..is blowin’ in the wind.
Και ναι, ο νικητής του Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2016 είναι ο Bod Dylan, ο πρώτος Αμερικανός στον οποίο η Σουηδική Ακαδημία απονέμει το βραβείο από το 1993. Σύμφωνα με την Ακαδημία, ο Dylan “δημιούργησε νέες μορφές ποιητικής έκφρασης μέσα στη σπουδαία αμερικανική μουσική παράδοση”, κάτι το οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Και όμως, καθώς το όνομα του Dylan συζητείτο όλο και πιο έντονα τις τελευταίες εβδομάδες ως φαβορί για το βραβείο, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που -χωρίς να αμφισβητούν τον τεράστιο ρόλο του Dylan στη μουσική και τον πολιτισμό του 20ου αιώνα, αλλά και την τεράστια επιρροή που άσκησε στις γενιές που ακολούθησαν τη δική του- υποστηρίζουν ότι η απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι κάπως… άστοχη. Παραδείγματος χάριν, ο Zach Schonfeld έγραφε πριν λίγες μέρες στο περιοδικό Atlantic ότι η σύνθεση τραγουδιών, ενώ έχει πολλά κοινά με την ποίηση, είναι κάτι παραπάνω: “Dylan’s songs are far more than the content of the lyric booklets that accompany his releases”.
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή άδικο, και σε κάθε περίπτωση ένας τόσο μεγάλος καλλιτέχνης όπως ο Dylan αξίζει (και έχει λάβει άλλωστε διαχρονικά και δικαιωματικά) κάθε επιβράβευση.
Όμως, φέρνοντας στο νου μου κάποια από τα πιο σημαντικά τραγούδια του, δυσκολεύομαι κι εγώ να τα ξεχωρίσω από τη μελωδία που τα συνοδεύει ή τη χαρακτηριστική φωνή που τα έφερε στη ζωή πριν από τόσα χρόνια.
