“When you encourage rage, you cannot then feign surprise when people become enraged”, γράφει ο Alex Massie στον Spectator, με αφορμή την άγρια δολοφονία της 41χρονης βουλευτού του Εργατικού Κόμματος Jo Cox.
Το ακριβές κίνητρο του δράστη μπορεί να παραμένει άγνωστο, όμως το περιστατικό εντείνει την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ο πολιτικός διάλογος -τα όρια του, τα επιχειρήματα τα οποία μπαίνουν στο τραπέζι, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται- διολισθαίνει επικίνδυνα σε πολλές χώρες του δυτικού κόσμου, αποκτώντας όλο και πιο λαϊκιστικά, αυταρχικά, διχαστικά χαρακτηριστικά.
Πληρώνουμε το τίμημα αυτής της διολίσθησης και ένα από τα πιο τραγικά θύματά της ήταν η Cox, μια γυναίκα δραστήρια, ικανή, μετριοπαθής, η οποία έχασε χθες τη ζωή της την ώρα που προσέφερε, την ώρα που προσπαθούσε να βοηθήσει πολίτες με τα προβλήματά τους.
Οι καμπάνιες για το Ναι και το Όχι στην παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανεστάλησαν, ενώ δεν είναι ξεκάθαρο το πώς θα επηρεάσει η απώλεια αυτή το αποτέλεσμα του επικείμενου δημοψηφίσματος, το οποίο από την ίδια του τη φύση (όπως νιώσαμε κι εμείς το προηγούμενο καλοκαίρι με τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό) διχάζει.
Σε μια δημοκρατία όμως, δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε ότι την επόμενη μέρα μια τέτοιας συλλογικής απόφασης καλούμαστε να ζήσουμε μαζί, να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις της μαζί.
Κάθε φορά που υποκύπτουμε στα πιο ταπεινά μας συναισθήματα, συντελούμε στη δημιουργία ενός κόσμου όπου αυτά που μας χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
