Ζούμε την επανάληψη της απαράδεκτης διχόνοιας του 2004…
Η Κύπρος και ο λαός της ζουν την επανάληψη του 2004, όταν με βρόμικο τρόπο επιχειρήθηκε να επιβληθεί το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν. Δικαιολογημένα οι πολίτες ανησυχούν.
Όχι τόσο επειδή φοβούνται τον Νίκο Αναστασιάδη λόγω του παρελθόντος του. Αυτό που τους κάνει να τρέμουν είναι το γεγονός ότι η τουρκική αδιαλλαξία έφτασε στο αποκορύφωμά της και οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι το κατοχικό καθεστώς υπό την επίβλεψη της τουρκικής προεδρίας απαιτεί αντί να δώσει, όπως έχει υποχρέωση. Με τον τρόπο αυτό, δεν γίνεται να λυθεί ποτέ το Κυπριακό…
Οι στιγμές είναι κρίσιμες και δεν είναι σχήμα λόγου. Οι πιέσεις κατευθύνονται προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, στον οποίο δεν αποδίδεται ο απαιτούμενος σεβασμός. Έχοντας και ο ίδιος την ευθύνη, επειδή πρόσφερε χώρο στον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, συνειδητοποίησε γρήγορα ότι ο τελευταίος τον προσβάλλει με λόγια και πράξεις. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να τον αφήνει να δρα ανεξέλεγκτα. Και αυτό πρέπει να τερματιστεί πάραυτα.
Οι συζητήσεις για το Κυπριακό διεξάγονται σε μία εποχή που κυριαρχείται από αβεβαιότητα. Στην Αμερική ανέλαβαν την εξουσία οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι είχαν σχεδιάσει το χειρότερο σχέδιο που παρουσιάστηκε ποτέ ενώπιον του αμερικανικού λαού -αναφέρομαι στο κατάπτυστο κείμενο του Κόφι Ανάν. Και η επιστροφή τους στην εξουσία πρέπει να μας ανησυχεί, έχοντας πρωτίστως στο μυαλό ότι τη δύναμη την έχουν πάντα οι πολίτες με την ψήφο τους.
Χωρίς αμφιβολία, οι εκλογές για την προεδρία της Αμερικής άφησαν πικρή γεύση σε πολλούς ανθρώπους, όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό. Βεβαίως, εάν το εκλογικό σύστημα ήταν όπως όλων των άλλων χωρών, καθαρό και χωρίς περιορισμούς, η Χίλαρι Κλίντον θα ήταν σήμερα η Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Δεν είναι όμως… Και όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε το αποτέλεσμα, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μεγάλη αδικία… Να κερδίζει ένας υποψήφιος την πλειοψηφία των ψήφων των πολιτών και να ηττάται. Και για την κ. Κλίντον η ήττα είναι καταλυτική, διότι στην ουσία αυτή έχασε τις εκλογές… Δεν τις κέρδισε ο Ντόναλντ Τραμπ. Ηττήθηκε διότι δεν έπεισε τον λαό, διότι οι πολίτες κουράστηκαν με τα καμώματα και τα σκάνδαλα της οικογένειας Κλίντον και το κυριότερο, προκάλεσε με τη χλιδή της και την άρνησή της να αποκαλύψει την πηγή των εκατομμυρίων που συνέλεξε το ίδρυμα που φέρει το όνομα του συζύγου της.
Είναι μεγάλη ειρωνεία το γεγονός ότι μία πλούσια κυρία, όπως η κ. Κλίντον, που ζει μέσα στη χλιδή, ζητούσε τις ψήφους των φτωχών Αφροαμερικανών και των ισπανόφωνων… Οποιοσδήποτε άλλος υποψήφιος των Δημοκρατικών θα είχε συντρίψει τον ρατσιστή και μισογύνη Τραμπ, ο οποίος αποτελεί ντροπή για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο. Εκμεταλλεύθηκε την οργή των Αμερικανών για το πολιτικό σύστημα, και τον φόβο των ηγετών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, φτάνοντας μέχρι το τέλος. Κέρδισε το χρίσμα, κέρδισε και την προεδρία και σήμερα είναι ο ηγέτης του λεγόμενου «ελεύθερου κόσμου».
Δεν κινδυνεύω να χαρακτηριστώ θιασώτης της κ. Κλίντον ή του συζύγου της, διότι είναι εκφρασμένη η άποψή μου ότι πρόκειται για μία οικογένεια εκμεταλλευτών που έχουν αγκαλιάσει τη διαφθορά. Πιστεύω πως δεν θα ήταν καλύτερη η Αμερική εάν είχε εκλεγεί πρόεδρος, διότι τα μέλη αυτής της οικογένειας έχουν αγάπη μόνο για τους εαυτούς τους. Όμως, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι η χειρότερη επιλογή που έγινε ποτέ στις ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα. Με απωθεί ότι είναι ρατσιστής, με απωθεί ότι η ρητορική του προωθεί το μίσος, με τρομοκρατεί πάνω απ’ όλα η σκέψη ότι ο άνθρωπος αυτός, για τέσσερα χρόνια, θα ελέγχει το γνωστό βαλιτσάκι με τα πυρηνικά…
Ο λαός είχε να επιλέξει μεταξύ δύο κακών και επέλεξε το χειρότερο… Και αυτή η πραγματικότητα αποτελεί απειλή για τους ελεύθερους ανθρώπους.
Το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας άνθρωπος-οδοστρωτήρας, που φωνάζει, που απειλεί και εκβιάζει, δεν θα βοηθήσει την εθνική υπόθεση της Κύπρου. Και ας ευχηθούμε ότι θα μας θεωρήσει ασήμαντους και δεν θα ασχοληθεί. Βεβαίως, πέρα από συμπάθειες και αντιπάθειες είναι ο Πρόεδρος της Αμερικής. Αλλά αυτή η πραγματικότητα δεν υποχρεώνει κανένα και πολύ περισσότερο τους ηγέτες της Κύπρου, να τον ακούσουν στην περίπτωση που τηλεφωνήσει και απαιτήσει να υπογράψουν όποιο σχέδιο καταθέσει στο τραπέζι ο επιτήδειος Άιντα.
Αλλά μέχρι να έρθει η εποχή του κ. Τραμπ, πρέπει να εκπνεύσει η θητεία του προέδρου Ομπάμα και του αντιπροέδρου Μπάιντεν. Και αυτό το διάστημα είναι πιο επικίνδυνο και από τα τέσσερα χρόνια του νεοεκλεγέντος προέδρου. Εάν σημειωθεί πρόοδος στην Ελβετία την επόμενη εβδομάδα, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος προτίθεται, όπως είπε στον κ. Αναστασιάδη, να αναμειχθεί στο Κυπριακό και να προσφέρει τη βοήθειά του για να επιτευχθεί η πολυπόθητη λύση μέχρι το τέλος του έτους. Αυτή η «προσφορά» είναι ενοχλητική και πρέπει να υποψιάζει όλους, με πρώτο τον Πρόεδρο της Κύπρου. Διότι το ενδιαφέρον έχει «οπορτουνίστικη» χροιά. Και ο Μπαν Κι Μουν και ο Πρόεδρος της Αμερικής φεύγουν και αναζητούν μία γρήγορη επιτυχία. Όχι στην πλάτη της Κύπρου, πρέπει να είναι η απάντηση του κ. Αναστασιάδη…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Είναι και διεφθαρμένοι… Είναι και ανόητοι… Και αναφέρομαι σε μερικούς Κύπριους πολιτικούς που ανακουφίστηκαν με την είδηση του θανάτου του Ανδρέα Βγενόπουλου. Ο τελευταίος ήταν μέρος ενός συστήματος που δεν περπατούσε με τον σταυρό στο χέρι. Άρα δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει αφήσει τα στοιχεία και τις αποδείξεις στους συνεργάτες του. Όταν του μίλησα για τις ανάγκες ενός βιβλίου για το κούρεμα των καταθέσεων των Κυπρίων πολιτών, έφυγα με τη βεβαιότητα ότι κρατούσε καλά κρυμμένα τα μυστικά της υπόθεσης της Λαϊκής. Είχα καταλάβει επίσης ότι ήταν έτοιμος να πουλήσει ακριβά το τομάρι του… Για να δούμε…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.mignatiou.com
