Μια φορά και έναν καιρό (όπως λεν’ τα παραμύθια) ήταν η κρίση (οικονομική- ανθρωπιστική ) , η οποία απαιτούσε δύσκολες λύσεις που ήταν όμως οδυνηρές ,έτσι προτιμήσαμε να πιστέψουμε κάποιον που μας προσέφερε εύκολες και βολικές υποσχέσεις .Κάποιον που δήλωνε αποφασισμένος να μας μάθει να παίζουμε ζουρνά και αν ήσουν από την Κρήτη θα σου μάθαινε και λύρα.
Οι «κακοί» του παραμυθιού, που άκουγαν σε κάτι δύσκολα ονόματα, θα χόρευαν με τον εκάστοτε ρυθμό που εμείς οι νέοι εκπαιδευμένοι οργανοπαίχτες θα παίζαμε.
Όλα ήταν έτοιμα για την επανάσταση, βρέθηκε ακόμα και το σύμβολο της, ένα ύφασμα στενό και μακρύ του οποίου η άρνηση έγινε θέμα συζήτησης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και με μία ισχυρή δόση κοροϊδίας.Κάπως έτσι λοιπόν η γραβάτα ρίχτηκε στο «πυρ το εξώτερον» προς πιστοποίηση της επαναστατικότητάς του «ηγέτη» παραμυθά.
Το παραμύθι αυτό είναι μοναδικό και εμφανίζει μια ιδιομορφία. Δεν είχε και δεν θα έχει ευχάριστο τέλος, για όσους το άκουγαν και συνεχίζουν να το ακούνε. Κατάφερε όμως να κάνει πρωθυπουργό αυτόν που το εξιστορούσε.
Έτσι λοιπόν η κρίση εξακολουθεί να διευρύνεται μέρα με την μέρα, αντί να υποχωρεί. Οι αιτίες της αποσιωπούνται και τα προβλήματα που την προκάλεσαν δεν συζητιούνται, ούτε αναδεικνύονται, με αποτέλεσμα να επικρατεί σύγχυση. Εξαιτίας αυτού μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης ενστερνίζεται την άποψη ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και ας συνέβη το αντίθετο.
Στην συνέχεια του παραμυθιού τα μνημόνια δεν σχίζονται ποτέ, αντιθέτως ψηφίζονται. Η πολιτική λιτότητας συνεχίζει να εφαρμόζεται , η πώληση κρατικών αεροσκαφών και αυτοκινήτων δεν έγινε ποτέ ,αντιθέτως χρησιμοποιούνται προς ίδιον όφελος, αφήνοντας να κιτρινίσουν οι πάλαι ποτέ φωτογραφίες στην οικονομική θέση.Η αξιολόγηση συνεχίζει να καθυστερεί-αναβάλλεται και οι αγρότες ξανά στα μπλόκα, ολομόναχοι, χωρίς κάποιον επώνυμο να φωτογραφίζεται αυτήν την φορά στα τρακτέρ τους.
Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η παραγωγικότητα, οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις, λέξεις ελπιδοφόρες που δεν γίνανε ποτέ πράξεις.
Αντίθετα πράξη έγινε και συνεχίζει να τηρείται ευλαβικά η άρνησή της γραβάτας, η οποία βρέθηκε να αποτελεί κομμάτι της προεκλογικής εκστρατείας .Χρησιμοποιήθηκε λοιπόν η μη χρήση της γραβάτας ως εστία πολιτικής αλλαγής και ως σύμβολο λύτρωσης ενός ολόκληρου λαού.Έγινε «σήμα κατατεθέν» της «αριστερής» κυβέρνησης που κλήθηκε να «σώσει» την Ελλάδα από τους γραβατωμένους δυνάστες της.
Όσο όμως το παραμύθι ξεδλιπλώνεται αν και χωρίς γραβάτα, φαίνεται τόσο υποκριτικό να προσπαθεί κάποιος να πείσει ότι η «επανάσταση» και η «αριστερά» εκφράζεται απλά και μόνο με ένα ύφασμα που χρησιμεύει ως αξεσουάρ ένδυσης και –σίγουρα- όχι ως, δείγμα ηγετικής ικανότητας!Κανείς, ποτέ, δεν θα πιστέψει ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν λιγότερο επαναστάτης και αριστερός από τον σημερινό πρωθυπουργό επειδή φορούσε γραβάτα!
Εν κατακλείδι η μόνη απόφαση που δεν έγινε παραμύθι,η απόφαση του κρυφτού με τη γραβάτα , αντικατοπτρίζει το σημερινό πολιτικό περιβάλλον. Κατάφεραν λοιπόν να εξαντλήσουν την «επανάσταση» σε ένα κομμάτι ύφασμα και έζησαν αυτοί καλά, αλλά όχι εμείς καλύτερα.
