Η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος δεν έχει ξεκινήσει επισήμως, ωστόσο το ενδιαφέρον κομμάτων και δημοσιολόγων επικεντρώνεται στο θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Θα είναι απευθείας από τους πολίτες, από ένα διευρυμένο εκλεκτορικό σώμα ή μόνο από τη Βουλή, όπως γίνεται μέχρι τώρα στην Ελλάδα; Με τις περιορισμένες αρμοδιότητες που έχει σήμερα ο Πρόεδρος, δεν υπάρχει λόγος να πάμε σε άμεση εκλογή. Μια τέτοια επιλογή μόνο συμβολικό χαρακτήρα θα έχει και μόνο τις φιλοδοξίες ορισμένων αξιωματούχων θα υπηρετήσει.
Αρα μήπως να αυξηθούν οι αρμοδιότητες του Προέδρου; Πόσο; Μέχρι εκεί που θα τίθεται εν αμφιβόλω το σύστημα που έχουμε σήμερα; Είναι αυτή η προτεραιότητα και εκεί πρέπει να ρίξει το βάρος του το πολιτικό προσωπικό; Οχι, κατά τη γνώμη μου.
Υπάρχει βεβαίως η ανάγκη να φύγουμε από το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο που επιβλήθηκε με την αναθεώρηση που προκάλεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να διώξει από την Προεδρία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ετσι όπως είναι δομημένα τα κόμματα εξουσίας (αρχηγικά και με έλλειμμα δημοκρατίας), ο πρωθυπουργός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Αυτός και οι στενοί συνεργάτες του (κάποιοι μάλιστα δεν είναι εκλεγμένοι) διοικούν ερήμην της κοινοβουλευτικής ομάδας (συνεδριάζει στη χάση και τη φέξη μόνο για να χειροκροτούν τα μέλη της τον επικεφαλής) και του κόμματος (έχει διαχυθεί στο κράτος και υπολειτουργεί).
Ομως το ζητούμενο δεν είναι οι αρμοδιότητες του Προέδρου και το πώς θα δημιουργηθεί ένα αντίβαρο στις υπερβολικές εξουσίες του πρωθυπουργού, αλλά η ενίσχυση της Βουλής, δηλαδή της νομοθετικής εξουσίας, και η καθιέρωση θεσμών άμεσης δημοκρατίας, ώστε οι πολίτες να έχουν λόγο για πράγματα που τους αφορούν και θα επηρεάσουν τη ζωή τους.
Για παράδειγμα, τούτη την ώρα στην Ευρώπη διεξάγεται συζήτηση για το αν πρέπει να μπουν στα Συντάγματα τα θέματα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και του Συμφώνου Σταθερότητας. Αυτά δεν απασχόλησαν τις κοινωνίες το προηγούμενο διάστημα. Μπορεί μια κυβέρνηση να αποφασίσει χωρίς να ερωτηθούν οι πολίτες για ένα ζήτημα που θα δεσμεύει τη χώρα μέχρι την επόμενη αναθεώρηση;
Το ποιος ζητάει τέτοιου τύπου ρυθμίσεις είναι φανερό. Οι νεοφιλελεύθεροι (καθαρόαιμοι και νεοφώτιστοι) που ηγεμονεύουν στις μεγάλες χώρες της ευρωζώνης. Δεν τους αρκεί που υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις με πιέσεις, εκβιασμούς και πραξικοπήματα να εφαρμόζουν χωρίς παρεκκλίσεις και εκπτώσεις όσα έχουν σχεδιάσει, θέλουν αυτό να γίνεται με τη βούλα του Συντάγματος, ώστε οι λαοί να είναι δεμένοι πισθάγκωνα, χωρίς δυνατότητες αντίδρασης.
Το δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα -ακόμη και αυτό της ανυπακοής απέναντι σε άδικους νόμους- δεν μπορεί να μπαίνει σε διαπραγμάτευση.
Ανάγωγα
Και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας, και ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, λένε ότι δεν είναι ρεαλιστικός ο στόχος για πλεονάσματα 3,5%. Μα τι πάθανε όλοι και μιλάνε σαν τον Βαρουφάκη; Με έναν χρόνο καθυστέρηση, βεβαίως βεβαίως.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.efsyn.gr
