Τα πολιτικά κόμματα συζητάνε για τη φύση του τηλεοπτικού debate. Όλοι στα πολιτικά τους προγράμματα μιλάνε για πρόοδο, ανανέωση, νέο ξεκίνημα και όλα αυτά είναι ακριβώς ότι δεν θα αντικατοπτρίζει αυτό το debate. Διαβάζουμε και μαθαίνουμε, ότι ένα επικοινωνιακό εργαλείο της σύγχρονης Δημοκρατίας, πάλι θα είναι ένα άχρωμο, άοσμο και τελικά άχρηστο τηλεοπτικό προϊόν γ’ κατηγορίας. Την τελική ευθήνη πάντα έχουν αυτοί που συμμετέχουν, οι αρχηγοί των κομμάτων και οι δημοσιογράφοι. Με τη συμμετοχή τους, διαιωνίζουν και επιβραβεύουν κάτι που πολύ απλά δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Αφού λοιπόν τίποτα δεν αλλάζει, δεν προοδεύει, δεν ανανεώνεται και δεν ξεκινά από την αρχή, παραθέτουμε κι εμείς αυτούσιο το σχετικό άρθρο που είχαμε δημοσιεύσει το 2015 για το ίδιο τηλεοπτικό debate που ετοιμαζόμαστε πάλι να παρακολουθήσουμε (η όχι) σε λίγες μέρες.
——————————————————————————————————————————————————
Λυπηρή η εικόνα του τηλεοπτικού debate, που μετά από τόσα χρόνια καταφέραμε να παρακολουθήσουμε λίγο πριν από εθνικές εκλογές. Καμία διάθεση για ζωντανό και χρήσιμο διάλογο, κανένα πολιτικά χρήσιμο συμπέρασμα, ούτε καν κάποιες στιγμές πραγματικού πολιτικού show, που στην Αμερική κρίνεται απαραίτητο σε τέτοιες περιπτώσεις για να τραβήξει το ενδιαφέρον του αδιάφορου τηλεθεατή/ψηφοφόρου και να τον φέρει πιο κοντά στο κλίμα των εκλογών ή έστω να τον καταφέρει να πάει να ψηφίσει.
Το κακό και «παλιό» αποτέλεσμα αυτού του debate δυστυχώς φέρει την υπογραφή όλων όσοι συμμετείχαν και αν κάποιοι διαφωνούσαν με αυτό που, ακόμα και στο χαρτί του σχεδιασμού, θα πρέπει να φαινόταν ότι είναι αρκετά μίζερο και ξεπερασμένο, τότε θα έπρεπε να απέχουν (πολιτικοί και δημοσιογράφοι). Οι κανόνες του τηλεοπτικού διαλόγου και ειδικά ενός debate θα πρέπει να ορίζονται με τη συμμετοχή ανθρώπων από τα μέσα ενημέρωσης και όχι μόνο από τις συζητήσεις μεταξύ των κομμάτων (δεν είναι και τόσο δύσκολο να οργανωθεί ένας τηλεοπτικός διάλογος με 7 ανθρώπους, η Αμερική το κάνει εδώ και δεκαετίες – το κάνει εξαιρετικά και με τους εκάστοτε 2 υποψήφιους από το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό κόμμα και με περισσότερους υποψήφιους για άλλα πολιτειακά αξιώματα πέρα από την Προεδρία – δείτε εδώ).
Ποιο απλά: Ένας ή δύο έξυπνοι και γρήγοροι δημοσιογράφοι, δεν χρειάζονται 7 δημοσιογράφοι για 7 υποψήφιους! Ελεύθερη συζήτηση και με τους δημοσιογράφους και με τους υπόλοιπους υποψήφιους – ο πραγματικός χαρακτήρας του καθενός και ο πολιτικός του πολιτισμός θα φανεί ξεκάθαρα και καλύτερα έτσι. Ζωντανό κοινό για μια ζωντανή συζήτηση. Τα κόμματα και οι πολιτικοί που συμμετείχαν στο debate αυτών των εκλογών στην Ελλάδα είτε προφανώς ξέρουν πως γίνεται μια πραγματική και ενδιαφέρουσα για τον τηλεθεατή/ψηφοφόρο συζήτηση και φοβούνται να συμμετέχουν ή έχουν τόσο κακούς συμβούλους που τους ενθαρρύνουν να συμμετέχουν στην απίστευτα βαρετή και κακή παρουσίαση δήθεν πολιτικών θέσεων που παρακολουθήσαμε.
Το μόνο σίγουρο, από αυτό το πρώτο debate, είναι ότι είχε δίκιο ο κ. Μεϊμαράκης όταν είπε πως αυτό που όλοι κατάφεραν μετά βεβαιότητας είναι να στείλουν όσους το παρακολούθησαν να ψηφίσουν κατευθείαν κόμματα διαμαρτυρίας, κόμματα που δεν συμμετείχαν στο debate ή ακόμα πιο εύκολα να μην προσέλθουν στην κάλπη καθόλου. Lose-lose για όλους.
To σχετικό link εδώ.