του Γιάννη Αντύπα
Πόσο τυχερός είναι ένας άνθρωπος όταν τον αγαπούν; Πόσο τυχερός είναι ένας άνθρωπος όταν έχει δίπλα του ανθρώπους που σκέφτονται πρώτα για εκείνον και μετά για τους εαυτούς τους; Όταν έχει συνεργάτες που, ποτέ μα ποτέ, δεν θα θελήσουν να γίνουν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι δίπλα του; Πόσο τυχερός είναι ένας χαρισματικός πολιτικός όταν έχει δίπλα του έναν χαμηλών τόνων, αθόρυβο και ουσιαστικό ως προς τα αποτελέσματα της δουλειάς του, συνεργάτη; Η απάντηση είναι: Προφανώς πολύ τυχερός.
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, καθώς είχε δίπλα του τον Αντώνη Λιβάνη. Όμως, προσοχή: δεν έτυχε, πέτυχε! Η συγκεκριμένη εξίσωση που περιγράφει τη σχέση Ανδρέα Παπανδρέου – Αντώνη Λιβάνη έχει δύο γνωστά στοιχεία (πρόσωπα) για να έχει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Και ο Ανδρέας αγαπούσε τον Αντώνη. Ο Παπανδρέου στήριζε τον Λιβάνη. Απέναντι σε πανίσχυρους υπουργούς της εποχής της σοσιαλιστικής κυριαρχίας. Τον στήριξε ακόμη και όταν βρέθηκαν απέναντί του και μέλη της δικής του οικογένειας. Ο ένας έδινε αξία στον άλλον. Ο ένας έκανε τον άλλον μοναδικό. Και οι δύο μαζί έγραψαν ιστορία.
Από τον Γέρο της Δημοκρατίας στον Ανδρέα…
Κατά μία εκδοχή της ιστορίας ο Αντώνης Λιβάνης ήταν το… δώρο του Γέρου της Δημοκρατίας στον γιο του, Ανδρέα. Ήταν ο πρώτος κομματάρχης -και παντοτινός- του μετέπειτα πρωθυπουργού της Ελλάδας. Οργανωτικός και εχέμυθος, ο νεαρός Πατρινός είχε από νωρίς κεντρίσει το ενδιαφέρον των επιτελών της Ένωσης Κέντρου και προσωπικά του Γιώργου Παπανδρέου. Υποδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωτεύουσα της Αχαΐας για τις κάλπες του 1964 και έμεινε μαζί του για όλη του τη ζωή. Για την ακρίβεια έμεινε μαζί του και μετά. Πάντα πιστός στα «ραντεβού» με το ΠΑΣΟΚ.
Ο Αντώνης Λιβάνης είχε εκ φύσεως μέσα του τα προτερήματα του διευθυντή της ορχήστρας που φροντίζει να είναι πάντα σωστά προετοιμασμένοι οι μουσικοί μπροστά στον μαέστρο. Διόρθωνε άμεσα τις παραφωνίες και τα φάλτσα. Χωρίς ποτέ το θέμα να φθάνει στη σύγκρουση ή στη δημοσιότητα με δική του ευθύνη. Ήταν ο άνθρωπος που κρατούσε ανοιχτούς τους διαύλους με τη ΝΔ και το ΚΚΕ, ακόμη και όταν οι σχέσεις των άλλων κομμάτων με το ΠΑΣΟΚ έφταναν στα άκρα. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο έπρεπε να μιλήσει όποιος ήθελε να μεταφέρει, να ζητήσει ή να εισηγηθεί κάτι στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ένας συνεργάτης ηγέτη που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει, αντίθετα μπορούσε να διδάξει σε ομολόγους του στη Μεγάλη Βρετανία, στις ΗΠΑ ή τις χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ.
Αναγνώριση από φίλους και αντιπάλους…
Ως εκ τούτου, είναι λογικό άλλοι να τον συμπαθούν και άλλοι να του χρεώνουν ό,τι δε μπορούσαν να χρεώσουν στον Ανδρέα. Αλλά αυτή είναι η σωστή λειτουργία ενός Λιβάνη. Να προστατεύει έναν Παπανδρέου σε κάθε περίπτωση. Ακόμη και στα παράπονα βουλευτών και υπουργών όταν μιλούσαν στις… γυναίκες τους. Πάντα, όταν υπήρχε στη συζήτηση ο Ανδρέας υπήρχε και ο Αντώνης. Τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, σεβόμενα τον ρόλο τους, δεν τον έφεραν ποτέ σε δύσκολη θέση με εξομολογήσεις και αποκαλύψεις. Ό,τι έλεγες με τον Αντώνη έμενε πάντα με τον Αντώνη
πηγή: https://www.pagenews.gr