Όταν σε μια μεγάλη δημοσκόπηση – όπως αυτή η τελευταία της MRB – προκύπτει ότι οι τρεις πρώτες «λέξεις που εκφράζουν τους Έλληνες» είναι η οργή, η ντροπή και ο φόβος, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στη Δανιμαρκία του Νότου.
Όταν για πρώτη φορά η πλειοψηφία τάσσεται – δημοσκοπικά, έστω – υπέρ των μπλόκων στους εθνικούς δρόμους, τότε η ψυχολογία μας έχει ξεφύγει. Οταν πάνω από 93% εκτιμούν ότι τα πράγματα στη χώρα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο, τι μπορεί να περιμένει κανείς;
Η πρόθεση ψήφου βγάζει ό,τι βγάζει – αλλά αυτό απασχολεί τα κόμματα και τους δημοσιολογούντες, όχι τους ψηφοφόρους. Όλα τα υπόλοιπα αποτελέσματα συνθέτουν την εικόνα μιας κοινωνίας που έχει χάσει κάθε ελπίδα και περιμένει τα χειρότερα.
Η μεγάλη ήττα της κυβέρνησης Τσίπρα – και βεβαίως της χώρας – είναι η εξαφάνιση της ελπίδας για κάτι καλύτερο. Μέσα σε ελάχιστους μήνες από τις εκλογές, κάθε προσδοκία εξέλιπε. Και τα ακόμα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας.
Η παρέμβαση Ντεϊσελμπλούμ στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν αποκαλυπτική των προθέσεων από την πλευρά των δανειστών: η όποια συμφωνία για την «αξιολόγηση» του ελληνικού προγράμματος θα περιλαμβάνει περικοπή και των σημερινών συντάξεων, που έχουν ήδη ψαλιδιστεί άγρια κατά την πενταετία των Μνημονίων.
Μια τέτοια εξέλιξη – η οποία είναι πλέον αναπότρεπτη, παρά τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης – θα κάνει ακόμα πιο γκρίζα την κοινωνική πραγματικότητα: είναι άλλωστε δεδομένο ότι σε μια χώρα με ανεργία 26% κάθε σύνταξη στηρίζει περισσότερες από μία οικογένειες.
Κάνουν δε λάθος όσοι πιστεύουν ότι όσο χειροτερεύουν τα πράγματα τόσο πιο σύντομα θα λειτουργήσει η θεωρία του «ώριμου φρούτου» – και όλα θα τελειώσουν με μια απλή εναλλαγή στην εξουσία: όσο η ελπίδα παραμένει υπό εξαφάνιση τόσο πιο ασύμμετρες θα γίνονται οι πολιτικές επιλογές – κι όποιος αντέξει…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα.
