Σοκαρισμένος παραμένει ο κόσμος από την αιματηρή επίθεση που σημειώθηκε στο Ορλάντο των ΗΠΑ, όπου σκοτώθηκαν άδικα 49 νέοι άνθρωποι.
Στο φως της δημοσιότητας έρχονται νέα στοιχεία για το μακελειό ωστόσο εκείνο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου σήμερα, είναι μια συγκλονιστική ανοιχτή επιστολή του Αλεχάντρο Φρανσίσκο.
Το όνομα του 21χρονου Αλεχάντρο λίγο έλειψε να προστεθεί στη μακάβρια λίστα όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια…
Ένας φίλος του τον έσωσε από καθαρή τύχη καθώς αποχώρησαν μαζί λίγο πριν από τη μοιραία επίθεση. Η επιστολή του νεαρού που απευθύνεται στον Ομάρ Ματίν εκφράζει συναισθήματα που δεν περιγράφονται με λόγια.
Διαβάστε την επιστολή:
Είμαι ένας νέος, γκέι άνδρας, που γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσει και μεγάλωσε στο Ορλάντο. Αγαπώ τους φίλους μου, τους γονείς μου. Είμαι μισός από το Πουέρτο Ρίκο και μισός από τη Δομινικανή Δημοκρατία. Είμαι 21 και στις 2 τα ξημερώματα της Κυριακής, παραλίγο να μου πάρεις τη ζωή.
Πηγαίνω στο Pulse του Ορλάντο γιατί εκεί αισθάνομαι άνετα και είμαι ο εαυτός μου. Πολλοί από τους φίλους μου ήταν εκεί αυτό το βράδυ, συμπεριλαμβανομένου και του Στάνλεϊ. Δεν θα ξαναδώ τον Στάνλεϊ ποτέ ξανά. Μου τον πήρες μακριά.
Το Σάββατο ήταν βραδιά λάτιν και ήταν μια νύχτα με ατμόσφαιρα πάρτι λόγω της παρέλασης του Πουέρτο Ρίκο. Ηταν μια ζεστή νύχτα και το κλαμπ ήταν γεμάτο με ζωή, αγάπη, χορό και ευτυχία, μέχρι να φτάσεις.
Με τους φίλους μου φτάσαμε γύρω στις 23:00 στο Pulse. Πήγαινα στο κλαμπ εδώ και μερικά χρόνια και είναι ένα υπέροχο μέρος στο Ορλάντο που αφήνεσαι και μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Είχαμε ένα φανταστικό σαββατοκύριακο και σχεδιάζαμε να μείνουμε μέχρι αργά, ωστόσο όπως αποδείχθηκε, ο φίλος μου ο Βίνσεντ είχε το προαίσθημα να φύγει πιο νωρίς απ’ ότι οι άλλοι.
Ο Βίνσεντ μου έσωσε τη ζωή.
Απέναντι από τον δρόμο, λίγο μετά αφότου φύγαμε, ακούσαμε τους πυροβολισμούς να ξεκινούν. Έμοιαζαν με πυροτεχνήματα. Ήμασταν τρομοκρατημένοι. Είδαμε ανθρώπους να τρέχουν γύρω μας, κάποιοι πηδούσαν από φράχτες. Δεν είχαμε ιδέα από τι εφιάλτη γλιτώσαμε.
Λίγα λεπτά αφότου φύγαμε, χωρίς να ξέρουμε πόσο πολύτιμα ήταν τα αυτά, ξεκίνησε η σφαγή.
«Η πιο θανατηφόρα επίθεση στις ΗΠΑ», «Η χειρότερη τρομοκρατική επίθεση μετά την 11η Σεπτεμβρίου».
Παρακαλώ, ας το ονομάσουμε αυτό που ήταν: Η χειρότερη επίθεση – στην αγάπη – στις ΗΠΑ.
Edward, Stanley, Luis, Akyra, Luis, Juan, Eric, Peter, Kimberly, Eddie, Enrique, Anthony, Jonathan, Yilmary, Cory, Mercedez, Deonka, Miguel, Jason, Darryl, Jean Carlos and Luis Daniel, Oscar and Simon, Shane, Amanda, Martin, Gilberto, Javier, Tevin, Alejandro, Franky, Xavier, Joel, Juan, Luis, Juan, Jerald, Leroy, Jean, Rodolfo, Brenda, Christopher, Angel, Frank, Paul, Antonio, Christopher, Geraldo…
Αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες ήταν ξένοι για σένα. Ολοι τους είχαν ένα πολύτιμο δώρο, μια χάρη που εσύ ποτέ μα ποτέ δεν θα έχεις. Αυτό είναι σαφές. Ξέρω πως είχες ένα παιδί και μια σύζυγο, μάνα και πατέρα, αλλά δεν είχες αυτό που είχαν αυτοί. Ποτέ δεν θα μπορέσεις να το έχεις. Αυτό που έγινε, δεν θα γινόταν, χωρίς εσένα.
Αλλά Ομάρ.
Προσπάθησες να σφαγιάσεις το ένα και μοναδικό, αυτό που ποτέ δεν θα καταστρέψεις ποτέ στην κοινωνία μας. Ποτέ.
Ποτέ δεν θα αρπάξεις την αγάπη μας. Είναι το πιο ισχυρό απ’ όλα απ όσα υπάρχουν στον κόσμο.
Είμαι 21 ετών, αλλά αποκάλυψα το ποιος είμαι στα 16. Θυμάμαι ακριβώς τις λέξεις μου: «Μαμά… Είμαι γκέι».
Η βία ήταν μέρος της ζωής μου. Από την πέμπτη δημοτικού με περιγελούσαν και με αποκαλούσαν «αδελφή» και έπρεπε να αγωνιστώ για την αξιοπρέπεια και την περηφάνια μου σε όλη μου τη ζωή. Όταν το είπα στη μητέρα μου, με κοίταξε και ήξερε. Θα έλεγα πως πάντα το γνώριζε και με αγαπούσε τόσο πολύ. Μου έδωσε εκείνο το βλέμμα, που μου έλεγε πάντα θα σε αγαπώ.
«ΟΚ», μου απάντησε η μητέρα μου «Και;», προσέθεσε.
Και… δεν την ένοιαζε. Με είδε σαν γιο της. Με είδε με τον ίδιο τρόπο, που με έβλεπε πάντα. Με είδε με το βλέμμα της αγάπης.
Λυπάμαι που δεν το είχες ποτέ αυτό στη ζωή σου. Αλλιώς, δεν μπορώ να φανταστώ ότι ήθελες τόσο πολύ το τέλος μου.
Στον απόηχο του παρολίγον θανάτου, της παρολίγον διαφυγής από την οργή σου, οι φίλοι μου και εγώ περπατάμε σαν ζόμπι όλη μέρα. Εμείς επιζήσαμε, αλλά τώρα έχουμε ερωτήσεις. «Τι κάνουμε τώρα;», «Γιατί είμαι ακόμα εδώ;», «Πώς έγινε αυτό;»
Και φυσικά «Γιατί, γιατί, γιατί μας μισούν, όπως εσύ;».
Ξέρω ότι υπάρχει μόνο μία απάντηση. Κάθε φορά που μου κάνω αυτές τις ερωτήσεις, το μόνο πράγμα που έχει λογικό νόημα για μένα σε αυτή τη θάλασσα της καταστροφής, του σπαραγμού και της θλίψης.
Σκέφτομαι τον Εντι, που καθόταν στην τουαλέτα και έστελνε τρομοκρατημένα μηνύματα: «Θα πεθάνω. Μαμά, σε αγαπώ».
Γύρω του βία και εκείνος βρήκε την αγάπη.
Ομάρ, είμαστε ισχυρότεροι από ό,τι το μίσος σου. Πάντα θα είμαστε.
Ο Εντι δεν έζησε.
Ο Stanley δεν έζησε. Ο Edward δεν έζησε. Ο Luis δεν έζησε. H Akyra δεν έζησε. O Luis δεν έζησε. O Juan δεν έζησε. O Eric δεν έζησε. O Peter δεν έζησε. H Kimberly δεν έζησε. O Eddie δεν έζησε. O Enrique δεν έζησε. O Anthony δεν έζησε. O Jonathan δεν έζησε. H Yilmary δεν έζησε. Ο Cory δεν έζησε. Η Mercedez δεν έζησε. Η Deonka δεν έζησε. Ο Miguel δεν έζησε. Ο Jason δεν έζησε. Ο Darryl δεν έζησε. Ο Jean δεν έζησε . Ο Carlos και d Luis Daniel δεν έζησαν. Ο Oscar και ο Simon δεν έζησαν. Η Shane δεν έζησε. Η Amanda δεν έζησε. Ο Martin δεν έζησε. Ο Gilberto δεν έζησε. Ο Javier δεν έζησε. Ο Tevin δεν έζησε. Ο Alejandro δεν έζησε. Ο Franky δεν έζησε. Ο Xavier δεν έζησε. Ο Joel δεν έζησε. Ο Juan δεν έζησε. Ο Luis δεν έζησε. Ο Juan δεν έζησε. Ο Jerald δεν έζησε. Ο Leroy δεν έζησε. Ο Jean δεν έζησε. Ο Rodolfo δεν έζησε. ΗBrenda δεν έζησε. Ο Christopher δεν έζησε. Η Angel δεν έζησε. Ο Frank δεν έζησε. Ο Paul δεν έζησε. Ο Antonio δεν έζησε. Ο Christopher δεν έζησε. Ο Geraldo δεν έζησε…
Αλλά η αγάπη έζησε.
Στην πραγματικότητα, έγινε πιο δυνατή.