Οι Άγγλοι δεν είχαν κερδίσει ποτέ τους Ιταλούς σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, και δεν το έκαναν ούτε όταν το χρειαζόταν περισσότερο: 55 χρόνια μετά τον πρώτο τους διεθνή τίτλο (1966) και στον παρθενικό τους τελικό Εuro!
Η ομάδα του Μαντσίνι, παρότι βρέθηκε πίσω στο σκορ, όχι μόνο ισοφάρισε σε 1-1 (επεκτείνοντας το αήττητο της σε 34 ματς) αλλά (ούσα καλύτερη στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα…) πήρε το δεύτερο τρόπαιο της στο θεσμό (πρώτο από το 1968), στέλνοντας το στη Ρώμη κι αφήνοντας τους Άγγλους με άδεια χέρια για μια ακόμη φορά!
Στο κατάμεστο Γουέμπλεϊ (παρά τα 67.000 εισιτήρια, που έδωσε επίσημα η UEFA) ο Σάουθγκεϊτ πήγε για άλλη μια φορά με τριάδα στην άμυνα – ώστε να έχουν οι ακραίοι του ήσυχο το κεφάλι τους στις προωθήσεις τους – και τα σχέδια του θα ευοδώθηκαν από τα …αποδυτήρια!
Μόλις στο δεύτερο λεπτό που ο (ερχόμενος από τις πίσω γραμμές..) Σολ, με μονοκόμματο σουτ, νίκησε τον Ντοναρούμα, εξ επαφής. μετά από επίθεση που ξεκίνησε ο ίδιος και τροφοδότης του ήταν ο (έτερος φουλ μπακ) Τρίπιερ!
Το γρηγόροτερο γκολ των τελικών του Euro (1’57’’ ) ήταν, ταυτόχρονα, το παρθενικό γκολ του αριστερού μπακ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με το εθνόσημο!
Στον αιφνιδιασμό των Άγγλων οι Ιταλοί δεν είχαν ουσιαστική απάντηση.
«Ψάχνονταν» τακτικά ένα 45λεπτο γυρνώντας την μπάλα έξω από την Αγγλική περιοχή (εξαιρουμένου ενός σουτ του Κιέζα, εκτός περιοχής, που πέρασε άουτ…) αφού οι παίκτες των «λιονταριών» με μπόλικη αυτοπεποιίθηση τους άφησαν την μπάλα.
Στο ξεκίνημα της επανάληψης ο Κάιπερς δεν έκανε το χατίρι του Στέρλινγκ (48’) δίοντας του πέναλτι σε μαρκάρισμα του Μπονούτσι (έχοντας κατά νου τι συνέβη στον ημιτελικό με τη Δανία…) κι η Ιταλία με τον Ινσίνιε, να παίζει πιο κεντρικά, αλλά και με τις αλλαγές του Μαντσίνι (χωρίς σέντερ φορ…) άρχισε ν’ απειλεί ανεβάζοντας την κατοχή της μπάλας (71% από 60% στην ανάπαυλα).
Φάουλ του άσου της Νάπολι πέρασε άουτ, σουτ του στην κλειστή του γωνία απέκρουσε ο Πίκφορντ που σταμάτησε και τον Κιέζα (62’) σε συρτή, φαλτσαριστή του προσπάθεια στην καλύτερη στιγμή των «ατσούρι».
Στην απέναντι περιοχή ο Ντοναρούμα απέκρουσε κεφαλιά του Στόουνς σε κόρνερ (64′) και τρία λεπτά μετά ο Μπονούτσι με κοντινό πλασέ, μετά από κόρνερ και φάση διαρκείας, όπου ο Βεράτι έστειλε την μπάλα στο δεξί δοκάρι, ισοφάρισε!
Με το μομέντουμ, η «σκουάντρα ατσούρα» έφτασε κοντά στην ανατροπή, αλλά ο νεοεισελθών Μπέραρντι με προβολή προ του Πίκφορντ έστειλε την μπάλα μόλις πάνω από την εστία.
Έτσι κι ο τρίτος τελικός μεγάλης διοργάνωσης που φιλοξενήθηκε στο Γουέμπλεϊ (Μουντιάλ 1966, Euro 1966) οδηγήθηκε σε παράταση.
Στον εξτρά χρόνο σουτ του Φίλιπς δεν βρήκε στόχο, όπως και του Μπελότι μετά από σέντρα του Έμερσον και διώξιμο του Πίκφορντ κι ο τελικός οδηγήθηκε στα πέναλτι.
Πρώτος τελικός μετά το 1976 στη «ρώσικη ρουλέτα»!
Ο πρώτος μετά του 1976 που τον έκρινε ο περίφημος Πανένκα (και δεύτερος στα χρονικά των Εuro)…
Εκεί ο Πίκφορντ απέκρουσε το πέναλτι του Μπελότι, αλλά οι δύο παίκτες που έβαλε ο Σάουθγκεϊτ για τα πέναλτ,ι Σάντσο και Ράσφορντ, δεν βρήκαν στόχο, όπως κι ο Ζορζίνιο με τον Ντοναρούμα να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του αποκρούοντας και δεύτερο (του Σάκα) κρίνοντας τη διαδικασία!
Έτσι η τελευταία γηπεδούχος που πήρε το Εuro παρέμεινε η Γαλλία του 1984…
Η διαδικασία των πέναλτι
Μπεράρντι 1-0 Κέιν 1-1
Μπελότι (απόκρουση) Μαγκουάιρ 1-2
Μπονούτσι 2-2 Ράσφορντ (δοκάρι)
Μπερναρντέσκι 3-2 Σάντσο (απόκρουση)
Ζορζίνιο (απόκρουση) Σάκα (απόκρουση).
Ιταλία – Aγγλια 1-1
Γήπεδο: «Γουέμπλεϊ» (Λονδίνο).
Σκόρερς: 2’ Σο – 67′ Μπονούτσι
Διαιτητής; Κάιπερς (Ολλανδία)
Κίτρινες κάρτες: Μπαρέλα, Μπονούτσι, Ινσίνιε, Κιελίνι, Ζορζίνιο – Μαγκουάιρ.
Κόκκινες κάρτες: –
Οι συνθέσεις:
ΙΤΑΛΙΑ: (Μαντσίνι): Ντοναρούμα – Ντι Λορέντσο, Κιελίνι, Μπονούτσι, Έμερσον (118′ Φλορέντσι) – Μπαρέλα (54’ Κριστάντε), Βεράτι (96′ Λοκατέλι), Ζορζίνιο – Κιέζα (λ. τρ. 86′ Μπερναρντέσκι), Ιμόμπιλε (54’ Μπεράρντι), Ινσίνιε (λ. τρ. 91′ Μπελότι).
ΑΓΓΛΙΑ (Σάουθγκεϊτ): Πίκφορντ – Γουόκερ (120′ Σάντσο), Μαγκουάιρ, Στόουνς – Τρίπιερ (71′ Σάκα), Ράις (74′ Χέντερσον, 120′ Ράσφορντ), Φίλιπς, Σο – Μάουντ (99′ Γκρίλις), Στέρλινγκ, Κέιν.