Και ξαφνικά οι κακοί του Ταμείου έγιναν σύμμαχοί μας.
Παρακολουθώντας «ζωντανά» την ενημέρωση του εκπροσώπου του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις, την περασμένη Πέμπτη, σκέφθηκα το απλό και συνάμα βασανιστικό ερώτημα: Γιατί δεν μπόρεσε καμία κυβέρνηση να εκμεταλλευθεί την επιθυμία του Ταμείου για αναδιάρθρωση (το 2010) και για ελάφρυνση (στη συνέχεια) του ελληνικού χρέους;
Ο εκπρόσωπος του Ταμείου ήταν κατηγορηματικός για το θέμα του χρέους, αλλά και για τη λιτότητα, την οποία δεν αντέχουμε πλέον κανένας. Δήλωσε επίσημα και δημόσια ότι το Ταμείο ζητά γενναία ελάφρυνση και τερματισμό της λιτότητας, επειδή δεν οδηγεί πουθενά.
Θα μου πείτε -και θα έχετε δίκιο- ότι το ΔΝΤ είναι ένας εκ των δανειστών που ευθύνεται για την κατάσταση της χώρας. Επέβαλε δυσβάστακτα μέτρα και άνευ προηγουμένου λιτότητα και στην προσπάθειά του να «διορθώσει» το αποτυχημένο πρώτο πρόγραμμά του, αντί να αλλάξει τη συνταγή που αποδείχθηκε καταστρεπτική, επέβαλε πιο σκληρό, νομίζοντας πως θα κέρδιζε η χώρα τον χαμένο χρόνο των πρώτων δύο ετών. Ηταν και αυτό ένα μεγάλο ατόπημα.
Το τελευταίο διάστημα το ΔΝΤ επιχειρεί να διορθώσει τα δικά του λάθη και βάζει ισχυρά στο τραπέζι το θέμα του χρέους. Βεβαίως, δεν θα επηρεαστούν θετικά οι ζωές μας εάν επιτευχθεί η ελάφρυνση, διότι είναι ζήτημα που θα φτάσει σε βάθος δεκαετιών, αλλά τουλάχιστον θα γνωρίζουμε ότι το βάρος των δανεικών θα μειωθεί, αν όχι δραματικά, σε έναν μεγάλο βαθμό.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διέπραξε το σφάλμα των προηγούμενων. Επέλεξε να «κολλήσει» πάνω στους Ευρωπαίους και να μετατρέψει σε θανάσιμο εχθρό του το ΔΝΤ μόνο και μόνο επειδή αυτό πουλά στις μάζες. Καλύπτοντας την κρίση από την πλευρά του Ταμείου άκουσα πλείστες φορές τη φράση ότι «οι εταίροι σας οι Ευρωπαίοι είναι πιο σκληροί από εμάς» και με κλειστά τα μάτια μπορώ να δώσω και αποδείξεις γι’ αυτό.
Τι θα μπορούσε να κάνει η παρούσα κυβέρνηση; Μα να εκμεταλλευθεί την αγωνία της Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία δεν θέλει να κουβαλήσει το βάρος της αποτυχίας του Ελληνικού Προγράμματος και να ανέβει δυνατά στο τρένο της ελάφρυνσης, έστω και αν δούμε αποτελέσματα σε δέκα και πλέον χρόνια. Παράλληλα, αντί να επιμένει στο πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% μόνο και μόνο επειδή το υπέγραψε στο «αριστερό» Μνημόνιο, να αρπάξει τη νέα θέση του Ταμείου για τον τερματισμό της λιτότητας και να την κάνει σημαία. Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός επιμένει… «ευρωπαϊκά» και αυτό τον οδηγεί σε κακές αποφάσεις. Οι Ευρωπαίοι δεν είναι γνήσιοι εταίροι. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι ένας μύθος…
Ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, που είχε στην Ουάσιγκτον υψηλού επιπέδου συναντήσεις -και πρέπει να του το αναγνωρίσω- πιστεύω ότι επέστρεψε πιο σοφός στην Ελλάδα. Πρώτον κατάλαβε ότι δεν υπάρχει καμία συνωμοσία σε εξέλιξη εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και Δεύτερον και πιο σημαντικό αντιλήφθηκε ότι πρέπει να σταματήσει η πολεμική εναντίον του ΔΝΤ και να βρεθεί τρόπος συνεργασίας για την ελάφρυνση του χρέους και τον τερματισμό της λιτότητας. Ξέρει τι πρέπει να γίνει, επειδή το άκουσε απ’ όλους τους συνομιλητές του που τον υποδέχθηκαν με ανοικτές τις πόρτες…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.mignatiou.com
