Για τον Δημήτρη που δίνει πανελλαδικές: “Δεν είναι το τέλος του κόσμου!” - Είναι μια αρχή...
της Αγγελικής Σπανού
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ξέρουμε κάποιον/α που δίνει πανελλαδικές εξετάσεις. Το δικό μας παιδί, του φίλου, του συγγενή, του συναδέλφου, του γείτονα. Ολα διαφορετικά και όλα όμοια: Αγχος για τους έμμεσα ή άμεσα εμπλεκόμενους, οικονομική αιμορραγία για την οικογένεια, ακραία πίεση για τον υποψήφιο ή την υποψήφια.
Δεν είναι το τέλος του κόσμου αλλά είναι σαν να είναι το τέλος του κόσμου. Πολλοί κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή το τραύμα μιας αποτυχίας στις πανελλαδικές, τη διάψευση των προσδοκιών των γονιών τους, το στρες που προηγήθηκε.
Οι περισσότεροι σε κάποια σχολή περνούν αλλά η ένταση παραμένει τεράστια. Απίθανα ποσά δαπανώνται για την προετοιμασία των υποψήφιων, δημόσια δωρεάν παιδεία κατά τα άλλα, μαμάδες και μπαμπάδες καταρρέουν από το άγχος σαν να βρίσκονται οι ίδιοι μπροστά στη λευκή κόλλα, οικογένειες στο κόκκινο και οι έφηβοι εξουθενώνονται νομίζοντας ότι το μέλλον τους εξαρτάται από αυτές τις εξετάσεις.
Δεν είναι καθόλου έτσι. Στις μέρες μας, για όποιον θέλει να σπουδάσει μια επιστήμη, το πρώτο πτυχίο δεν σημαίνει και πολλά – η εξειδίκευση μετράει. Και στα 17-18 σπάνια κανείς ξέρει τι δουλειά θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει. Συνήθως επιλέγει με βάση τη γονεϊκή εντολή, όπως ασυνείδητα την έχει εσωτερικεύσει, με βάση στερεότυπα, μισές πληροφορίες και τη γύρω ατμόσφαιρα.
Οι τελειόφοιτοι μαθητές που δοκιμάζονται από ένα σκληρό σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια καλούνται να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους σε όλα τα επίπεδα -γνώσεις, απομνημόνευση, σκέψη, αντοχές, ψυχική ισορροπία. Δεν τα καταφέρνουν όλοι. Αλλοι δεν έχουν προετοιμαστεί σωστά, άλλοι δεν μπορούν να ελέγξουν το στρες, κάποιοι δεν βρίσκουν κίνητρο για να προσπαθήσουν, φοβούνται ή δεν έχουν τη εσωτερική δύναμη για να δώσουν τη μάχη.
Πολλοί θα βγουν νικητές και χαρούμενοι από αυτή την περιπέτεια, έχοντας ικανοποιήσει τους δικούς τους, τις προσδοκίες τους και τις άρρητηες απαιτήσεις του περιβάλλοντός του. Κάποιοι δεν θα κόψουν το νήμα, στο τέρμα που οι ίδιοι με την επιλογή τους καθόρισαν, θα πέσουν και θα ξανασηκωθούν για να τρέξουν γρηγορότερα ή θα καθηλωθούν στο τραύμα τους.
Μακάρι να καταλάβουν έγκαιρα ότι αυτή είναι μια μόνο μάχη. Ο πόλεμος θα κριθεί στον έρωτα, τους συναισθηματικούς δεσμούς, τη δημιουργικότητα, την αυτογνωσία, τις απώλειες, τη μεγάλη αφήγηση για τη ζωή τους. Αλλά ποιος τα ήξερε αυτά στα 17 και στα 18, πριν γδαρθεί και ματώσει έξω από το σχολείο…
Πηγή: Economico.gr