Ο «ντεμοντέ» Αλέξης Τσίπρας, η εμπειρία του χθες, τα πρόσωπα και το αφήγημα για το αύριο

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι πρωταγωνιστές των εξελίξεων – σε κάθε χώρα που μαστίζεται από την πανδημία – είναι οι πρωθυπουργοί (ή οι Πρόεδροι)  που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων και οι επιστήμονες που έχουν την ευθύνη αντιμετώπισης του αόρατου εισβολέα.

Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι επικουρικός. Κριτικός όταν πρέπει, αλλά πάντως επικουρικός. Η δική μας αντιπολίτευση μοιάζει να έχει χάσει το ουσιώδη ρόλο της και αναλώνεται σε σκιαμαχίες. Περισσότερο «το παλεύει» για να μη βγει από το παιχνίδι, παρά συμμετέχει στη μάχη.

 Και αν ουδείς καταλαβαίνει τι θέλει να μας πει η Κυρία Φώφη Γεννηματά με τους άνευ σημασίας αγχώδεις «χρησμούς» της, όλοι καταλαβαίνουμε το δράμα του κ. Τσίπρα που αισθάνεται «τον ουρανό να έχει πέσει στο κεφάλι του».

Όσο και πασχίζει ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να δηλώσει την παρουσία του στις εξελίξεις, η φωνή του δεν ακούγεται. Ακόμα και η σκιά του παραμένει μικρή, απ’ όπου κι αν πέφτει ο ήλιος. Και δεν φταίνε τα ΜΜΕ που, όπως λένε οι δικοί του, τον… «φιμώνουν». Απλά, εννιά μήνες μετά την ήττα του, δεν έχει κάτι νέο, κάτι ουσιώδες να μας πει, κάτι μη υποκριτικό, που να βοηθήσει. Και οι πολίτες, που εγκρίνουν κατά 80% τις επιδόσεις της κυβέρνησης στη σημερινή καταιγίδα, προφανώς έχουν μνήμη και τον έχουν αξιολογήσει κατά πως πρέπει… Λίγοι ασχολούνται με την περίπτωσή του ακόμα και ως «θέαμα», γιατί γενικά οι περισσότεροι τον θεωρούν «ντεμοντέ».

Ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός,  αντιμετώπισε τις εθνικές κρίσεις με άγνοια κινδύνου και χωρίς την απαιτούμενη σοβαρότητα. Παρακολούθησε άπραγος επί μήνες τον κ. Βαρουφάκη να παίζει τη χώρα στα ζάρια, ή τον κ. Λαφαζάνη να παρακαλάει (ματαίως) τον Πούτιν να στείλει… ρούβλια «για να απεμπλακούμε από την Ευρώπη». Είδε στελέχη του να τρέχουν (ματαίως) στον… Μαδούρο για φτηνό πετρέλαιο. Ενώ ο ίδιος προκάλεσε την ευαισθησία  ενός ευρύτερου τμήματος της κοινωνίας, προκηρύσσοντας υπερήφανος «ιστορικά» Δημοψηφίσματα για να τα ακυρώσει, με την ουρά στα σκέλια, σε 24 ώρες. Και στη συνέχεια, με τραγικές (όσο και γελοίες) κωλοτούμπες, να υποκύπτει στην «go back Μαντάμ Μέρκελ» σε νέα σκληρά (και ίσως τιμωρητικά) μνημόνια – που τα πληρώσαμε όλοι μας –  ξεχνώντας «να σκίσει» τα παλιά. Αλλά και στις ξαφνικές κρίσεις, τις φυσικές καταστροφές, τον παρακολουθήσαμε να «τα χάνει» και από τη διαχείρισή του σε αυτές να θυμόμαστε μόνο τον ανεπίτρεπτο και ακραίο πολιτικαντισμό του (ποιος θα ξεχάσει τα φτηνά τηλεοπτικά σώου πάνω στους νεκρούς και τα αποκαΐδια στο Μάτι; Τις θεωρίες συνομωσίας, αντί για αποτελεσματική δράση, με τους ισχυρισμούς για “πολλαπλούς εμπρησμούς”). Και τόσα άλλα…για να μην αναφερθούμε στο ύφος και το ήθος της εξουσίας του – πράγματα άλλωστε που κρίθηκαν, τρείς φορές, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο.

Ο κάθε πολίτης αναπόφευκτα, στην κρίση, κάνει τις συγκρίσεις του. Στη σοβαρότητα, τα αντανακλαστικά, τον επαγγελματισμό, την αποτελεσματικότητα, τις πολιτικές, τα πρόσωπα. (Φανταστείτε λ.χ. για μια στιγμή τον κ. Πολάκη σήμερα, με το τσιγάρο στο στόμα μέσα στο Υπουργείο Υγείας, να μας ενημερώνει, κάθε απόγευμα στις έξι, για την πανδημία. Και να μας καθοδηγεί πως να την αντιμετωπίσουμε …)

Αλλά όμως, όπως λένε και οι ιστορικοί, το θέμα στην πολιτική ποτέ δεν ήταν  μόνο τα πρόσωπα. Ήταν και το αφήγημα. Ποιο αλήθεια αφήγημα για το τώρα και το αύριο έχει να μας πει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας του χθες;