ΠΑΛΙ μπερδευτήκαμε. Κανείς δεν έχει καταλάβει πού είναι η αλήθεια και πού το παραμύθι, πού σταματάει η μπλόφα και πού αρχίζει η διαπραγμάτευση – εφόσον υπάρχει ακόμη αυτή η πολυτέλεια. Και όσο περνούν οι ημέρες,το μπέρδεμα θα μετατρέπεται σε πανικό. Ο εφιάλτης του καλοκαιριού του 2015 είναι νωπός και κανείς δεν θέλει να τον ξαναζήσει. Είμαι βέβαιος ότι οι επόμενες ημέρες θα είναι δύσκολες, καθώς τα σενάρια τρόμου για την επικείμενη καταστροφή θα δώσουν και θα πάρουν. Οι δραχμολάγνοι θα βγουν πάλι στη σκηνή για να μας πουν την ιστορία τους. Θα ακολουθήσουν οι όψιμοι αντισυριζαίοι, που δεν σηκώνουν -πια -μύγα στο σπαθί τους. Αυτοί θα επιτεθούν στον Αλέξη Τσίπρα ότι παίζει πάλι τη χώρα κορόνα-γράμματα, για να ικανοποιήσει το πάθος τους για παραμονή στην εξουσία, με εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος λατινικής Αμερικής, που θα περνάει μέσα από την πλήρη φτωχοποίηση της χώρας. Ήδη ακούω αρκετούς αυτού του μπλοκ, που υποστηρίζουν ότι ουδέποτε ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε από την αρχική του ιδέα για έξοδο της χώρας από το ευρώ. Μόνο που θέλει -λένε- στο τέλος να μας διώξουν οι Γερμανοί και οι φίλοι τους, ώστε να κρατήσει δίπλα του την επόμενη ημέρα ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που πιστεύει ότι για όλα φταίνε οι ξένοι και εμείς υπήρξαμε τα τέλεια θύματα.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ, λοιπόν, με αυτά, ας ενεργοποιήσουμε τη λογική για να ερμηνεύσουμε αυτά που παίζονται αυτές τις ημέρες. Να δούμε πίσω από την κουρτίνα της παράστασης τα πραγματικά γεγονότα. Είναι ξεκάθαρο ότι τη χρεοκοπία της Ελλάδας -τώρα πια- δεν τη θέλει κανείς. Ούτε οι Γερμανοί παραμονές εκλογών, ούτε η ελληνική κυβέρνηση. Αν ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ το απόλυτο χάος, είχε μια και μοναδική ευκαιρία, την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος. Το μέτρησε και το απέρριψε. Είτε με τον φόβο είτε με τη λογική, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να σταθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας, που είναι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Το αποκαλύπτει ευθαρσώς ο Βαρουφάκης. Του είπε, λέει, ο Αλ. Τσίπρας ότι θα πρέπει να φοβάται το Γουδί, αν επιμείνει στη σύγκρουση με έξοδο από το ευρώ. Πώς φθάσαμε, όμως, πάλι σε αυτό το οριακό σημείο; Μέτρησε η κυβέρνηση ξανά με λάθος μέτρο το μπόι της. Νόμιζε ότι θα επιβάλει τώρα λύση για το χρέος. Ετσι έβαλε βούτυρο στο προεκλογικό ψωμί της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που σαρώνουν στις κάλπες με σημαία τους τη σκληρή στάση κατά της Ελλάδας. Έτσι οι δανειστές δυσκολεύουν το κλείσιμο της αξιολόγησης μέχρι να μπει στο ράφι η απαίτησή μας για το χρέος και να αρκεστούμε με τα ψίχουλα της δόσης. Θα ταπεινωθεί η χώρα ξανά και θα ζαλιστεί από τις πολλές κωλοτούμπες, όμως δεν θα χρεοκοπήσει. Δεν θα έρθει η ολοκληρωτική καταστροφή και δεν θα μπούμε στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Η Ελλάδα θα ισορροπήσει στο τέλος σε ένα πολύ χαμηλό σκαλοπάτι στην κλίμακα της διαβίωσης των πολιτών. Πιο χαμηλό και από αυτό που περιέγραφαν οι πιο απαισιόδοξοι στην αρχή της κρίσης.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ αυτή θα φέρει ένα πολύ βαρύ φορτίο και στη σημερινή και στις επόμενες κυβερνήσεις .Οι επιβαρύνσεις του συμπληρωματικού μνημονίου στο ασφαλιστικό είναι δυσβάσταχτες.
ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, η οποία κατά 50% σχεδόν βασίζεται στις συντάξεις για να επιβιώσει, αυτές οι περικοπές θα τσακίσουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων με πολύ απτό και σκληρό τρόπο. Αν προσθέσει κανείς και τις επιβαρύνσεις που θα έρθουν το 2020 από τη μείωση του ορίου στο αφορολόγητο, το οποίο αναμένεται να αφαιρέσει αρκετές εκατοντάδες ευρώ από το ετήσιο καθαρό εισόδημα των οικογενειών, καταλαβαίνει κανείς ότι το μείγμα αυτών των περικοπών μπορεί να καταστεί τοξικό για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ να περιορίσουμε τη μεγάλη φτώχεια, η μόνη λύση είναι να υπάρξει ένα αντίστοιχο επενδυτικό σοκ. Να τρέξουν οι επενδυτές να προλάβουν τις ευκαιρίες που είναι πλέον πολλές.
ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ ότι η χώρα έχει μεγάλα αναπτυξιακά περιθώρια, τα οποία έχουν φρενάρει δραματικά από το μπάχαλο του Δημοσίου, τους δυσβάσταχτους φόρους και την εχθρική στάση πολλών πολιτικών στελεχών προς τις επενδύσεις . Αν το περιβάλλον αλλάξει και αν υπάρξει μια πολύ ισχυρή και θετική αλλαγή του πολιτικο-οικονομικού κλίματος, η οικονομία μπορεί να κάνει άλματα. Ολα αυτά, όμως, βρίσκονται μέχρι στιγμής στο πεδίο του «αν». Και το σημαντικότερο: η συμφωνία με την ευρωζώνη και το ΔΝΤ θα έχει τεκτονικές επιπτώσεις στην πολιτική.
ΤΟ ΝΕΟ ΠΛΑΙΣΙΟ σημαίνει ότι η ευθύνη των μελλοντικών κυβερνήσεων θα περιορίζεται μόνο στην επίτευξη των δεσμευτικών δημοσιονομικών στόχων της χώρας. Τελειώνει το πάρε-δώσε με τους ψηφοφόρους. Τελειώνει το κλείσιμο στο μάτι για παροχές. Το ερώτημα είναι αν οι πολιτικοί μας, αριστεροί και δεξιοί, έχουν τη σοβαρότητα και το θάρρος να πουν τώρα την ωμή αλήθεια που πονάει στους πολίτες, για να κλείσει οριστικά ο κύκλος της μεγάλης αντιμνημονιακής αερολογίας. Ετσι κι αλλιώς αυτό το παραμύθι δεν είχε δράκο.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 11 Ιουνίου 2017.