Και το προσφυγικό; Η ένταση στα ελληνοτουρκικά μας έκανε να ξεχάσουμε τη μεγαλύτερη εθνική πρόκληση της επόμενης δεκαετίας
Η επικαιρότητα δεν διαμορφώνεται με βάση την πραγματικότητα, αλλά με βάση τους κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας που επηρεάζουν καταλυτικά τη λειτουργία των ΜΜΕ. Ετσι, τους τελευταίους μήνες δεν είναι δημοφιλές θέμα το προσφυγικό, ενώ, αντίθετα, κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο οι τουρκικές προκλήσεις – χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους.
Σαν να σταμάτησαν οριστικά οι μεταναστευτικές ροές, σαν να υπάρχει σχέδιο επιστροφών ή ενσωμάτωσης που να εφαρμόζεται αποτελεσματικά, σαν να επιταχύνθηκαν οι ρυθμοί της Δικαιοσύνης στην εξέταση των αιτήσεων ασύλου, σαν να μην εκδηλώνονται αντιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες για τη δημιουργία κέντρων υποδοχής, σαν να τελείωσε το πρόβλημα υπερσυγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Στην πραγματικότητα, το μόνο που σταμάτησε είναι το ενδιαφέρον για το τεράστιο αυτό ζήτημα το οποίο υπερβαίνει τις δυνατότητες αλλά και τις ικανότητες της χώρας.
Δεν ξέρουμε πόσα προσφυγόπουλα είναι στα σχολεία, πόσα έχουν εμβολιαστεί, πόσα αγνοούνται. Δεν ξέρουμε πόσες αιτήσεις ασύλου εκκρεμούν, πόσοι τελικά θα μείνουν εδώ και πού θα εγκατασταθούν. Δεν ξέρουμε αν θα εφαρμοστεί ποτέ το πρόγραμμα επιμερισμού των βαρών σε ολόκληρη την ΕΕ, αν θα αλλάξει ο κανονισμός του Δουβλίνου, πώς θα πιεστούν να ανοίξουν τα σύνορά τους οι χώρες που τα έχουν κλείσει παραβιάζοντας αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι όταν φτιάξει ο καιρός οι ροές θα αυξηθούν, πόσο μάλλον όταν η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής βρίσκεται σε αναταραχή απρόβλεπτης έκβασης και έντασης.
Ξέρουμε επίσης ότι ένα πολύ μεγάλος μέρος της ελληνικής επαρχίας είναι ακατοίκητο, τεράστιες εκτάσεις μένουν ακαλλιέργητες, η ύπαιθρος βρίσκεται σε διαδικασία ερημοποίησης, ενώ εισάγουμε ακόμη και ζαρζαβατικά σε μια χώρα με ονειρεμένο κλίμα και εύφορο έδαφος.
Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα, προς βορρά ή προς νότο, η κοινή λογική σε κάνει να σκεφτείς ότι χρειάζονται χέρια για να αξιοποιηθεί η γη. Αλλά προϋπόθεση γι αυτό είναι η πολιτική βούληση, ο μακρόπνοος σχεδιασμός και η αφύπνιση της κοινωνίας που δεν θέλει καν να συνειδητοποιήσει τον αναπόφευκτο μαρασμό που συνεπάγεται η αρνητική δημογραφική δυναμική.
Όσο τα κόμματα αντιμετωπίζουν τον τακτικισμό σαν πολιτική δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δοθεί ικανοποιητική απάντηση στα μεγάλα εθνικά ζητήματα. Κι όσο οι ψηφοφόροι κάνουν λογαριασμούς με ορίζοντα τα γεράματά τους, τα κόμματα θα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την ιστορία ως άθροισμα τετραετιών.
Κάπως έτσι, θα παρακολουθούμε την επικαιρότητα όχι ως καθρέφτη της πραγματικότητας αλλά ως μία εκδοχή της.
Πηγή: economico.gr