Με ένα χαμόγελο στα χείλη τον βρήκε η δολοφονική σφαίρα που έμελε να του αφαιρέσει τη ζωή. Την ίδια στιγμή ξεψυχούσε μαζί του και το όνειρο μιας ολόκληρης κοινωνίας για ένα καλύτερο μέλλον, απαλλαγμένο από φυλετικές διακρίσεις, και με πρόταγμα την ισότητα, την δικαιοσύνη και την αδελφοσύνη.
Εκεί, στο μπαλκόνι του μοτέλ «Λορέιν» επί της οδού Μέλμπερι 450, στο Μέμφις του Τενεσί. Ακριβώς έξω από το δωμάτιο 306 στο οποίο πέρασε το τελευταίο του βράδυ. Πριν ο ίδιος περάσει για πάντα από την προσωρινότητα στην αθανασία.
Γεννημένος στις 15 Ιανουαρίου 1929, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα έφευγε για πάντα από τη ζωή στις 6 το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968.
Τη στιγμή που θέλησε να κάνει ένα διάλλειμα από τη σύσκεψη που είχε με τους συνεργάτες του εντός του δωματίου, για την προετοιμασία της ομιλίας που σχεδίαζε να εκφωνήσει στις 8 Απριλίου, κατά τη διάρκεια της προγραμματισμένης πορείας αλληλεγγύης των μαύρων απεργών.
Η προσωποποίηση της «τελευταίας ειρηνικής ελπίδας» όπως τον αποκάλεσε ο Στόουκλι Καρμάικλ, θεμελιωτής τη θεωρίας του «θεσμικού ρατσισμού» στις HΠΑ, θα κείτονταν ευθύς αμέσως μέσα σε μία λίμνη αίματος, με τους γιατρούς δέκα λεπτά αργότερα απλά να επιβεβαιώνουν τον θάνατό του.
50 χρόνια μετά, το ερυθρόλευκο στεφάνι που στέκει στο μπαλκόνι του δωματίου 306 έρχεται να υπενθυμίσει ένα από τα πιο τραγικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, Walter Bailey, δεν θέλησε ποτέ να ξανανοικιάσει το δωμάτιο του πιο διάσημου επισκέπτη του. Θέλοντας να αποτίσει τον ελάχιστο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο κήρυκα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διατήρησε την όψη του δωματίου όπως ακριβώς το άφησε ο ενοικιαστής του εκείνο το απόγευμα. Με το ένα κρεβάτι σχεδόν ξέστρωτο και τα πιατικά στο τραπεζάκι.
Αναπαριστώντας έτσι την τραγικότητα της στιγμής, και συνάμα την απώλεια της ελπίδας που πρόσμενε η ανθρωπότητα μέσα από τη ματιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Το 1982, ο Walter Bailey κήρυξε πτώχευση. Το μοτέλ επρόκειτο να πωληθεί σε δημοπρασία, όμως ο οργανισμός «Σώστε το Λορέιν» το αγόρασε, μετατρέποντάς το σε μουσείο.
Σήμερα, το μοτέλ στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Πολιτικών Δικαιωμάτων, συγκεντρώνοντας εκθέματα που ξεναγούν τους επισκέπτες σε μία ιστορία πέντε αιώνων, από την αντίσταση των σκλάβων μέχρι τις πολυάριθμες διαμαρτυρίες του αμερικανικού πολιτικού κινήματος. Με τη φωνή της Mahalia Jackson, ευαγγελικής ερμηνεύτριας και ακτιβίστριας πολιτικών δικαιωμάτων (που τραγούδησε και στη κηδεία του), να πλημμυρίζει τον διάδρομο από τον οποίο οι επισκέπτες μπορούν να δουν το εμβληματικό δωμάτιο 306.
Το σημείο ξεχωρίζει από μακριά από το επί δεκαετίες σήμα κατατεθέν του, την βίνταζ πινακίδα του.
Αλλά και από τις δύο λευκές αντίκες, μία ντοτζ ρόγιαλ του 1959 και μία κάντιλακ του 1968, που διακοσμούν τον προαύλιο χώρο, μαζί με μία επιγραφή για το σημείο δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Η… «γλυκιά Λωραίνη» του Walter Bailey δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο κτίριο. Ο Bailey δεν προλαβαίνει να δει την μετατροπή του μοτέλ στο Εθνικό Μουσείο Πολιτικών Δικαιωμάτων το 1991, καθώς πεθαίνει το 1988, κάτι παραπάνω δηλαδή από ένα χρόνο μετά το κλείσιμο του μοτέλ. Μόνη παρηγοριά του το ενδεχόμενο να βλέπει από ψηλά ότι το εμβληματικό δωμάτιο 306 καλωσορίζει πλέον τους περισσότερους επισκέπτες στην ιστορία του.
Μία παρηγοριά που ο Αντιπρόσωπος της 5ης Περιφέρειας της Πολιτείας της Τζόρτζια στο Κογκρέσο, John Lewis, δεν βλέπει στον ορίζοντα, καθώς, όπως δήλωσε κατά την τελετή μνήμης για τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «Mε τον θάνατό του, ένιωσα σαν κάτι να πέθανε μέσα μας. Σαν κάτι να πέθανε σε όλη την Αμερική».
