Σε μια προσπάθεια κατανόησης της επικρατούσας κουλτούρας του “απολιτίκ” της εποχής, ως γενικευμένη στάση των νέων έναντι σε κάθε τι που σχετίζεται με την ευρύτερη έννοια της πολιτικής, θα επιχειρήσω ορισμένες διαπιστώσεις ή έστω την καταγραφή ορισμένων αποριών.
Ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά στα στατιστικά στοιχεία του εκλογικού σώματος που κρίθηκε ενεργό στις τελευταίες πρόωρες εκλογές, συμπεραίνεται ότι συμμετείχε μόλις το 56,16 % περίπου του εκλογικού σώματος με ένα 43,84 % να δηλώνει την απουσία του, αν και ήταν ευρέως αποδεκτό ότι επρόκειτο για κρίσιμη εκλογική περίοδο. Το ερώτημα συνεπώς που εγείρεται είναι: τι να σημαίνει άραγε η απουσία 4.270.000 Ελλήνων από την κάλπη;
Είναι εν συνεχεία, σημείο των καιρών μάλλον, η πολιτική να μην συγκινεί ή -πιο επικίνδυνα-, να μην ενδιαφέρει διόλου ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων και αυτό διότι φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε την ενασχόληση με τα κοινά συνώνυμο της διαπλοκής και χάσιμο χρόνου ή επειδή δεν υπάρχουν πολιτικές προσωπικότητες με ηγετική φυσιογνωμία, αναποτελεσματική.
Εύκολα, μα όχι άνευ κόστους περάσαμε από τον Homo universalis στον Ηomo apoliticus με ένα “enter”. (Περάσαμε είπαμε, αλλά μάλλον ευγενικά και με τρόπο θα έπρεπε να πω μας “πέρασαν”). Αυτή η επέμβαση στο πολιτικό DNA του σύγχρονου Έλληνα πολίτη, μέλους μιας ευρύτερης κοινότητας, της Ευρωπαϊκής, είχε σαν αποτέλεσμα την μετάλλαξη του πολιτικού ήθους και έθους στη χώρα μας.
Η μετάλλαξη του πολιτικού DNA με εργαλείο την τεχνολογία πραγματοποιήθηκε για να μπορέσει το εδώ και δεκαετίες εδραιωμένο και αλλοιωμένο πολιτικό σύστημα που εξυπηρετούσε συμφέροντα όχι και τόσο εθνικά, να κερδίσει ορισμένα χρόνια πολιτικής ζωής. Η επέμβαση πέτυχε, ο ασθενής επέζησε (;).
Η λογική ενός τέτοιου εγχειρήματος απλούστατη, ένας homos technologicus, δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να ενεργοποιηθεί πολιτικά και να επενδύσει σε ιδεολογικές αναζητήσεις. Ένας τέτοιος πολίτης είναι το ιδανικό μοντέλο για να μην παρεμποδιστεί η -μια και έξω- διάλυση της Δημοκρατικής Πολιτείας, που με κόπο, αίμα και θυσίες δημιούργησαν οι πάλαι ποτέ ενεργοί πολίτες.
Η αδιαφορία γενικά και ειδικότερα των νέων, παραπέμπει αυτομάτως σε μια κοινωνία ευνουχισμένη που την σέρνουν απ’ τον γιακά στην αδράνεια-καταστροφή, της οποίας το παρόν και το μέλλον μοιάζουν να μην έχουν καμία σημασία. Όλα έχουν αλωθεί και όλα εξηγούνται επιστημονικά, ακόμα και αυτή η αδράνεια ονομάζεται ευκαίρως “δόγμα του σοκ”, κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν πρόκειται για ένα περαστικό κοινωνικό σοκ που έχουν υποστεί οι πληθυσμοί, αλλά για προγραμματισμένη και ελεγχόμενη κοινωνική αδράνεια.
Υ.Γ.: Πάγωσαν όλοι, πάγωσες κι εσύ. Ναι, σου λέω πως παγωμένος είσαι εδώ και χρόνια, κι αυτό το λέω διότι ζητάς λύση στα μικροπροβλήματά σου, αλλά ο καναπές αποτελεί για σένα το αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο σου. Ζητάς λύση, αλλά πιστεύεις ότι η πολιτική δεν σχετίζεται με το πρόβλημα σου. Κι όμως η πολιτική είσαι εσύ. Την λύση θα την βρεις στην συμμετοχή και για να συμμετέχεις είναι απαραίτητο να βγεις απ’ τον μικρόκοσμο σου. Να απελευθερωθείς. Η πολιτική αδιαφορία ισούται με ιδεολογική πενία. Ισούται επίσης και με μια σιωπηρή συμφωνία όλο – δική σου σε κάθε τι που θεωρείς αντικοινωνικό ή αντεθνικό και δεν δικαιολογείται στον αιώνα της πληροφορίας.
Η αδιαφορία μάθε πως σε σκοτώνει με μικρά χτυπήματα όπως λέει και ο Gildert Becand στο τραγούδι του, αλλά εσύ μοιάζεις άτρωτος με το tablet ανά χείρας. Επιλογή σου λοιπόν είναι τώρα που κάτι άκουσες, αν θες να συνεχίσεις να σε θεωρούν νεκρό-ζωντανό ή καλύτερα έναν μεταλλαγμένο πολίτη με έφεση στα…ναι και τα…δεν ξέρω, δεν απαντώ.
