Είναι εντυπωσιακό πόσο λίγο μοιάζει να ενδιαφέρει τον Donald Trump το να μοιάζει, έστω στη θεωρία, ότι τηρεί τις προεκλογικές υποσχέσεις του. Αντί να “στραγγίζει τον βάλτο” από insiders της Ουάσιγκτον που έχουν καταστρέψει σύμφωνα με τον ίδιο την Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες, συνθέτει ένα υπουργικό συμβούλιο πολύ πιο συμβατικά συντηρητικό – αν και όπως μας υπενθυμίζει ο Guardian αυτό δεν είναι λιγότερο τρομακτικό, καθώς οι σημαντικές αποφάσεις σε τελική ανάλυση θα περνούν απ’ το δικό του χέρι.
Οι πιο πρόσφατες επιλογές του; Ο Rex Tillerson, διευθύνων σύμβουλος του πετρελαϊκού κολοσσού Exxon Mobil, τον οποίο η Ρωσία είχε τιμήσει με το Μετάλλιο της Φιλίας το 2013 στο ρόλο του υπουργού Εξωτερικών της Αμερικής, και ο Gary Cohn, νούμερο 2 της Goldman Sachs και εγγεγραμμένο μέλος του Δημοκρατικού κόμματος, ο οποίος κατά το παρελθόν έχει στηρίξει οικονομικά τόσο τον Barack Obama όσο και τη Hillary Clinton, για την προεδρία του Συμβουλίου Εθνικής Οικονομίας.
Κι αν όπως εγώ αναρωτιέστε πώς γίνεται οι επιλογές αυτές να μη κάνουν έξαλλο τον μέσο του ψηφοφόρο, θυμηθείτε ότι η ρητορική Trump έβριθε ακόμη και προεκλογικά από ασυνέπεια και αντικρουόμενες ιδέες, δεν πρόκειται λοιπόν για κάτι καινούργιο. Οι επιλογές του είναι μάλλον λογικές: οι δημαγωγοί κινούνται με το ρεύμα μόνο όσο έχουν ανάγκη την υποστήριξη του λαού, όταν βρεθούν στην εξουσία, βασικό τους μέλημα είναι το πώς θα παραμείνουν εκεί, και φυσικά, το να παραμείνεις στην εξουσία ως “αντισυστημικός” είναι κατά τι δυσκολότερο.
