«Τα ναρκωτικά ήταν παντού και εγώ έπεσα πάνω τους με τα μούτρα”. Τζο Κόκερ. Ο υδραυλικός που έγινε σταρ. Η άγνωστη σύζυγός του, που τον έβγαλε από τα ναρκωτικά
της Αθηνάς Τζίμα
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν ο εικοσάρης τεχνικός Τζο Κόκερ έφτιαχνε το υγραέριο στα σπίτια της βόρειας Αγγλίας, δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί ότι σε λίγα χρόνια θα έπαιζε μουσική μπροστά σε 400 χιλιάδες ανθρώπους, στο θρυλικό φεστιβάλ του Γούντστοκ.
Ήταν τόσο προσγειωμένος και ρεαλιστής, που δεν παραιτήθηκε καν απ’ τη δουλειά του, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί εντατικά με το τραγούδι.
Απλώς πήρε μια εξάμηνη άδεια και όταν είδε ότι δεν είχε μέλλον στη σόου μπιζ, επέστρεψε στην εταιρεία υγραερίου όπου εργαζόταν.
Πέρασαν τρία χρόνια και το 1966, ο Κόκερ αποφάσισε να κάνει άλλη μία προσπάθεια.
Ηχογράφησε το τραγούδι “Marjorine” που έγινε μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία και ο τραγουδιστής μπόρεσε να εγκατασταθεί στο Λονδίνο και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.
To 1968 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τον Κόκερ.
Η διασκευή που άλλαξε τη ζωή του
Κέντρισε το ενδιαφέρον των Beatles και όλης της Βρετανίας, όταν διασκεύασε το κομμάτι τους “With a Little Help from my Friends” σε συνεργασία με τον κιθαρίστα Τζίμι Πέιτζ.
Αυτό ήταν το κομμάτι που τον έστειλε στην Αμερική και του εξασφάλισε μια θέση στο θρυλικό φεστιβάλ Γούντστοκ, που διοργανώθηκε τον Αύγουστο του 1969.
Ο Τζο Κόκερ στο Γούντστοκ
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν ο χώρος στο Γούντστοκ ήταν παράδεισος ή κόλαση.
Οι διοργανωτές είχαν προβλέψει καλοκαιρία, αλλά οι ουρανοί άνοιξαν μες στη μέση του Αυγούστου και το λιβάδι μετατράπηκε σε ένα απέραντο λασπόλουτρο.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έπρεπε να μοιραστούν λίγα στρέμματα γης, περιορισμένα τρόφιμα και ακόμη πιο λίγες τουαλέτες και χώρους διαμονής.
Το πλήθος ήταν τόσο τεράστιο, που οι περισσότεροι δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν αρκετά κοντά στη σκηνή, ώστε να ακούσουν τη μουσική.
Ο Κόκερ ήταν τυχερός.
Έφτασε στις 17 Αυγούστου με ελικόπτερο και πρόλαβε να τελειώσει τη συναυλία του, πριν πιάσει η φοβερή μπόρα που κράτησε ώρες.
Κατά την εμφάνισή του, όλοι οι μουσικοί του βρίσκονταν υπό την επήρεια ψυχεδελικών ναρκωτικών, αλλά ο Κόκερ παρέμενε νηφάλιος.
Κανείς απ’ όσους παρακολούθησαν τη συναυλία δεν κατάλαβε τη διαφορά.
Ο Κόκερ χόρευε τόσο έντονα, που εύκολα θα πίστευε κανείς ότι είχε καταναλώσει ναρκωτικά. Όμως δεν είχε πάρει καμία ουσία.
Η συναυλία στο Γούντστοκ καθιέρωσε τον Κόκερ ως ένα απ’ τα μουσικά είδωλα της γενιάς του και οι τρελές κινήσεις του έγιναν το σήμα κατατεθέν του.
Χρόνια αργότερα, σε συνέντευξή του στον Guardian, ο Κόκερ εξήγησε ότι κινούνταν πάντα τόσο έντονα, επειδή ένιωθε αμήχανα που δεν κρατούσε κιθάρα ή κάποιο άλλο όργανο.
Τα ναρκωτικά και η ζωή το ’70
Ο Κόκερ είχε μπει πια στον κύκλο των αυτοκαταστροφικών καλλιτεχνών.
Περιόδευε στις Η.Π.Α. με ονόματα της ροκ, όπως ο Τζίμι Χέντριξ και η Τζάνις Τζόπλιν και ζούσε στους άσωτους ρυθμούς τους.
Ήταν μια καθημερινότητα καταχρήσεων. Αλκοόλ, ναρκωτικά και η λατρεία χιλιάδων ανθρώπων, που βοηθούσε να χαθεί το όποιο μέτρο.
“Αν ήμουν πιο δυνατός ψυχολικά”, είπε ο Κόκερ σε συνέντευξή του, “θα είχα απομακρυνθεί απ’ την πρόκληση. Αλλά δεν υπήρχαν κλινικές απεξάρτησης εκείνη την εποχή. Τα ναρκωτικά ήταν παντού και εγώ έπεσα πάνω τους με τα μούτρα”.
Ο Κόκερ έφτασε στο σημείο να μην θυμάται τους στίχους των τραγουδιών και να λιποθυμά κατά τη διάρκεια των συναυλιών.
Οι θαυμαστές του παρέμεναν πιστοί, αλλά ο ίδιος ντρεπόταν όταν θυμόταν πώς του απογοήτευσε.
“Είχα πρόβλημα με την κοκαΐνη και μετά με την ηρωίνη. Δεν έπαιρνα ηρωίνη ενδοφλέβια, μόνο τη σνίφαρα. Αλλά ήταν τρομαχτικό πόσο εύκολα εθίζεσαι. Όταν αντιλήφθηκα τι συνέβαινε, κατάφερα να σταματήσω, αλλά πρώτα έπρεπε να φτάσω στα όριά μου”.
Τον Οκτώβριο του 1972, ο Κόκερ συνελήφθη απ’ την αστυνομία της Αυστραλίας για κατοχή ναρκωτικών.
Του έδωσαν περιθώριο 48 ώρες για να φύγει απ’ τη χώρα και οι Αυστραλοί θαυμαστές του εξαγριώθηκαν.
O Αυστραλός ατζέντης Χάρι Μίλερ έγραψε στην αυτοβιογραφία του, ότι ο Κόκερ βρισκόταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.
Η χώρα βρισκόταν σε προεκλογικό αναβρασμό και η υπόθεσή του αντιμετωπίστηκε αυστηρότερα απ’ ότι συνήθως, για να ενισχυθεί η θέση της συντηρητικής κυβέρνησης του Γουίλιαμ Μακμάχον.
Ο άνθρωπος που τον βοήθησε να απεξαρτηθεί ήταν η σύζυγός του, Παμ Μπέικερ.
Δεν ανήκε στον κύκλο του Κόκερ. Εργαζόταν σε μία καλοκαιρινή κατασκήνωση και ήταν ο σύνδεσμος με τον πραγματικό κόσμο, από τον οποίο ο Κόκερ είχε απομακρυνθεί.
Τον στήριξε στις χειρότερες στιγμές του και σταδιακά, ο τραγουδιστής κατάφερε να συνέλθει.
Τη δεκαετία του ’80, ύστερα από μερικά χρόνια αφάνειας, ο Κόκερ επανήλθε στο προσκήνιο, όταν έγραψε τη μουσική των τίτλων για την ταινία “Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν”.
Το τραγούδι με τίτλο “Up Where We Belong” δεν άρεσε στον Κόκερ όταν το πρωτοάκουσε, αλλά ο κόσμος το λάτρεψε. Βραβεύτηκε με βραβείο Γκράμι το 1982, με Όσκαρ το 1983 και με BAFTA το 1984.
To 1986 κυκλοφόρησε το “You can leave your hat on”, διασκευή του τραγουδιού του Ράντι Νιούμαν, που ακούστηκε στην ταινία “9 1/2 Εβδομάδες”. Ένα μάλλον άγνωστο τραγούδι απογειώθηκε και ταυτίστηκε με τον ερωτισμό… και το στριπτιζ.
To 1987 το άλμπουμ “Unchain my Heart” ήταν υποψήφιο για Γκράμι.
Ο Κόκερ ζούσε τα τελευταία χρόνια σε ένα ράντσο στο Κολοράντο της Αμερικής. Είχε κόψει το κάπνισμα και όλες τις καταχρήσεις του παρελθόντος.
Ο Κόκερ δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με τη μουσική.
Περιόδευσε την Ευρώπη το 2013 και σκόπευε να συνεχίσει, αλλά δυστυχώς παρουσίασε προβλήματα υγείας.
Πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου του 2014 από καρκίνο στους πνεύμονες.
