Δεν νομίζω ότι η ανακοίνωση της Hillary Clinton ότι θα είναι υποψήφια για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών έπιασε κανέναν προ εκπλήξεως. Αντιθέτως, το “νέο” είχε τον αέρα του fait accompli εδώ και μήνες. Η υποψηφιότητά της έχει όμως κι ένα άλλο χαρακτηριστικό, πιο ενδιαφέρον. Έχει τον αέρα του αναπόφευκτου, κάτι καλό υπό μια έννοια (η ιδέα είναι απολύτως ώριμη στο μυαλό των ψηφοφόρων) αλλά και κακό (το αναπόφευκτο φλερτάρει καμιά φορά με το βαρετό). Η υποψηφιότητα Clinton ήταν “αναπόφευκτη” και το 2008 – αποτέλεσμα εκείνης της εκστρατείας; Ένας junior senator από το Ιλινόι κατάφερε να γονατίσει το μηχανισμό που οι Clintons ξόδεψαν χρόνια ολόκληρα (και μπόλικο χρήμα) για να χτίσουν. Υπάρχει άραγε περίπτωση να ζήσουμε κάτι αντίστοιχο ξανά; Αμφιβάλλω.
Διανύοντας τη δεύτερη τετραετία της προεδρίας Obama, καταλαβαίνει κανείς ότι οι δεξιότητες της Clinton (βαθιά γνώση της Ουάσιγκτον, δυνατότητά να συνεννοείται με την απέναντι πλευρά, εμπειρία ως επικεφαλής της διπλωματίας των ΗΠΑ) είναι πιο πολύτιμες παρά ποτέ. Η Αμερική δοκίμασε το σύνθημα της αλλαγής με τον Obama οπότε (έτσι για αλλαγή) είναι νομίζω έτοιμη για κάτι άλλο.
Είναι άραγε αυτό το άλλο ένα face-off μεταξύ Hillary Clinton και Jeb Bush, όπως πολλοί προβλέπουν πως θα εξελιχθεί η προεδρική κούρσα; Ενδεχομένως. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ο Gary Hart (έμπειρος Αμερικανός πολιτικός ο οποίος προσπάθησε να κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών δύο φορές το ’84 και το ’88) είχε άδικο όταν είπε πριν λίγες μέρες: “this country is 330 million people, and we should not be down to two families who are qualified to govern”.
