Ένας καρκινοπαθής στη χώρα μας ο οποίος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να καταφύγει στον ιδιωτικό τομέα υγείας πρέπει να περιμένει έως και έξι μήνες για να βρεθεί μια θέση σε δημόσιο νοσοκομείο και να ξεκινήσει ακτινοθεραπεία! Η είδηση αυτή, στην Ελλάδα του 2016, δεν προκαλεί καμία ιδιαίτερη εντύπωση. Παρ’ ότι αφορά στην κυριολεξία σ’ ένα θέμα ζωής ή θανάτου. Η είδηση έχει πάψει να διεγείρει αντιδράσεις και αντανακλαστικά, επειδή πολύ απλά είναι επαναλαμβανόμενη. Συμβαίνει χρόνια τώρα χωρίς να δίνεται καμία λύση στο πρόβλημα.
Αν δεν υπήρχε μια ακόμα ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, που έφερε το θέμα σε μια σχετική δημοσιότητα (τα περισσότερα ΜΜΕ το αγνόησαν επειδή έχει πάψει να έχει τον χαρακτήρα του νέου), οι υπόλοιποι, πλην των άμεσα θιγόμενων, των χιλιάδων ασθενών δηλαδή, θα το είχαμε ξεχάσει. Όπως θα το ξεχάσουμε πάλι από αύριο. Θα το εντάξουμε στην κατηγορία «των γεγονότων που συμβαίνουν» και θα το αφήσουμε σε κάποιο πίσω μέρος του μυαλού μας. Και μαζί με μας, θα το ξεχάσουν και αυτοί που μας κυβερνούν και οφείλουν να δίνουν λύσεις. Παρ’ ότι ενάμισι χρόνο πριν, το είχαν –και δίκαια– αναδείξει ως σημαντικό.
Όταν τα μέλη της κυβέρνησης ολοκληρώσουν τα θέματα «υψηλής πολιτικής» με τα οποία ασχολούνται (όπως αυτό των προσφύγων επενδυτών), ίσως θα έπρεπε να ξαναθυμηθούν τον εαυτό τους. Αυτόν που έφερνε τέτοια θέματα στην επικαιρότητα με καταγγελίες και ερωτήσεις στη Βουλή. «Υπάρχει άμεση ανάγκη στήριξης των καρκινοπαθών οι οποίοι τίθενται στο περιθώριο λόγω των μνημονιακών πολιτικών», σημείωναν σε μια από αυτές τις ερωτήσεις δυο περίπου χρόνια πριν. Την ερώτηση την συνυπέγραφε και ο σημερινός υπουργός Υγείας. Η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο. Θα μπορούσε να την συνυπογράψει και σήμερα.
Το πρόβλημα, απ’ ο,τι σημειώνει και ο Ιατρικός Σύλλογος και οι σύλλογοι των καρκινοπαθών, συνδέεται με την έλλειψη προσωπικού κατά βάση στα μεγάλα εξειδικευμένα νοσοκομεία της Αθήνας. Φαντάζομαι πως θα σκέφτεται ένας καρκινοπαθής που βιώνει έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης, όταν πληροφορείται πως δεν υπάρχει προσωπικό για να τον εξυπηρετήσει, αλλά υπάρχουν χρήματα για να προσλαμβάνονται Καρανίκες (λαϊκισμός ε;). Φαντάζομαι πως θα αισθάνεται και ο ασθενής της περιφέρειας, όταν γνωρίζει πως με διάφορες δωρεές έχουν δοθεί μηχανήματα σε νοσοκομεία της περιοχής του, αλλά δεν υπάρχει το κατάλληλο προσωπικό για να τα λειτουργήσει.
Αν κάποιος αναζητήσει σχετικά δημοσιεύματα του παρελθόντος, του 2013, του 2014 κοκ, θα διαπιστώσει πως το πρόβλημα είχε και τότε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Άνθρωποι με σοβαρές μορφές ασθενειών θα έπρεπε να περιμένουν αρκετούς μήνες για μια θεραπεία. Εκτός αν είχαν 4 – 5.000 ευρώ για να καταφύγουν σ’ ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Τα οποία η συντριπτική πλειονότητα δεν είχε. Όπως και δεν έχει.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.liberal.gr
