ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ εθνική συνεννόηση, δεν εννοούμε σώνει και καλά οικουμενική κυβέρνηση. Να το πούμε με παράδειγμα: Τα μεσάνυχτα της Τρίτης, 5 ημέρες πριν από το κρίσιμο δημοψήφισμα στην Ιταλία, που αποφάσισε ο Ματέο Ρέντσι, το υπουργείο Οικονομικών στη Ρώμη είχε κίνηση. Συγκεντρώθηκαν πρώην πρωθυπουργοί, πρώην υπουργοί Οικονομικών, κεντρικοί τραπεζίτες, ο πρόεδρος των βιομηχάνων, ενώ πέρασε… τυχαία και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η είδηση διέρρευσε σε μια ιστορική εφημερίδα και δεν τη διέψευσε κανείς. Πληροφορίες για το τι ειπώθηκε στη μυστική σύναξη της «κάστας» -όπως αποκαλούν οι γείτονες το πολιτικό/οικονομικό σύστημα της χώρας τους- δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Την επομένη του δημοψηφίσματος, όμως, όλοι κατάλαβαν τι είχε αποφασιστεί. Ενώ η Ευρώπη περίμενε με κομμένη την ανάσα ραγδαίες εξελίξεις στην Ιταλία, με κραυγές αποχώρησης από το ευρώ, κλυδωνισμό της κυβέρνησης, πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, χρεοκοπία της μεγάλης τράπεζας της Σιένα και ψαλίδισμα καταθέσεων, δεν άνοιξε μύτη. Σε ένα μόλις εικοσιτετράωρο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είχε ξεχαστεί μαζί με τον νεαρό φιλόδοξο πρωθυπουργό που το προκάλεσε. Ορίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες αντικαταστάτης του και δεν διαταράχτηκαν ούτε προς στιγμή η ομαλότητα και η ευρωπαϊκή συνέχεια. Ησύχασε η Γερμανία, ησύχασαν οι Βρυξέλλες και κυρίως ησύχασαν οι αγορές. Ολα είχαν σχεδιαστεί κατά γράμμα εκείνη τη μακρά νύχτα. Τι δηλοί ο μύθος; Η Ελλάδα δεν είναι μία κανονική χώρα. Πολύ περισσότερο, δεν είναι μία ευρωπαϊκή χώρα που λειτουργούν οι κανόνες της αστικής δημοκρατίας. Ολες οι εφεδρείες καίγονται. Από την πρώτη στιγμή που φεύγουν από την εξουσία οι πρώην πρωθυπουργοί, οι πρώην υπουργοί Οικονομικών και όλοι οι αξιωματούχοι, μικροί και μεγάλοι, το λιγότερο που μπορεί να τους συμβεί είναι να διασύρονται κρεμασμένοι στα μανταλάκια. Ετσι χάνεται το νήμα της συνέχειας του κράτους. Ο εκάστοτε ένοικος του Μαξίμου κινείται ως μοναχικός καβαλάρης, παίρνει αποφάσεις με τους αυλικούς του -ούτε καν με τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης- με τα γνωστά αποτελέσματα. Θα ρωτήσετε, εδώ που φτάσαμε σώζεται η παρτίδα; Η απάντηση είναι ναι. Εχουν κερδηθεί πολύ πιο δύσκολα παιχνίδια στο 90’, όταν οι παίκτες συγκεντρώθηκαν και συνεννοήθηκαν με τα μάτια.
ΠΡΩΤΑ, όμως, να πούμε τι δεν πρέπει να γίνει αυτή την ώρα. Απαγορεύεται η απόδραση της κυβέρνησης, για να παραδώσει το βαρύ φορτίο ο Τσίπρας μόνο στον Μητσοτάκη. Οι ημερομηνίες είναι ασφυκτικές. Τουλάχιστον εννιά φορές τα χρόνια της χρεοκοπίας έχουμε πει το περίφημο «Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα». Αυτή τη φορά, όμως, είναι κυριολεκτικό. Εάν χαθεί ο χρόνος για την απόκτηση της πολυπόθητης ρευστότητας του Ντράγκι, που είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας, το στοίχημα θα χαθεί οριστικά. Και αυτή η προθεσμία έχει ημερομηνία λήξης τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου. Δεύτερον, δεν έχει κανένα νόημα να πάρει η Ν.Δ. τις εκλογές, ακόμη και με αυτοδυναμία -που είναι πολύ πιθανή- μέσα σε ένα κλίμα εθνικού διχασμού. Σε μια εβδομάδα θα γεμίσουν ξανά οι πλατείες με αγανακτισμένους. Η πολιτική αλλαγή που ζητεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς εθνικό σχέδιο δράσης πριν από τις κάλπες, είναι ένα εγχείρημα επισφαλές. Ολα πρέπει να γίνουν στην ώρα τους. Και ο Μητσοτάκης θα γίνει πρωθυπουργός και ο Τσίπρας θα γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού κανείς δεν απειλεί αυτή τη στιγμή τη δεύτερη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Ασε που δεν βολεύει κανέναν από τους δύο η εκλογή με λίστα. Ο σταυρός τούς εξυπηρετεί για να τρέξουν πόρτα-πόρτα οι υποψήφιοι βουλευτές τους και να απαλλαγούν οι ίδιοι από τη βάσανο των πιέσεων για διορισμό στις πρώτες θέσεις των εκλεκτών τους. Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία ότι το σκληρό πακέτο μέτρων των πέντε δισ., που ζητούν -ο καθένας με τον τρόπο του- όλοι οι δανειστές, είναι κυρίως τιμωρητικό μέτρο, για μια χώρα που έχει επιδείξει απίστευτη ελαφρότητα τα χρόνια της χρεοκοπίας στη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων. Η κατάθεση μιας ολοκληρωμένης πρότασης εξόδου από την κρίση από τους πρωταγωνιστές είναι βέβαιο ότι θα μεταβάλει σε πολλά τη στάση των ξένων απέναντί μας. Εάν και αυτή τη φορά χαθεί ευκαιρία, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν υπάρχει λόγος να φοβούνται ούτε η Αριστερά, ούτε η Δεξιά ότι τάχα θα χάσουν την ταυτότητά τους με μια κοινή στάση στα πέντε επίμαχα ζητήματα και επιτέλους στο αναπτυξιακό μοντέλο που θέλουμε για τα επόμενα χρόνια. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλα θέματα και άπλετος χρόνος μετά να διαφωνούν με την ησυχία τους, μόλις η χώρα φύγει από το επικίνδυνο κατώφλι της καταστροφής.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 05 Φεβρουαρίου 2017.