Η τελευταία του ελπίδα για προπονητική… αξιοπρέπεια χάθηκε στην ήττα από τη Γουέστ Χαμ. Ο Πορτογάλος ήταν σαν να φώναζε «δείτε το χάλι που έχω να διαχειριστώ. Πρέπει να με στηρίξετε. Αφήστε με να κάνω μεταγραφές τον Γενάρη». Σα να φώναζε ότι δεν είναι λάθος του όλο αυτό, παρά τα όσα έχει κάνει…
Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την απόφασή του να παίξει με τρεις παίκτες πίσω. Ένα σύστημα που οι ποδοσφαιριστές του δεν παίζουν τόσο συχνά και που θέλει καλό αμυντικό μυαλό, σταθερότητα, αλλά και προσαρμοστικότητα. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι τοποθέτησε βασικό αμυντικό τον νεαρό ΜακΤομινέι που δεν έχει αγωνιστεί πολύ και δεν είναι αμυντικός!
Ο Μουρίνιο λειτούργησε σαν… Πολιτικός σε μία ακόμα ημέρα στην δουλειά. Ανέβασε έναν 21χρονο στην ομάδα για να αναδείξει το τι μπορεί να κάνει εκείνος. Ότι σε αυτό το ρόστερ υπάρχουν νεαροί παίκτες και πολλά υποσχόμενοι έτοιμοι να εντυπωσιάζουν τον προπονητή τους και ότι αξίζουν να παίζουν γιατί ακούνε αυτά που έχει να τους πει και πειθαρχούν.
Το παράδειγμα του ΜακΤομινέι ήταν σαν ένα… καμπανάκι του Μουρίνιο στους πολύ υψηλά αμειβόμενους παίκτες. Στους παίκτες σαν τον Πογκμπά που βάζουν το εγώ πάνω από το εμείς.
Τι και εάν ο ΜακΤομινέι… ταλαιπωρήθηκε στο ματς; Τι και εάν ουσιαστικά είναι σαν να… καίγεται με αυτήν την επιλογή. Ο Μουρίνιο ήθελε να στείλει το μήνυμά του. Δεν τον ένοιαζε το αποτέλεσμα.
Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι εγκατέλειψε το σχήμα που δούλεψε τόσο καλά με Γουότφορντ; Μετά ήρθε η ισοπαλία με την Γουλβς με τις γνωστές δυσκολίες που βίωσε η Γιουνάιτεντ.
Μετά ο ηχηρός αποκλεισμός στο Κύπελλο από τη Ντέρμπι κάουντι. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ο Ίβηρας ήταν τα καλά λόγια του Λάμπαρντ, του τεχνικού των «Κριαριών». Τον έκανε να μοιάζει με προπονητικό… απολίθωμα.
Ο Λάμπαρντ ανέδειξε τα θετικά στοιχεία του Μουρίνιο. Του… παλιού Μουρίνιο με το γενναιόδωρο πνεύμα και την πιο ευγενική… έκδοση. Του προπονητή που κέρδιζε τους παίκτες με την διαχείρισή του, που έβγαζε παίκτες και που ήξερε καλά το πως να τους οδηγεί σε νίκες. Με κάποιον τρόπο αυτή η μορφή άλλαξε σε έναν δύστροπο, γκρινιάρη και προβληματικό προπονητή που άνοιξε μέτωπο με τον Πογκμπά και έφτασε στο να τσακώνεται κάθε μέρα με τους παίκτες του.
Για τον Μουρίνιο δεν ήταν καλό που ο Πογκμπά με τον Ντεσάν στην Εθνική Γαλλίας τα πήγε εξαιρετικά και δεν αναφέρθηκε ή παρατηρήθηκε το παραμικρό πρόβλημα. Οι πιο καλοί Ομοσπονδιακοί προπονητές βγάζουν τον πατριωτισμό και τα καλά στοιχεία από τους παίκτες του, όπως έκανε ο Ντεσάν με τον σταρ της Μάντσεστερ. Οι πιο καλοί προπονητές πρέπει να κάνουν κάτι ανάλογο σε συλλογικό επίπεδο. Ο Πορτογάλος όμως κοιτάζει να χρησιμοποιεί την ποιότητα και τις δυνάμεις ενός παίκτη του για να εκθέτει έναν άλλον.
Σε κάθε περίπτωση ποιος κερδίζει τελικά; Κανείς πραγματικά… Ο Πογκμπά δεν αποδίδει καθόλου και σε σχέση με το πως έπαιζε στην Γαλλία βλέποντας κανείς το ματς με την Γουέστ Χαμ παθαίνει… κατάθλιψη. Ο Μουρίνιο από την άλλη έχει μία ομάδα που πάει από το κακό στο χειρότερο. Ο Spceial Oneέγινε σαν έναν αυστηρός δάσκαλος που χάνει τον έλεγχο της τάξης του. Και αυτό γιατί το παιδί με την πιο δυνατή προσωπικότητα τον χλευάζει μπροστά στα μάτια του και μπροστά στα μάτια των άλλων μαθητών…