και πιστεύω ότι υπάρχουν δράσεις που όχι μόνο δεν προσθέτουν, αλλά και αφαιρούν. Κάνουν πιο δύσκολη τη ζωή για τους Έλληνες».
Έτσι, όπως αναφέρει, η πολιτεία θα πρέπει να εξετάσει τις δραστηριότητες του κρατικού μηχανισμού και να περιορίσει ή ακόμη και να αποκόψει εκείνες που δεν προσφέρουν αξία. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κλείσουν υπηρεσίες, ακόμα και ολόκληρα υπουργεία.
Παράλληλα, εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα για τον ίδιο είναι η ανεργία των νέων. Φτάνει μάλιστα να τη χαρακτηρίσει «σκάνδαλο» το οποίο, αν συνεχιστεί, η Ελλάδα κινδυνεύει για αντιμετωπίσει μια μεγαλύτερη καταστροφή από αυτό που συνειδητοποιούν οι περισσότεροι.
Όσο για το Ευρώ, θεωρεί ότι η πολιτική απόφαση να ενταχθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, παρά το γεγονός ότι δεν πληρούσε τα κριτήρια, επέτρεψε τον ασύστολο δανεισμό με χαμηλά επιτόκια. Εντούτοις, σε αυτή την συγκυρία εκτιμά ότι δεν είναι εύκολο να αποφασίσεις αν πρέπει να είσαι εντός ή εκτός ευρώ.
Εναλλακτικά, «μια λύση θα ήταν να παραμείνεις στο ευρώ, όχι όμως και υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Υπάρχουν πολλές χώρες που έχουν υιοθετήσει το νόμισμα άλλων χωρών, χωρίς να είναι μέρος του νομισματικού τους μηχανισμού, όπως για παράδειγμα ο Παναμάς που έχει υιοθετήσει το αμερικανικό δολάριο. Μια άλλη επιλογή θα είναι να έχεις ένα νομισματικό συμβούλιο το οποίο θα φρόντιζε η ισοτιμία του ελληνικού ευρώ να είναι 1 προς 1 με αυτό της ευρωζώνης».
Αναφερόμενος στην πολιτική κατάσταση στη χώρα, τον απασχολεί η προοπτική της ανόδου των ακραίων κινήσεων και το γεγονός ότι αυτές αποκτούν εκπροσώπηση στη Βουλή. «Και αυτό είναι σημάδι ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση».
Προσθέτει επίσης ότι «είναι πολύ εύκολο για τους ανθρώπους να επιρρίπτουν αλλού τις ευθύνες, να ανακαλύπτουν θεωρίες συνομωσίας και να ξεχνούν τις δικές τους υποχρεώσεις».
Ως αντίδοτο προς αυτά, οι δυνάμεις του κέντρου πρέπει να μιλήσουν στα εκατομμύρια των σιωπηρών Ελλήνων που πληρώνουν τους φόρους τους, που πηγαίνουν στη δουλειά τους και αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά» του κράτος.
Σε αυτούς, ο Πάλμερ αναφέρει: «μην πιστεύετε τις υποσχέσεις που φαντάζουν πολύ καλές για να είναι αληθινές, που τάζουν παραδείσους και που επιρρίπτουν τις ευθύνες πάντα στους άλλους».
Πάντως, εν κατακλείδι εμφανίζεται αισιόδοξος για το μέλλον της Ελλάδας: «Όσοι προβλέπουν ολοκληρωτική καταστροφή συνήθως είναι υπερβολικοί. Η Ελλάδα πρέπει να διατηρήσει το δημοκρατικό σύστημα και οι ακραίες πολιτικές που προωθούνται από ορισμένες κινήσεις σημαίνουν το θάνατο της δημοκρατίας».
Δημήτρης Πεφάνης
Πηγή: http://news.in.gr/
