του Γιώργου Παπαϊωάννου
Πριν από πέντε χρόνια, στις προηγούμενες ευρωεκλογές, η στήλη σχολιάζοντας το τηλεοπτικό ντιμπέιτ του τότε πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή και του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Γιώργου Παπανδρέου επεσήμαινε ότι ενώ μίλησαν για την κοινωνία, την Παιδεία, την Ευρώπη, τα σκάνδαλα, την πράσινη ανάπτυξη κτλ. κτλ., δεν είπαν «ούτε λέξη για το χρέος». Δέκα μήνες μετά η Ελλάδα χρεοκόπησε και οδηγήθηκε στο ΔΝΤ και στο Μνημόνιο.
Σήμερα η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Τη στιγμή που η χώρα έχει βυθιστεί στην ύφεση και η ανεργία κινείται σταθερά πάνω από 25%, η συζήτηση εν όψει ευρωεκλογών δεν αφορά το πώς θα αντιστραφεί αυτή η κατάσταση αλλά περιστρέφεται γύρω από το τι θα κάνει ο Βενιζέλος με την Ελιά, αν είναι διχαστικός ή όχι ο λόγος του Σαμαρά, γιατί δεν πήγε στο ντιμπέιτ ο Τσίπρας, αν θα παραπεμφθούν ή όχι σε Ειδικό Δικαστήριο όσοι ψήφισαν τα Μνημόνια, πώς θα μοιράζονται οι θέσεις στις λαϊκές αγορές και άλλα τέτοια ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα που φουντώνουν την αντιπαράθεση στα τηλεπαράθυρα.
Κανένας όμως δεν δείχνει διατεθειμένος να υποστηρίξει με τον ίδιο ζήλο προτάσεις και θέσεις για το πώς η χώρα θα ανακάμψει, τι πρέπει να αλλάξει για να μπορέσει η οικονομία να επιστρέψει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Ζητήματα δηλαδή που συνδέονται άμεσα με το διακύβευμα των ευρωεκλογών. Διότι αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για την προώθηση της δημοσιονομικής ενοποίησης, την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, ενώ το επόμενο διάστημα αναμένεται να ληφθούν σε κεντρικό επίπεδο αποφάσεις για την προώθηση πολιτικών ανάπτυξης στην Περιφέρεια.
Θα πρέπει κανείς να είναι επικίνδυνα αδαής για να πιστεύει ότι όλα αυτά δεν μας αφορούν ή, καλύτερα, δεν αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών και ως εκ τούτου δεν τα συζητούμε, όπως συνέβαινε π.χ. με το χρέος στις προηγούμενες ευρωεκλογές. Διότι οι αποφάσεις θα ληφθούν και θα κληθούμε να τις εφαρμόσουμε. Και είναι σίγουρο ότι θα αφορούν – ενδεχομένως να ορίζουν κιόλας – την καθημερινότητά μας, περισσότερο από το πού θα στηθούν οι πάγκοι με τα ψάρια στις λαϊκές ή τα κριτήρια με τα οποία θα δοθούν τα ψίχουλα του κοινωνικού μερίσματος.
Τη στιγμή λοιπόν που η Ευρώπη συζητεί και προετοιμάζεται για τις επερχόμενες αλλαγές, εμείς εδώ, για ακόμη μία φορά, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμό μας. Και αυτός ακριβώς ο επαρχιωτισμός που χαρακτηρίζει τη συμμετοχή μας στην ΕΕ μπορεί να αποδειχθεί πιο επικίνδυνος και καταστρεπτικός ακόμη και από τις χειρότερες συνέπειες των Μνημονίων.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=594423