Η ευρισκόμενη σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη ιστορική καμπή χώρα μας, με οικονομικές δυσπραγίες που δύσκολα τελικά θα ξεπεραστούν, κοινωνικές κρίσεις που ‘φουσκώνουν’ αργά – αργά στο καζάνι των εσωτερικών αναταράξεων και με χίλια άλλα προβλήματα στην πλάτη της, καλείται να ‘χορέψει’ εκτός αυτών, τον χορό των εδαφικών διεκδικήσεων από την γειτονική Τουρκία.
Η άξια – απ’ ότι φαίνεται – κληρονόμος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Τουρκία, φιλοδοξεί με κάθε τρόπο να επεκτείνει τα εδάφη της, απ’ οπουδήποτε δίνεται αυτή η δυνατότητα. Απ’ όποια χώρα αντιληφθεί, με την οποία συνορεύει, πως πάει να κάνει ένα βήμα πίσω, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την κατάσταση θα κάνει ένα βήμα μπροστά. (Το μπροστά χρησιμοποιείται εδώ ως σχήμα λόγου, διότι κανένα κράτος στον κόσμο αυτό και κανένα έθνος δεν θα πρέπει να θεωρείται προοδευτικό όταν επιδιώκει πόλεμο με τους γείτονές του, για λόγους καθαρά και μόνο prestige).
Η Ελλάδα εδώ και επτά χρόνια ‘περνιέται’ από την Τουρκία ως χώρα υπό διάλυση, επειδή οι Τούρκοι πιστεύουν πως η κακή οικονομική μας κατάσταση θα έχει προεκτάσεις και στην δυνατότητα μας να υπερασπιζόμαστε κάθε γωνιά του κράτους μας. Δεν είναι τυχαία τα συχνά δημοσιεύματα στις τουρκικές εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας ότι “οι Έλληνες δεν έχουν καύσιμα ούτε για να πάνε μέχρι το Καστελλόριζο”.
Οι γείτονες μας αναμφίβολα, γνωρίζουν καλά τις επιπτώσεις μιας τόσο μεγάλης οικονομικής κρίσης και πως θα μπορούσε να μην ήταν έτσι, αφού πολλές φορές στο παρελθόν έχουν βιώσει το πετσί τους την φτώχεια και την ανέχεια, σε τέτοιο βαθμό όμως που εμείς ακόμα – Δόξα τω Θεώ – όχι μόνο δεν έχουμε φτάσει, αλλά ούτε κι έχουμε φανταστεί.
Εκείνο όμως που αγνοούν, ή τέλος πάντων δείχνουν ν’ αγνοούν, είναι το δια ταύτα της υπόθεσης. Η ουσία της υπεροχής δεν βρίσκεται στα οπλικά συστήματα, αλλά στην πίστη και η ελληνική πνευματικότητα είναι αμέτρητου ύψους. Η ιστορική Αγία Πίστη των Ελλήνων παραμένει εδραία και αυτή είναι που θα παίξει τον καθοριστικό ρόλο σε οιανδήποτε πολεμική σύγκρουση.
Οι Έλληνες δεν έχουν χάσει την πίστη τους στον Θεό και τα ιερά της πατρίδας. Αποδείξεις γι’ αυτό αποτελούν οι εκκλησίες, που κάθε γιορτή και σχόλη γεμίζουν από κόσμο, που τις περισσότερες φορές δεν βγαίνει να φωνάξει ‘είμαι Χριστιανός’, επειδή η πίστη δεν φωνάζεται, αλλά βιώνεται και ‘ζει’ στη σιωπή. Δεν έχει προκύψει άλλωστε, η ανάγκη να εκφράσουν με φωνές και πράξεις οι Έλληνες την ριζωμένη πίστη τους μέχρι στιγμής.
Επιπλέον ακόμα μια τρανή απόδειξη της ελληνικής σταθερότητας στην Ορθοδοξία, είναι τα μοναστήρια ανά την επικράτεια, ένα εξ’ αυτών και η Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών στον Μανταμάδο ή διαφορετικά ο Ταξιάρχης στο ΒΑ τμήμα της Λέσβου, 36 χλμ. από τη Μυτιλήνη, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα στο ακριτικό νησί.
Το μοναστήρι στέκει εκεί από το 500μ.Χ ως τις μέρες μας. Πλήθος κόσμου συρρέει καθημερινά στον τόπο αυτό για να προσκυνήσει τους ακοίμητους φρουρούς του Αιγαίου μας, τους Ταξιάρχες αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Τάματα κάθε είδους γίνονται ισχυροί μάρτυρες της θαυματουργικής ιδιότητας της εικόνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, η οποία πλάστηκε από χώμα, αλλά και απ’ το αίμα των μοναχών της ιεράς μονής που σφαγιάστηκαν σε επιδρομή Σαρακηνών πειρατών, με επικεφαλής τον αρχιπειρατή Σιρχάν, κάπου στο 1000 μ.Χ.
“Οι πειρατές φτάνοντας στο μοναστήρι κρυφά τα αξημέρωτα, κατάφεραν να μπουν και να σκοτώσουν όλη την αδελφότητα” διαβάζουμε στο ιστορικό της μονής. “Όταν προσπάθησαν να πάρουν μαζί τους τα υπάρχοντα της μονής, ένας εξοργισμένος Άγγελος με γιγάντια μορφή εμφανίστηκε πάνω από το μοναστήρι, ενώ ταυτόχρονα φοβερές βροντές και βουές έσειαν τον τόπο. Τότε ήταν που οι επιδρομείς τρομοκρατημένοι τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω την περιουσία της μονής”, αναφέρεται παραστατικά και με μεγάλη λεπτομέρεια από τους κατοίκους του χωριού Μανταμάδος, που τους συναντήσαμε στο μοναστήρι προσκυνητές. 
Ο νεαρός δόκιμος μοναχός Γαβριήλ, ο μοναδικός επιζών από την φονική λεηλασία των Σαρακηνών, που είδε αυτό το τρομερό όραμα με τον γίγαντα Αρχάγγελο, ένοιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει τον Άγιο που του χάρισε την ζωή, απεικονίζοντας τον αμέσως μετά τα γεγονότα. Μη γνωρίζοντας όμως αγιογραφία ή κάτι που να του επέτρεπε να τον αποτυπώσει στο χαρτί, έπεσε στο χώμα με ένα άγιο ‘πάθος’, πήρε λάσπη και αίμα και έπλασε την μορφή που είχε δει πριν από λίγες ώρες. Αυτή είναι μέχρι σήμερα η ανάγλυφη θαυματουργική εικόνα που εκατοντάδες σπεύδουν να προσκυνήσουν και να ζητήσουν από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ ν’ απαλύνει τον πόνο τους.
Τα λείψανα των μοναχών που σφαγιάστηκαν από τους πειρατές, βρίσκονται μέσα σε μια θαυμάσια και σκαλιστή, με αραβουργήματα λειψανοθήκη. Εκεί φυλάσσονται τα άγια λείψανα του μοναχού Γαβριήλ και το ματωμένο ζωνάρι του τότε ηγουμένου της μονής. Ανακαλύφθηκαν το 1950, έπειτα από όραμα μιας μοναχής.
Αντίγραφα Αεροπλάνων, σπαθιά, στρατιωτικές στολές, παράσημα κάθε βαθμού, ασπίδες, ασημένια παπούτσια, αστυνομικά και στρατιωτικά πηλήκια, χρυσά και διαμαντένια κοσμήματα, ασημένια αντίγραφα όπλων, και σμαραγδένια μητροπολιτικά εγκόλπια είναι ορισμένα μόνο από τάματα των πιστών, που στολίζουν την θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη. Πράγματα που ομολογουμένως τα βρίσκουμε σε κάθε εικόνα ή αντικείμενο με θαυματουργό ιδιότητα. Εκείνο που είναι όμως παράδοξο ανάμεσα στα τόσα συνηθισμένα τάματα, είναι η τουρκική ημισέληνος που διακρίνεται πολλές φορές μπερδεμένη στα αναθέματα. 
Οι κάποιοι Τούρκοι αναμφισβήτητα ευλαβούνται τον Ταξιάρχη Μιχαήλ. Οι περισσότεροι βέβαια τον φοβούνται, σε τέτοιο βαθμό που ούτε τ’ όνομα του δεν προφέρουν. Ακόμα και ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος και ερευνητής, Fatih Türkmenoğlu έχει διηγηθεί στο παρελθόν με δέος στην Hürriyet το προσκυνηματικό του ταξίδι στη Λέσβο και ανέφερε χαρακτηριστικά: “το 1963 στην Κύπρο, την περίοδο που είχαν ξεσπάσει αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο κοινοτήτων της νήσου, προάγγελος της τουρκικής εισβολής μετά από έντεκα χρόνια. Ένα πρωινό του 1963 και ενώ οι Τουρκοκύπριοι ετοιμάζονταν να επιτεθούν σε θέσεις της ελληνικής εθνοφρουράς της Κύπρου, όταν μπήκε ο νεωκόρος στο ιερό προσκύνημα του Μανταμάδου για να ανάψει το καντήλι του Ταξιάρχη, είδε κατάπληκτος πώς η ολόσωμη εικόνα του έλειπε! Αυτή ή απροσδόκητη εξαφάνιση που κράτησε μια εβδομάδα προκάλεσε σύγχυση και μεγάλη ταραχή στον ευσεβή λαό της νήσου. Ξαφνικά και μετά από μια εβδομάδα η εικόνα βρέθηκε πάλι στη θέση της, όπως είχε εξαφανιστεί και τότε ο κόσμος ησύχασε”.
Περιπλανώμενος κανείς στο καθολικό της μονής, θα βρει και το αρχιερατικό σάκο (λειτουργικό ένδυμα) του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’, που απαγχόνισαν οι Οθωμανοί μετά τη λειτουργία του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου παρέμεινε κρεμασμένος για τρεις ημέρες, εξευτελιζόμενος από τον όχλο, στα πλαίσια της τότε Σουλτανικής διαταγής (φετφά), σχετικά με τη γενική σφαγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.
O Ναός του Tαξιάρχη γιορτάζει δυο φορές τον χρόνο. Mια στην καθιερωμένη γιορτή των Αρχαγγέλων στις 8 Νοεμβρίου και τη δεύτερη, την Kυριακή των Mυροφόρων, που είναι τα εγκαίνιά του. H ημέρα της πανήγυρης των εγκαινίων επικράτησε εκείνης της εορτής του Αρχαγγέλου.
Φωτογραφικό υλικό από την Ιερά Μονή:
