Δεν είναι λίγες οι καθημερινές ανοησίες που λέγονται, ακούγονται, ανακυκλώνονται και -επειδή κανείς δεν μπαίνει ποτέ στη διαδικασία να τις αμφισβητήσει/εξακριβώσει- αποτυπώνονται σε ένα συνειδητό ή υποσυνείδητο κομματάκι του συλλογικού μυαλού μας ως “κοινή γνώση”. Είναι λοιπόν σημαντικό να τις πατάσσουμε όταν τις συναντάμε στις αρχές της ζωής τους.
Μια τέτοια εκκολαπτόμενη ανοησία, η οποία -παρά τον παραλογισμό της- πιστεύω πως έχει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να ανακυκλωθεί, είναι η επισήμανση του υπουργού Οικονομικών μας ότι το “ελληνικό δημόσιο είναι πλεονασματικό”(!), σε χθεσινή συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου.
Υποψιάζομαι ότι η λογική του στο συγκεκριμένο θέμα έχει ως εξής: χρησιμοποιώντας ό,τι ταμειακά διαθέσιμα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το ελληνικό δημόσιο, σπάζοντας κουμπαράδες, αλλά και καθυστερώντας πληρωμές στο εσωτερικό, κατάφερε να αποπληρώσει τις μέχρι τώρα δόσεις του προς το εξωτερικό, όπως επίσης μισθούς και συντάξεις. Είναι άραγε πλεονασματικό ένα δημόσιο που καθυστερεί να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στον ιδιωτικό τομέα (ληξιπρόθεσμα 4,4 δισ. ευρώ στα τέλη Φεβρουαρίου), και υπονομεύει (και) με τον τρόπο αυτό την ελάχιστη ρευστότητα που έχει παραμείνει στην ελληνική οικονομία;
Όσο πλεονασματικός είναι και ένας μπαταχτσής, ο οποίος πληρώνει κάποιους από αυτούς στους οποίους χρωστάει (συνήθως τους πιο ισχυρούς ή τους πιο φωνακλάδες) και αφήνει στο αναγκαστικό περίμενε όποιον “τον παίρνει” να αφήσει απλήρωτο. Για κάποιους βέβαια ο μπαταχτσής είναι εξ ορισμού πλεονασματικός!
