Ο κατήφορος

Η κυβέρνηση βρίσκει μπροστά της όλα όσα χρησιμοποίησε η ίδια για να έλθει και να εδραιωθεί στην εξουσία. Δεν είχε κανέναν απολύτως ενδοιασμό ή φραγμό, γιατί διψούσε για εξουσία και είχε τη φόρα του άφθαρτου νέου παίκτη. Της άρεσε επίσης το στερεότυπο του «κακού παιδιού» που, σε αντίθεση με τους πολιτικούς του παρελθόντος, δεν σταματούσε πουθενά. Στην πολιτική, όμως, οι αμαρτίες και οι υπερβολές του παρελθόντος βρίσκουν έναν τρόπο να επανεμφανίζονται ξαφνικά και να σε κατατρύχουν. Ειδικά σε μία χώρα χωρίς έρμα, η οποία κινείται συνεχώς στο «κόκκινο» της συναισθηματικής φόρτισης.

Προδότες, μερκελιστές και άλλα πολλά φώναζαν οι οπαδοί και τα στελέχη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Τώρα ακούν ακριβώς τα ίδια. Και σε μεγάλο βαθμό, από ανθρώπους που τους ψήφισαν. Εχουν τεράστια ευθύνη, γιατί έπαιξαν με τα χειρότερα ένστικτα ενός ταλαιπωρημένου από την κρίση λαού. Τον πότισαν συστηματικά με μίσος, φοβία και θυμό.

Εκαναν όμως κάτι άλλο, πολλά χρόνια, ακόμη και πριν από την κρίση. Δίδαξαν τις τεχνικές των προπηλακισμών και της βίαιης διαμαρτυρίας. Νομιμοποίησαν τον πολιτικό χουλιγκανισμό σαν θεμιτή έκφραση διαμαρτυρίας στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και τα «παιδιά» τους μεγάλωσαν με αυτή τη λογική. Ολα επιτρέπονταν με βάση το δόγμα τους, το γιαούρτωμα, η διάλυση μιας παρέλασης, ακόμη και το ξύλο. Τώρα ανακαλύπτουν ότι πίσω από τα σημερινά ανάλογα φαινόμενα βρίσκονται επιχειρηματικές συνωμοσίες και ακροδεξιές οργανώσεις. Μήπως τους ένοιαζε ότι βρέθηκαν πλάι πλάι με όλους τους παραπάνω στο πλαίσιο του ιερού αντιμνημονιακού αγώνα; Ή μήπως δεν ήταν οι ίδιοι που καθιέρωσαν τις άθλιες διαδικτυακές καμπάνιες εναντίον ιδεολογικών τους αντιπάλων. Τώρα είναι και εκείνοι στο στόχαστρο και δεν το αντέχουν.

Οσο για τους κακούς «νταβατζήδες», είναι εντυπωσιακό πώς άλλαξαν ρόλο. Κάποτε ήταν συνομιλητές, εταίροι, ίσως και κάτι παραπάνω στην προσπάθεια να ελεγχθεί το μιντιακό τοπίο και να στηθεί μία νέα… υγιής διαπλοκή. Τώρα είναι θανάσιμοι εχθροί, που θέλουν το τέλος της συγκυβέρνησης.

Εχοντας γράψει όλα αυτά, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι θα ήταν εξαιρετικά ανθυγιεινό για τη δημοκρατία μας να πέσει μία κυβέρνηση, η σημερινή ή η επόμενη, κατά τρόπο ανορθόδοξο. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει ηττημένη πολιτικά, θεσμικά, όπως επιβάλλει η δημοκρατία μας. Θα τη συνέφερε να μπορέσει να αποχωρήσει μέσα σε μία αχλύ μυστηρίου, με υπόνοιες για συνωμοσίες και αποστασίες. Δεν συμφέρει όμως τον τόπο, ούτε και την αντιπολίτευση που θα έκανε μεγάλο λάθος να ταυτισθεί με μεθοδεύσεις και ετερόκλητα συμφέροντα. Θα τα βρει και εκείνη μπροστά της, αν δοκιμάσει αυτόν τον, φαινομενικά εύκολο, δρόμο. Αν δεν σταματήσουμε τον κατήφορο των θεσμών και της ποιότητας της δημοκρατίας, δεν θα γίνουμε κανονική χώρα.