Αν δεν αφορούσαν με τόσο τραγικό τρόπο τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας και το μέλλον της χώρας γενικότερα, τα καμώματα της κυβέρνησης Τσίπρα θα μπορούσαν να είναι διασκεδαστικά. Για έναν αρθρογράφο μάλιστα που αρέσκεται να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση (πόσο μάλλον σε μια αριστερή κυβέρνηση) θα αποτελούσε ένα ανέλπιστο εφαλτήριο παραγωγικότητας και δημοφιλίας.
Το πρόβλημα έγκειται πως η μνημειώδης ανικανότητα στοιχειώδους διαχείρισης σε συνδυασμό με τις μανιχαϊστικές ιδεολογικές αγκυλώσεις (μανιχαϊσμός είναι και παλιά θρησκεία που εστίαζε σε ένα απλοϊκό διαχωρισμό καλού και κακού) μιας περιθωριακής παρέας που μια συγκυρία συμπτώσεων έφερε στην εξουσία, έχουν βάλει τη χώρα ήδη σε μεγάλες περιπέτειες.
Δεν είναι τα οφθαλμοφανή ψέματα που αποκαλύπτονται με ρυθμούς που ο μέσος νους δεν μπορεί ακόμη να αφομοιώσει και ως εκ τούτου συνεχίζει να παρατηρεί άναυδος, ελπίζοντας πως δεν έχει καταλάβει καλά τι ακούει.
Πριν λίγες μέρες ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε ανόητο τον πρώην κορυφαίο υπουργό του, τον οποίο λίγους μήνες πριν χαρακτήριζε σαν σημαντικό asset της κυβέρνησης. Αυτό δεν είναι μικρό δείγμα αδυναμίας κρίσης και ικανότητας διαχείρισης.
Να μην ασχοληθούμε με τη σωρεία ψεμάτων περί κατάργησης του ΕΝΦΙΑ, του μνημονίου, της μη μείωσης συντάξεων και της επαναφοράς της 13ης σύνταξης. Ο αριθμός των ψεμάτων δεν έχει τέλος καθώς κάθε μέρα προστίθενται και άλλα…
Τελικά, η μόνη σύνταξη που δεν κινδυνεύει να περικοπεί είναι η 13η που ακριβώς πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση δήλωνε επίσημα πως θα καταβαλλόταν στις 20 του Δεκέμβρη που πέρασε. Όποιος νομίζει πως μια τέτοιου μεγέθους εξαπάτηση θα περάσει χωρίς συνέπειες από μια κοινωνία η οποία το λιγότερο που υπόκειται είναι η βίαιη αναπροσαρμογή του επιπέδου ζωής προς τα κάτω, μάλλον στο μάθημα της ιστορίας απουσίαζε συστηματικά.
Η στήλη τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί αήθεις επιθέσεις γιατί υποστηρίζει πως η κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, οι συντάξεις επιπέδου Βουλγαρίας για τους υπερήλικες και η αναστολή για τους κάτω των 65-67 ετών είναι θέμα χρόνου. Τις πλέον αήθεις επιθέσεις τις έχει δεχθεί από αυτούς που υπόσχονταν την επιστροφή με ένα άρθρο και ένα νόμο στα προ χρεοκοπίας επίπεδα ευημερίας και σήμερα περικόπτουν ό,τι βρίσκουν μπροστά με μόνο κριτήριο την παραμονή στην εξουσία για μερικούς μήνες ακόμη.
Η πραγματικότητα εκδικείται τελικά…
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα ανερμάτιστα ψέματα που προς το παρόν σποραδικά προσελκύουν την οργή των εξαπατημένων οπαδών που στρέφονται εναντίον υπουργών και βουλευτών.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι η συμμαχία με το μεγαλύτερο μέρος της διαπλοκής εναντίον μιας πλευράς της για τα μάτια του κόμματος και την πίστη των βουλευτών.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης αναδεικνύεται η αδυναμία στοιχειώδους διαχείρισης και η παντελής έλλειψη ρεαλιστικών σχεδίων. Το πρόβλημα αυτό στην οικονομία έχει γίνει εμφανές με τις δεκάδες δισ. που στοίχισε η διαπραγμάτευση μπλόφα-εκβιασμός του κ. Βαρουφάκη που δεν έπιασε. Είναι φανερό με τη φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες ακόμη και ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας και την ολοκλήρωση της διάλυσης της οικονομίας γενικώς.
Η αδυναμία αντίληψης και διαχείρισης της κυβέρνησης λαμβάνει εγκληματικές διαστάσεις με την αδυναμία φύλαξης των συνόρων της χώρας είτε στο Αιγαίο είναι αυτά είτε στην Ειδομένη.
Η Τουρκία λόγω αυτής ακριβώς της αδυναμίας έχει δημιουργήσει ήδη συνθήκες μειωμένης εθνικής κυριαρχίας μας στο Ανατολικό Αιγαίο.
Διάφοροι γενναίοι του “Μπρανκαλεόνε” που έκαναν πολιτική καριέρα οικτίροντας το ευχαριστώ του Σημίτη στους Αμερικάνους, έχουν κάνει και ανοίξει το δρόμο για εγκληματικές εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας.
Ποτέ άλλοτε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (πολλές από τις οποίες θα μπορούσαν να έχουν ύποπτα κίνητρα) και πουθενά στον κόσμο δεν έχουν αναλάβει να ασκούν τη συνοριακή πολιτική της χώρας η οποία αποτελεί βασικό συστατικό της εθνικής της κυριαρχίας.
Το τελευταίο χρόνο δουλέμποροι, ΜΚΟ σε πολλές περιπτώσεις εμφανώς υπό την καθοδήγηση ξένων δυνάμεων με βλέψεις στην εδαφική μας κυριαρχία, βάζουν και βγάζουν όποιον θέλουν στη χώρα κατά εκατοντάδες χιλιάδες.
Το σκηνικό πριν λίγες μέρες στην Ειδομένη ήταν χαρακτηριστικό. Κάποιοι οργάνωσαν την έξοδο χιλιάδων προσφύγων-μεταναστών οι οποίοι κακώς μετακινούνται ανεξέλεγκτα στη χώρα, σε γειτονική χώρα. Από μόνο αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί εχθρική ενέργεια και να απαντηθεί αναλόγως.
Για τη στάση της κυβέρνησης υπάρχουν δυο ενδεχόμενα, είτε δεν αντελήφθη πως κάποιοι εντός της εθνικής επικράτειας οργάνωσαν την παραβίαση συνόρων γειτονικής χώρας, είτε θεώρησαν την έξοδο σαν δόκιμη λύση του προσφυγικού και την στήριξαν ή ανέχθηκαν.
Δεν ξέρω τι από τα δυο είναι πιο επικίνδυνο.
Η κυβέρνηση εκτός της βέβαιης οικονομικής κατάρρευσης οδηγεί τη χώρα σε ατραπούς που απειλούν την ίδια την εθνική της κυριαρχία, την εδαφική της ακεραιότητα και την δημόσια ασφάλεια.
Η χώρα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο μιας εθνικής τραγωδίας του μεγέθους του 1922, όπου η οικονομική κατάρρευση ήταν το μικρότερο κακό.
Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα κατέλαβε την εξουσία υποσχόμενη χωρίς κανένα φραγμό τα αντίθετα από αυτά που εφαρμόζει.
Η παράταξη που χρεώθηκε την εθνική καταστροφή το ’22 είχε επίσης κερδίσει τις εκλογές υποσχόμενη τα αντίθετα από αυτά που έκανε. Υποσχόταν τέλος του πολέμου και αντ’ αυτού διεύρυνε το μέτωπο στη Μικρά Ασία μέχρι κατάρρευσης και συντριβής του.
Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και σαν κωμωδία, η περίπτωση της κωμωδίας ταιριάζει στην κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Το κακό είναι πως μια κυβέρνηση κωμωδία κατά κόρον βγάζει τραγικά αποτελέσματα.
Εν τω μεταξύ το ενδεχόμενο των πιθανών ευθυνών και πέραν των πολιτικών, συσπειρώνει την κυβέρνηση και την κάνει πιο νευρική και επιθετική. Αυτό οδηγεί σε άλλα μεγαλύτερα λάθη και στην ανάληψη ακόμη μεγαλύτερων ρίσκων.
Με απλά λόγια γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι γιατί κινδυνεύουν όλο και πιο πολύ.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.capital.gr
