“Κύριος του κόμματός του ο Αλέξης Τσίπρας” διαβάζουμε σε κάποια πρωτοσέλιδα, “σε απόλυτο αδιέξοδο ο πρωθυπουργός” σε άλλα. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν χρειάζεται να έχει μόνο μία πλευρά δίκιο, και οι δύο αυτές πραγματικότητες μπορεί να συνυπάρχουν, και πράγματι, κάτι τέτοιο μοιάζει να συμβαίνει. Με την ολοκλήρωση του δεύτερου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να ελέγχει όντως απόλυτα το κόμμα του, ο έλεγχος δε αυτός είναι μόνιμος και στρατηγικός και δεν είναι αποτέλεσμα τακτικισμών και προσωρινών ισορροπιών, όπως ίσχυε στο παρελθόν. Αυτό προκύπτει αβίαστα κι από τα αποτελέσματα των εκλογών της νέας Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, με το στενό κύκλο του πρωθυπουργού να εκλέγεται στην πρώτη δεκάδα.
Η διαφορά είναι μεγάλη σε σχέση με ένα χρόνο πριν, όταν οι εσωκομματικές πιέσεις ήταν έντονες, οι παραφωνίες συστηματικές, το μισό του κόμμα σχεδόν είχε αποχωρήσει και είχε βρει καταφύγιο στη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη και δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι οι βουλευτές του θα άντεχαν την πίεση ενός τρίτου μνημονίου. Έχει αλλάξει όμως και κάτι ακόμα: ένα χρόνο πριν οι κομματικοί πονοκέφαλοι ήταν οι μόνοι πονοκέφαλοι για τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί είχε με το μέρος του μια τεράστια μερίδα της κοινωνίας, η οποία, παρά το γεγονός ότι είχε εξαπατηθεί, ήταν έτοιμη να τον συγχωρήσει και να του δώσει πανηγυρικά άλλη μία ευκαιρία.
Υπό τη σκιά όμως της αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής που έχει επιλέξει, το έρεισμά του στην κοινωνία μειώνεται κάθε μέρα, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις ακόμη και των πλέον φιλοκυβερνητικών μέσων. Το πρόβλημα λοιπόν του Αλέξη Τσίπρα είναι πια πρόβλημα με την κοινωνία, ένα πρόβλημα που κανένας ανασχηματισμός δεν μπορεί να λύσει.
