Σήμερα τα ξημερώματα (00:05 ώρα Ελλάδας 8/9) πραγματοποιήθηκε η Τελετή Έναρξης των 15ων Παραολυμπιακών Αγώνων στο Μαρακανά η οποία εκτός των άλλων σηματοδοτεί την έναρξη του τρίτου σε σπουδαιότητα αθλητικού γεγονότος σε παγκόσμια κλίμακα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου.
Η τελετή ανέδειξε την κουλτούρα των Βραζιλιάνων, με πολύ μουσική, κέφι και φυσικά πολύ χορό, ενώ είχε ως κεντρικό μήνυμα πως «η καρδιά δεν έχει όρια. Όλοι μας έχουμε καρδιά», αναδεικνύοντας έτσι το θέμα της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Το εναρκτήριο βίντεο είχε πρωταγωνιστή τον πρόεδρο της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, Σερ Φίλιπ Κρέιβεν, ο οποίος σε μια διαδρομή από τον Στόουκ Μάντεβιλ (εκεί όπου γεννήθηκε η ιδέα των Αγώνων) έως το Ρίο ακολουθεί μια διαδρομή μέσα από χρώματα, χαμόγελα, μουσική, χορό, γεύσεις και πολύ χαρά. Ο πρόεδρος της IPC, με φυσική παρουσία πλέον, έδωσε το σύνθημα για την αντίστροφη μέτρηση, ενώ στη συνέχεια ο Άαρον Γουίλζ, ένας αθλητής των extreme sports που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, κατέβηκε μια ειδικά διαμορφωμένη ράμπα με μεγάλη ταχύτητα και περνώντας μέσα από ένα ειδικό πάνελ έστειλε το μήνυμα ότι η αναπηρία είναι απλώς η αρχή της δημιουργίας πραγμάτων και καταστάσεων που δεν μπορεί να ζήσει ένας αρτιμελής.
Η βραζιλιάνικη σημαία μπήκε στο γήπεδο στα χέρια της Ροσεάν Μίκολις, κόρη του Άλντο Μίκολις, του πρωτεργάτη για τη διάδοση του Παροαλυμπιακού Κινήματος στην Βραζιλία. Με τον μαέστρο Ζοάο Κάρλος Μάρτινς στο πιάνο για τον εθνικό ύμνο αλλά και τα πυροτεχνήματα να κάνουν τη νύχτα μέρα, παρέλασαν οι αποστολές. Κάθε ένας από τους εθελοντές που συνόδευαν τις χώρες κατά την είσοδό τους στο Μαρακανά, κρατούσε ένα κομμάτι από ένα τεράστιο παζλ, το οποίο όταν ολοκληρώθηκε παρουσίαζε μια καρδιά να χτυπάει, σχεδιασμένη από τον Βικ Μουνίζ και με moto ότι η «η καρδιά δεν έχει όρια. Όλοι μας έχουμε καρδιά».
Ο Αλ Χουσείν, ο Σύρος πρόσφυγας που ζει, εργάζεται και προπονείται στην Ελλάδα, μπήκε πρώτος στο στάδιο κρατώντας τη σημαία των Ανεξάρτητων Παραολυμπιακών Αθλητών, η οποία δημιουργήθηκε μετά από πρόταση της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής προς την IPC. Η υπόλοιπη παρέλαση έγινε με αλφαβητική σειρά (με το πορτογαλικό αλφάβητο), με την Ελλάδα να μπαίνει στο Μαρακανά έχοντας σημαιοφόρο τον Παραολυμπιονίκη του μπότσια, Γρηγόρη Πολυχρονίδη. Σε μικρή απόσταση ο πρόεδρος της ΕΠΕ και αρχηγός της ελληνικής αποστολής, Γιώργος Φοντουλάκης και αμέσως μετά οι υπόλοιποι Έλληνες αθλητές και οι συνοδοί τους.
Την τεράστια ελληνική σημαία που κυριαρχούσε στην παρέλαση της ελληνικής ομάδας κρατούσαν η υπαρχηγός της ελληνικής αποστολής, Σάσα Γκούφα, ο Γενικός Γραμματέας της ΕΠΕ, Άρης Πανανός μαζί με τον γιο του και Παροαλυμπιονίκη στο Μπότσια, Νίκο Πανανό αλλά και οι αθλητές Κέλλυ Λουφάκη, Πασχάλης Κουλούμογλου, Θανάσης Μπαράκας, Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης, Δωροθέα Ποιμενίδου, Στέλλα Σμαραγδή και Στέφανος Διαμαντής.
Γονείς με τα παιδιά τους που αντιμετωπίζουν σοβαρά κινητικά προβλήματα μπήκαν στο στάδιο κρατώντας τη σημαία της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, ενώ τον όρκο για τους αθλητές, τους διαιτητές και τους προπονητές έδωσαν οι σπρίντερ Τερεζίνα Γκουιλχερμίνα, η διαιτητής μπότσια Ρακέλ Ντάφρε ντε Αροσέλας και ο προπονητής στίβου Αμαουρί Βερισίμο.
Στην συνέχεια ακολούθησε το άναμμα του βωμού. Ο Αντόνιο Ντελφίνο ντε Σόουζα, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών υποχρεώθηκε σε ακρωτηριασμό του χεριού του, μπήκε στο στάδιο με την φλόγα. Υπό δυνατή βροχή, την παρέδωσε στην Μαρσία Μαλσάρ (σ.σ. λόγω της νεροποντής είχε ένα μικρό ατύχημα το οποίο κατάφερε να το ξεπεράσει πολύ γρήγορα αποσπώντας το έντονο χειροκρότημα των θεατών) και εκείνη με τη σειρά της στην Άντρια Ρόκα Σάντος, αθλήτρια με προβλήματα όρασης.
Η Ρόκα Σάντος παρέδωσε την φλόγα στον κάτοχο των περισσοτέρων μεταλλίων σε παραολυμπιακούς αγώνες για λογαριασμό της Βραζιλίας και συγκεκριμένα 13, έξι εκ των οποίων χρυσά, Τσοντοάλντο Σίλβα. Για τον Σίλβα, οι αγώνες του Ρίο θα είναι και οι τελευταίοι, αφού έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει την ενεργό δράση αμέσως μετά. Το σκηνικό που είχε στηθεί στο Μαρακανά για το άναμα του βωμού, παρέπεμπε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ανάπηρος. Όμως ως δια μαγείας, τα απροσπέλαστα σκαλοπάτια που ήταν στον δρόμο της, έγινε ένας βατός διάδρομος που του επέτρεψε να βρεθεί στην κορυφή του βωμού προκειμένου να τον ανάψει.