Υπάρχει κάτι ποινικό στην υπόθεση Μνημόνιο – πέρα από τα φληναφήματα περί προδοτών, γερμανοτσολιάδων, προσκυνημένων και ξεπουλημένων; Προφανώς, όχι – με πολιτικές αποφάσεις μπήκαμε, με πολιτικές αποφάσεις θα βγούμε. Αν και όταν βγούμε.
Το ενδιαφέρον είναι μάλιστα ότι σε αυτές τις πολιτικές αποφάσεις συμμετείχαν – ή μπορεί να θεωρηθεί ότι συμμετείχαν – και οι πολιτικές δυνάμεις πέραν εκείνων που είχαν σε κάθε συγκυρία την ευθύνη της διακυβέρνησης.
Για παράδειγμα, ποια θα ήταν η πορεία της χώρας αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε προσυπογράψει το πρώτο Μνημόνιο; Αν δεν είχε μπει στη λογική των Ζαππείων; Τι θα είχε συμβεί αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν τόσο κάθετος στην άρνησή του; Αν ήταν πιο διαλλακτικός;
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Αλλά η εμπειρία των υπόλοιπων μνημονιακών κρατών έχει δείξει ότι η συνεννόηση οδηγεί πιο γρήγορα στην έξοδο από τα Μνημόνια.
Κι ας αφήσουμε το απώτερο παρελθόν – ας πάμε σε πολύ πιο πρόσφατες καταστάσεις. Τι θα είχε γίνει αν οι Σαμαράς – Βενιζέλος είχαν κλείσει την αξιολόγηση – έστω και με οδυνηρά μέτρα; Εστω κι αν φώναζε ο κ. Τσίπρας; Μήπως σήμερα συζητούσαμε τα της εξόδου στις αγορές; Και ποιοι έχουν την ευθύνη γι’ αυτό;
Αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλογίζεται ότι σπρώχνοντας τα πράγματα για πρόωρες εκλογές στην πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης έβαζε το χέρι του και διέλυε κάθε πιθανότητα εξόδου από το Μνημόνιο;
Κι αυτά είναι μόνον ένα – δυο σενάρια από αυτά που θα απασχολήσουν τις εργασίες της Εξεταστικής. Εχουν οι άνθρωποι υλικό να τσακώνονται για μήνες. Με πρόεδρο την κ. Ζωή, ακόμη και για χρόνια. Κι αυτό είναι που μετράει…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα
