του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΔΕΝ είσαι κυβέρνηση αν δεν ελέγχεις την ατζέντα. Οπως, ελέω Μουντιάλ, δεν είσαι ομάδα που κερδίζει αν δεν ελέγχεις το κέντρο του γηπέδου.
ΤΟ Μαξίμου ήθελε χθες η έμφαση να δοθεί στην έλευση των Κινέζων. Με άλλα λόγια, ήθελαν περισσότερο Λι και λιγότερο Κουκουλόπουλο! Ωστόσο η πολιτική επικαιρότητα είναι πολυσχιδής και τα εσωκομματικά της μόδας. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση είναι, άλλωστε, συγκοινωνούντα δοχεία. Γίνεται μύλος στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου τελειώνουν οι 53 και αρχίζουν οι πασοκογενείς, με τον ίδιο τρόπο που ο Καμμένος κυνηγάει τη Μίκα, ο Ψαριανός είναι με το ένα, μπα με τα δύο πόδια εκτός ΔΗΜΑΡ, και η ζωή συνεχίζεται με διαφοροποιήσεις και μαλλιοτραβήγματα γενικώς.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, το δημιουργικό χάος της ελληνικής πολιτικής δεν πρέπει να μας εμποδίζει να δούμε την ουσία. Και η ουσία είναι ο αναπροσανατολισμός της Ελλάδας από τον άξονα Ουάσιγκτον – Βρυξελλών στη νοητή γραμμή Βερολίνου – Πεκίνου. Ξεχάστε την Ευρωπαϊκή Ενωση – είναι οι Γερμανοί που κινούν όλα τα νήματα ως μεγάλοι μαριονετίστες της Ευρώπης. Δεν είναι εντελώς τυχαίο ότι ο Αντώνης Σαμαράς παίζει – όπως και η Μέρκελ – το χαρτί Γιούνκερ για την προεδρία της Κομισιόν. Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα έχει πάρει θέση μια άλλη υπερδύναμη. Με τους Αμερικανούς σε αποδρομή και τους Ρώσους απρόθυμους να βγουν από την κλασική σφαίρα επιρροής τους – που τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η Τουρκία και, πιο πάνω, η Βουλγαρορουμανία – είναι οι Κινέζοι που έχουν εμφανιστεί στον ορίζοντα. Αυτό που ξεκίνησε εδώ και μια πενταετία συνεχίζεται. Επισκέψεις υψηλού προφίλ, συμφωνίες που ανοίγουν σαν κινέζικη βεντάλια και η γνωστή μανία με το λάδι. Θέλουν τα λιμάνια, θέλουν ίσως και τα αεροδρόμια – το Βενιζέλος και πιθανόν το Καστέλλι -, ενδιαφέρονται δηλαδή για υποδομές μεταφορικού χαρακτήρα. Δηλαδή για δίκτυα. Αν πάρουν και τα τρένα, τότε θα έχουμε μετατραπεί σε πύλη των Κινέζων στην Ευρώπη. Ενα είδος βαλκανικού Χονγκ Κονγκ χωρίς ουρανοξύστες και με λιγότερη υγρασία.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5133233/ladi/