Μετά τον François Hollande και τον Pierre Moscovici, σειρά έχει ο Martin Schulz, ο οποίος επισκέπτεται τη χώρα μας με φόντο το προσφυγικό. Όπως και στις περιπτώσεις Hollande και Moscovici, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να επενδύει πολιτικά στην επίσκεψη του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προσδοκώντας την παρέμβασή του για χαλάρωση των απαιτήσεων των δανειστών στα ακανθώδη ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά. Κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης τύπου, ο πρωθυπουργός δεν δίστασε μάλιστα να συνδέσει την προσφυγική κρίση με το μνημόνιο: “Την ίδια στιγμή που οι νησιώτες μας ανοίγουν την αγκαλιά τους στα κύματα των προσφύγων και τους δίνουν από το φαγητό τους, ενδεχομένως και από τη στέγη τους ορισμένοι, την ίδια στιγμή η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αυξήσει τον ΦΠΑ στα νησιά. Την ίδια στιγμή που εμείς θακάνουμε το καθήκον μας και θα δημιουργήσουμε τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για να έχουν στέγη αυτοί οι άνθρωποι, έστω και προσωρινή […] δεχόμαστε πιέσεις για παράλογες απαιτήσεις για την πιθανότητα να άρουμε την προστασία της πρώτης κατοικίας για τους Έλληνες πολίτες.”
Ο Martin Schulz μπορεί να χαρακτήρισε τα ελληνικά αιτήματα δικαιολογημένα, όμως πιθανολογώ ότι αυτό δεν θα κάνει μεγάλη διαφορά. Η επίσημη θέση του Βερολίνου επί του θέματος αποσαφηνίστηκε άλλωστε την προηγούμενη εβδομάδα: το ένα θέμα δεν συνδέεται με το άλλο. Υπάρχει από την άλλη μια πολύ σαφής, άρρηκτη σχέση που οι διεθνείς συνομιλητές μας δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν, αυτή μεταξύ της εκπλήρωσης των δεσμεύσεων που απορρέουν από το μνημόνιο και της συνεχιζόμενης χρηματοδότησής μας. Δεδομένου του track record του κυρίου Τσίπρα με τους δανειστές, οι απαιτήσεις για χαλάρωση δεν αποκλείεται να έβρισκαν πιο ευήκοα ώτα αφού έχει προχωρήσει λίγο παραπάνω στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Πάντως μη ξεχνάμε ότι η συστηματική προτίμηση διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στην άσκηση περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τη φορολογία είναι δική τους επιλογή: υπάρχουν και άλλου τύπου ισοδύναμα, αρκεί να είναι κανείς διατεθειμένος να σηκώσει το πολιτικό κόστος που αυτά συνεπάγονται.
